เสี่ยวเยี่ยนจื่อมองฉินมู่หลานด้วยสายตาเกลียดชัง นี่ความทรงจำของนางเริ่มกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ พอจำได้ก็มาทวงเงินเลยเชียว ช่างร้ายกาจเหลือเกิน!!!
"มองหน้าข้าทำไม อ้อ สงสัยความสวยของข้าจะทิ่มตาเจ้าสินะ"
เสี่ยวเยี่ยนบิดเบ้มุมปากด้วยความดูแคลน
"พระชายาเอกเพคะ เจอแล้วเพคะ"
"เอามาให้ข้าดู"
ฉินมู่หลานยื่นมือไปรับแผ่นกระดาษสีขาวขึ้นมาดู นางหรี่ตาลงก่อนจะมองเสี่ยวเยี่ยนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
เสี่ยวเยี่ยนจื่อใบหน้าซีดเผือด ลนลานทำสิ่งใดไม่ถูก สมบัติที่นางสู้อุตส่าห์ไปหลอกเอามาจากฉินมู่หลาน คงถึงคราวต้องส่งคืนแก่เจ้าของเดิมแล้วอย่างนั้นหรือ
"พี่หญิง"
"หยุดเสแสร้งเสียทีข้ารำคาญ"
เสี่ยวเยี่ยนจื่อเม้มริมฝีปากแน่น นางลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาประจันหน้ากับฉินมู่หลานด้วยสายตาเหยียดหยาม
"มู่หลาน ฉลาดเสียทีสินะ หลังจากที่โง่มาตั้งนาน"
ฉินมู่หลานส่งเสียงเฮอะในลำคอ
"เด็กๆขนหีบสมบัติพวกนี้ไปที่เรือนข้าให
