ข้ามมิติมามี...รัก

ตอนที่ 8 ปะทะคารมณ์เล็กน้อย

"รู้สึกว่าวันนี้ท่านพี่จะอารมณ์ไม่ดีนะ หึๆ"

ยองวอนเดินเข้ามาในห้องก็เห็นวุนซาทำหน้าตาทะมึนอยู่อดที่จะเอ่ยกวนประสาทอีกฝ่ายไปไม่ได้ มันคือความสนุกของเขาที่ได้แหย่ให้อีกฝ่ายโมโห

"อย่าว่าแต่ข้าเลย เจ้าเองก็คงจะโมโหไม่ใช่น้อย คิดดูสิเจ้าทนทำสีหน้าแววตายิ้มแย้มได้เช่นไรเมื่อรู้ว่านางไปนอนกับชายที่ไม่มีอะไรเทียบเจ้าหรือข้าได้เลย"

วุนซาเองก็ไม่ยอมโดนปั่นหัวอยู่คนเดียวในเมื่อเขาพูดในตนโมโหได้แล้วทำไมเขาจะทำบ้างไม่ได้

"ยิ่งนางไปในวันที่เป็นของเจ้า มันแสดงให้เห็นว่าอะไรรู้ไหม "

ชายหนุ่มเห็นยองวอนนิ่งไม่มีแววขี้เล่นเหมือนเมื่อกี้ยิ่งได้ใจพูดให้อีกฝ่ายโมโห วุนซาเดินเข้าไปใกล้ยองวอนที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีหน้าทะมึนเองเสียแล้ว

"มันแสดงว่าเจ้า...ทำให้นางพอใจไม่ได้ไงละ"

คราวนี้ยองวอนแสดงสีหน้าว่าไม่พอใจออกมาชัดเจนจนอีกฝ่ายพอใจ เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเมื่อเอาชนะอีกฝ่ายด้วยคำพูดได้

"หึ! ข้าจะรอดูวันของเจ้าแล้วกัน อย่าปากดีไปหน่อยเลย ถ้าเจ้าทำใจได้คงไม่สังหารชายผู้นั้นกลางงานแต่งหรอก" ยองวอนที่เงียบมานานเอยขึ้น

"มันก็ทำให้เจ้าและข้าไม่ต้องระแวงใจไปมากกว่านี้ไม่ใช่หรือ รึว่าเจ้าไม่พอใจ"

วุนซาถามเสียงเรียบพร้อมกับเดินไปนั่งเก้าอี้รินชาอย่างสบายใจ ไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่อีกฝ่ายพูดถึง

"ท่านไม่กลัวนางจะจำได้งั้นเหรอ"

"ใยข้าต้องกลัว คนที่ต้องกลัวคือนางหากนางยังหาสามีมาเพิ่มอีกไม่เลิกแม้แต่ชีวิตนางก็อย่าหวังจะมี" วุนซาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เจ้ากล้าฆ่านางงั้นหรือ ท่านก็รู้ว่าหากนางเป็นอะไรไปฮ่องเต้ทรงต้องไม่ไว้ชีวิตทั้งข้าและเจ้า หรือแม้แต่ครอบครัวของเจ้าเอง แบบนั้นเจ้าจะยอมงั้นรึ"

ยองวอนเอ่ยตามความจริงทุกคนรู้ว่าบิดาของนางมีความสำคัญกับฮ่องเต้เพียงใด หากบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขาตายไปมีหรือจะเก็บคนคนนั้นเอาไว้แม้แต่เขาก็คงไม่รอด

"เลิกพูดเรื่องของนางเถอะ เรื่องที่เจ้าไปจัดการไปถึงไหนแล้ว หรือยังจับพ่อค้าเลวคนนั้นไม่ได้อีก"

วุนซาบอกปัดเพราะจนใจในคำตอบ พร้อมเปลี่ยนเรื่องถามอย่างอื่น

"จับได้แล้วข้าทรมานมันอยู่ ข้าอยากรู้ว่ามันติดต่อใครถึงได้กล้านำของผิดกฎบ้านเมืองมาเร่ขายโจ่งแจ้งเช่นนี้ได้"

"อืมอย่าให้มันตายล่ะ ได้คำตอบแล้วก็ส่งทางการจะได้จบเรื่อง" วุนซาบอก

"ข้าเป็นลูกน้องเจ้ารึไงถึงต้องมาสั่ง ข้ารู้ว่าต้องทำยังไงต่อ หมดเรื่องแล้วข้าลา "

ยองวอนที่ไม่พอใจเรื่องที่วุนซาชอบออกคำสั่งกับเขาตลอดราวกับเขาเป็นเด็ก ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ก็เถอะ

หมอนี่ก็ชอบข่มเขาตลอดขนาดได้เมียวุนซายังเป็นเขยคนโตเลยเพียงเพราะเขาได้รับราชโองการทีหลังชายผู้นั้นเหอะ! ฮ่องเต้นะฮ่องเต้ให้เขามาก่อนชายผู้นั้นก็ไม่ได้

วุนซาได้แต่ส่ายหน้าระอากับความไม่รู้จักโตของยองวอน ไม่รู้จะอย่าชิงดีชิงเด่นกันกับเขาไปทำไม

ว่าตามศักดิ์แล้วยองวอนเป็นถึงองค์ชายถึงแม้จะเกิดจากสนมของฮ่องเต้ก็ตาม ทั้งอำนาจและชั้นฐานะในราชสำนักล้วนแต่ยิ่งใหญ่กว่าเขาทั้งนั้น

