ท่านอ๋องเจ้าขา ให้ข้าช่วยเถิด

บทที่ 2 ขอศึกษาขนาดก่อนชิม

ฉินมู่หลานที่กำลังโบกมือให้มู่หรงเสี่ยวหมิง พลันนางรู้สึกเจ็บร้าวที่บริเวณศีรษะอย่างรุนแรงจนต้องยกมือเรียวงามขึ้นมานวดคลึงที่หว่างคิ้ว  ภาพเหตุการณ์ของร่างเดิมปรากฎขึ้นในหัวของนางเป็นฉาก

"ข้าแต่งเจ้าเข้ามาเป็นภรรยา แต่ข้าไม่เคยรักเจ้า เจ้าเข้าใจใช่หรือไม่?"

"ขอเพียงได้เคียงข้างท่านอ๋อง ชาตินี้ต่อให้ต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็นหม่อมฉันก็ยอมเพคะ"

สตรีที่ใบหน้างดงามจนแทบล่มเมืองได้ กำลังกราบกรานขอร้องอ้อนวอนความรักจากบุรุษที่อยู่ตรงหน้าด้วยความปราถนาที่แรงกล้า

นางมีนามว่า ฉินมู่หลาน ชื่อเดียวกับนาง แล้วยังมีใบหน้าที่คล้ายกับนางเป็นอย่างยิ่ง นี่นางข้ามเวลามาเกิดใหม่ในอดีตเช่นนั้นหรือ

"ฉินมูหลานระวัง!!!"

"วร๊ายยย!!!"

ฉินมู่หลานที่กำลังยกมือขึ้นนวดที่หว่างคิ้วและคิดถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตจึงไม่ทันระวังตัวว่าตนเองกำลังจะร่วงตกลงมาจากโลงศพ

มู่หรงเสี่ยวหมิงรีบกระโดดพุ่งทะยานเข้าไปรับร่างของนางเอาไว้ได้อย่างทันเวลา ภาพของบุรุษและสตรีสองคน ที่กำลังลอยละล่องอยู่บนท้องฟ้า ช่างดูเป็นภาพที่งดงามไม่น้อย

ฉินมู่หลานโอบรอบคอของมู่หรงเสี่ยวหมิงเอาไว้แน่น ก่อนจะลอบสังเกตมองใบหน้าของเขา

ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาราวกับเทพสวรรค์ ท่วงท่าที่งดงามราวกับเทพบุตร

เอื้อก!!

ฉินมู่หลานลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่

หล่อจัง!!เกิดมาไม่เคยพบเจอใครหล่อเท่านี้มาก่อนเลย

อยากได้ จะเอา จะเอา!!!

ร่างของทั้งสองทะยานลงสู่พื้นดินอย่างงดงาม มู่หรงเสี่ยวหมิงหันหน้าไปสบตากับฉินมู่หลานด้วยแววตาที่เรียบเฉย

"ข้าจะพาเจ้ากลับตำหนัก ดวงเจ้าช่างแข็งไม่น้อยที่รอดตายมาได้เช่นนี้"

ฉินมู่หลานมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม

"สุดหล่อ คุณเป็นใครหรือคะ?"

"ถามประหลาด ข้าชินอ๋องมู่หรงเสี่ยวหมิง สามีของเจ้า!!"

ฉินมู่หลานยกมือขึ้นป้องปากด้วยความตื่นเต้น นี่สวรรค์!!ส่งให้นางตายจากโลกอนาคตเพื่อย้อนเวลามาอยู่กับสามีที่หล่อขนาดนี้เชียวหรือ

ยอมตายอีกหลายรอบเลยเจ้าค่ะ!!!

"จ้องหน้าข้าทำไม?"

