ฉินมู่หลานส่งคนไปแจ้งต่อมู่หรงเสี่ยวหมิงว่าเกิดเรื่องขึ้นที่ตำหนัก เขาจึงรีบกลับมาโดยไวด้วยความกังวลใจ ใครกันที่กล้าก่อเรื่องเลวร้ายและโหดเหี้ยมถึงขนาดนี้
"มู่หลาน"
"ท่านพี่อ๋อง"
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"
"หม่อมฉันปลอดภัยดีเพคะ แต่พวกมันทำร้ายเสี่ยวเยี่ยนจื่อเพคะ"
มู่หรงเสี่ยวหมิงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันไปมองเสี่ยวเยี่ยนจื่อที่นั่งมองเขาด้วยแววตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตา ช่างดูบอบบางน่าสงสารไม่น้อย
"หม่อมฉันกลัวเพคะท่านอ๋อง"
เสี่ยวเยี่ยนจื่อโผเข้าไปกอดรอบเอวของมู่หรงเสี่ยวหมิงเอาไว้ และแนบใบหน้าลงไปที่แผงอกของเขาราวกับแมวน้อยตัวหนึ่งที่ออดอ้อนผู้เป็นเจ้าของ มู่หรงเสี่ยวหมิงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะแกะมือของนางออกจากเอวของเขา เสี่ยวเยี่ยนจื่อหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย นางหันไปมองฉินมู่หลานด้วยสายตาที่เว้าวอน
ฉินมู่หลานถลึงตาใส่นางเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองมู่หรงเสี่ยวหมิง
"เยี่ยนจื่อคงหวาดกลัวไม่น้อย ท