เย็นวันนี้สวามีของเธอทั้งสองเรียกให้มากินข้าวพร้อมหน้ากันถึงแม้จียองจะอึดอัดใจแทบบ้าแต่ก็พยายามทำใจให้นิ่งเข้าไว้

"กินนี่สิ ช่วงนี้ข้าว่าเจ้าผอมลง"

บนโต๊ะอาหารมีแต่ยองวอนที่ดูแลและพูดคุยกับเธอส่วนอีกคน... ไม่อยากพูดถึง

"หลายวันมานี่เจ้าเจอท่านเจ้าเมืองบ้างไหม" พ่อก้อนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือหันไปถามยองวอน

"เจอเมื่อวานข้าไปแถวจวนท่านเจ้าเมืองพ่อดีทำไมเหรอ" ยองวอนถามอย่างสงสัย

"เห็นท่านพ่อแจ้งว่ามีโซจะมาที่นี่พร้อมกับของกำนัลงานแต่งที่ฮ่องเต้ส่งมาให้"

"มีโซ...อ่อคุณหนูมีโซญาติห่างๆเจ้าใช่ไหม"

ยองวอนเคยจำได้นางเคยมาวิ่งเล่นตามวุนซาเข้าวังมาบ่อยครั้ง และถ้าจำไม่ผิดนางแอบชอบวุนซามากไม่ใช่หรือ

"อืม เห็นบอกอยากมาเที่ยวเล่นและมาเยี่ยมข้า ท่านพอเห็นว่าไม่มีอะไรเลยอนุญาต" วุนซาบอกพร้อมกับคีบอาหารเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ

จียองได้แต่มองพวกเขาทั้งสองคุยกันตาปริบๆ แต่จับสังเกตที่ยองวอนพูดถึงหญิงสาวคนนี้แล้วมองหน้าวุนซาแปลกๆ หรือเธอคิดไปเองนะ

เมื่อกินข้าวกันเสร็จแล้วยองวอนก็ขอไปคุยธุระกับวุนซาเธอเลยเดินกลับห้องคนเดียว

"ฮานึลเจ้ารู้จักมีโซไหม "

"ข้าไม่เคยได้ยินนะเจ้าคะ "

"อืม"

เมื่อรู้ว่าถามจากฮานึลคงไม่ได้เรื่องอะไร เอาไว้คืนนี้ยองวอนมาค่อยถามเขาอีกทีแล้วกัน

แต่กว่ายองวอนจะมาจียองที่รอไม่ไหวก็ผล็อยหลับไปก่อนเสียแล้วรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีมือสากมาสัมผัสลูบไล้ทั่วกาย

"อื้อ ไม่เอาจะนอน" เธอบอกพร้อมกับปัดป้องอย่างรำคาญ

"ข้าจะทำไม่เห็นใจเจ้าแล้วปล่อยให้เจ้าไปหาเศษหาเลยข้างนอกให้วุนซาดูแคลนข้าหรอกนะ"

ยองวอนพูดพร้อมกับกระชากเสื้อผ้าตัวบางที่ปิดกายสาวออกอย่างแรงจนจียองสะดุ้งตื่นเต็มตาด้วยความเจ็บแสบตามผิวนวล

"อุ้ย! นายจะทำอะไรน่ะ"

"ก็จะร่วมรักกับเจ้าไง"

พูดจบคนที่อยู่เหนือร่างของเธอก็โน้มตัวลงมากระแทกจูบที่ร้อนแรงมอบให้เธอ ริมฝีปากหนาดูดเม้ม ฟันคมขบกัดอย่างแรงจนเธอรู้สึกถึงกลิ่นเลือดในปาก

"อื้อฮือ"

เธอได้แต่ร้องไห้เขาปล่อย มือเรียวยกขึ้นทุบตีอกแกร่งแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

มือสากบีบหมับเข้าที่อกอวบใหญ่ขย้ำมันอย่างแรงจนเธอเจ็บจากนั้นก็กระชากผ้าบางที่ปิดอกอวบใหญ่อยู่ให้พ้นตา

"มันเจ็บนะ ปล่อย!"

เมื่อปากเป็นอิสระหญิงสาวก็ร้องบอกเขาทันทีด้วยความโมโห แต่ก็เหมือนสายลมพัดผ่านเขาไม่สนใจคำพูดเธอเลย

ยังก้มหน้าก้มตาซุกไซร้ลำคอระหงไล้ลงมาที่อกอวบใหญ่ ยองวอนเริ่มรำคาญมือเล็กที่ทุบตีไม่หยุดจึงจับมันรวบไว้สองข้างแล้วยกขึ้นไปเหนือหัวด้วยมือของเขาข้างเดียว

ทำให้เวลาเธอขัดขืนเหมือนกับเป็นการแอ่นหน้าอกอวบให้ปลายถันชูชันล่อตาล่อใจให้เขาอยากลิ้มรสความหวานของดอกบัวคู่นี้

ไว้เท่าความคิดปากหนาสีกุหลาบก้มลงใช้ลิ้นสากเลียรอบปลายถันจนมันเปียกชื้น ลิ้นสากพยายามเล่นกับปลายถันที่แข็งเป็นไตจนหญิงสาวเริ่มร้องครางออกมาด้วยความเสียว

"อ๊าาา ยะ อย่าทำแบบนั้น"

เสียงร้องครางของเธอสร้างความพอใจให้เขาเป็นอย่างมาก มือหนาปลดเปลื้องผ้าที่เหลือของเธอออกจนหมดเหลือเพียงกายเปลือยเปล่าที่สวยงามอวดแก่สายตาคนมองอยู่