มู่หรงเสี่ยวหมิง หันมาเอ่ยถามฉินมู่หลานด้วยความสงสัย ตอนนี้เขาพานางขึ้นมานั่งบนรถม้าเพื่อกลับตำหนักชินอ๋อง 

ฉินมู่หลานมองใบหน้าของมู่หรงเสี่ยวหมิงอย่างไม่ลดละ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา จนมู่หรงเสี่ยวหมิงต้องถอยร่นหนีจากนาง

เขาไม่เคยเข้าใกล้สตรีใดเลยแม้แต่น้อย และถึงแม้เขาจะมีรสนิยมชอบดูรูปวาดสตรีเปลือยกายที่วาดจากหอคณิกา แต่เขาก็ไม่เคยย่างกายเข้าไปที่นั่นเลยแม้แต่น้อย 

เขาเพียงวาดฝันว่าอยากให้ภรรยาของตนทำท่าทางเลียนแบบภาพวาดเหล่านั้นให้เขาดูบ้าง

เสด็จพี่มู่หรงเสี่ยวเฉิน มักชอบส่งภาพเหล่านี้มาให้เขาดูบ่อยครั้ง และอยากให้เขาลองเข้าไปหาความสำราญกับสถานที่แห่งนั้นบ้าง

เขาแค่ชอบดูรูปวาด ไม่ได้ชอบนางคณิกาเหล่านั้น

"ท่านพี่อ๋อง!!"

มู่หรงเสี่ยวหมิงหันไปมองฉินมู่หลานด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาเอ่ยถามอะไรนางไว้

"ว่าอย่างไร จ้องหน้าข้าทำไม?"

"ก็ท่านพี่อ๋องหล่อนี่เพคะ หม่อมฉันขอมองไม่ได้หรือ?"

"กล่าววาจาอะไรของเจ้า!!! ขึ้นมายังไม่ทันไรก็คิดยั่วยวนข้าแล้วหรือ?"

"ไม่ได้ยั่วนะเพคะ ก็แค่มองความหล่อของท่านพี่อ๋องเฉยๆ"

"หึ!!เจ้าอย่ามาออดอ้อนข้าให้ยากเลย ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่มีวันรักเจ้า"

"เจ้าค่ะ ไม่รักก็ไม่รัก"

ฉินมู่หลานพยักหน้าด้วยสายตาที่เศร้าสลด ถึงว่าสิ ภาพในหัวมันบอกกับนางว่า เขาไม่เคยรักนางเลยแม้แต่น้อย

มู่หรงเสี่ยวหมิงปรายตามองฉินมู่หลานด้วยสายตาที่เฉยชา เหตุใดนางจึงฟื้นขึ้นมาได้ เขาจำได้ว่านางตายไปแล้วมิใช่หรือ?

หรือว่านางแกล้งตายเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา

ฉินมู่หลานมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

"มู่หลาน"

"เจ้าคะท่านพี่อ๋อง"

"เจ้าแกล้งตายใช่หรือไม่?"

ฉินมู่หลานหันไปมองมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยแววตาที่ครุ่นคิด

เจ้าของร่างเดิมนางนิสัยร้ายกาจจนถึงขนาดที่ถูกเขากล่าวหาว่าแกล้งตายเชียวหรือ?

"ข้าถามเจ้าไม่ได้ยินหรือ?"

"ไม่ได้แกล้งเพคะ ตายจริงเพคะ"

"แล้วเหตุใดเจ้าจึงฟื้นขึ้นมาเช่นนี้?"

"ไม่รู้สิเพค่ะ คงเพราะความปราถนาก่อนตายของหม่อมฉัน ที่อยากจะร่วมหลับนอนกับท่านพี่อ๋องสักครั้ง จึงฟื้นขึ้นมากระมังเพคะ"

"เหลวไหล ใยเจ้าจึงกล่าววาจาเช่นนี้ แล้วยังเรียกข้าว่าท่านพี่อ๋อง เหตุใดจึงพูดภาษาประหลาดเช่นนี้ เจ้าไม่ใช่ฉินมู่หลาน!!!"

"ใช่สิเพคะ ตอนที่ตายหม่อมฉันได้ไปพบเจอกับอีกโลกหนึ่งมาเพคะ จึงจำภาษาเหล่านั้นมาใช้"

ฉินมู่หลานโกหกหน้าตายอย่างไร้พิรุธ มู่หรงเสี่ยวหมิงที่พยายามจะจับผิดท่าทีของนางก็ทำได้เพียงถอนหายใจออกมา

นางคงตายไปแล้วจริงๆ แต่ฟื้นขึ้นมาสติจึงฟั่นเฟือนเช่นนี้

"กลับตำหนักแล้วข้าจะส่งหมอหลวงไปตรวจอาการของเจ้าอย่างละเอียด ท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าทราบแล้วว่าเจ้าฟื้น รอเจ้าหายดีจะเข้ามาเยี่ยมเจ้าที่ตำหนักอ๋อง"

"เจ้าค่ะ โอะ!!"

"ฉินมู่หลาน มือเจ้า!!!"

เพราะรถม้าเกิดการสั่นสะเทือนเล็กน้อย จึงทำให้ร่างของฉินมู่หลานเอนเอียงมาซบลงที่แผงอกของเขา ส่วนบั้นท้ายงอนงามของนางก็เด้งขึ้นมานั่งทับที่ต้นขาแกร่งของเขา แต่ทว่ามือของนางกลับกอบกุมจับแท่งเอ็นร้อนของเขาจนเต็มมือ

"อุ๊ย!!ท่านพี่อ๋อง ใหญ่จังเจ้าค่ะ"

"มู่หลาน!!"

"อย่าขยับนะเจ้าคะ!!!รถม้าสั่นอีกแล้วเจ้าค่ะ อ่ะ อื้อออ!!!"

"เจ้าจะครางทำไม!!"

"อุ๊ย!!รถม้าสะเทือนเจ้าค่ะ!!!แท่ง เอ่อ... แท่งของท่านมันถูไถกับบั้นท้ายข้าเจ้าค่ะ อ๊าส์"

"มันไม่ใช่เพราะรถม้าสะเทือน แต่เพราะเจ้าจับของข้าไปถูไถที่บั้นท้ายของเจ้า!!!"

"จริงหรือเจ้าคะ?"

"น่าด้านยิ่งนัก เจ้าฟื้นมาแล้วเหตุใดจึงหน้าหนาเช่นนี้!!! โอว ซี๊ดดด มู่หลาน!!!"

ฉินมู่หลานพลิกร่างบางลงจากต้นขาแกร่งของเขา แล้วจึงรีบล้วงมือเข้าไปใต้ร่มผ้าของมู่หรงเสี่ยวหมิงด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะใช้ฝ่ามือเรียวงาม จับแท่งเนื้อเอ็นร้อนรูดชักขึ้นลงอย่างเพลิดเพลิน

"รถม้าสะเทือนเจ้าค่ะ โอะ!!มือข้าหยุดไม่ได้เลยเจ้าค่ะท่านพี่อ๋อง!!"

"เจ้าทำอะไรข้า ซี๊ดดด!!"

ร่างของมู่หรงเสี่ยวหมิงบิดเกร็งด้วยความเสียวกระสัน ด้านฉินมู่หลานก็ตั้งหน้าตั้งตาชักลำแท่งเอ็นร้อนอย่างตั้งอกตั้งใจ สายตาก็พิจารณาขนาดของลำมังกรในมือไปด้วย

ไม่รักนางก็ไม่เป็นไร ไหนๆก็ตกเป็นสามีของนางแล้ว ขอจับเล่นหน่อยนะเพคะท่านอ๋องขาา

รอบนี้ขอศึกษาขนาดก่อนนะเพคะ แต่ว่า ดูๆไปแล้วน่าจะพอดีกับปากของนางนะ หรือจะลองดูดดูก่อนดี?