ข้ามมิติมามี...รัก

ตอนที่ 12 รถม้าหรรษา2 NC 20+++

ลำเอ็นเขาสุดยอดจริงๆ ตอนนี้เธอรู้แล้วทำไมนาบีถึงหลงวุนซากว่าใคร เขามีของดีซุกซ่อนอยู่ในกางเกงนี่เอง

"อื้ม เจ้าตอดข้า...จนข้าหายใจไม่ออก"

สิ้นคำคนที่ห่างจากเมียไปนานเป็นแรมเดือนก็ผลักเธอลงเอาแขนยันพื้นเอาไว้เหมือนเดิม จียองหันไปมองก้นเธอที่กระดกสูงอยู่บนตักเขา แถมมีลำเอ็นใหญ่เสียบคาอยู่

"มูกง! เร่งม้าเร็วเราช้าแล้ว"

"ขอรับ"

จียองตาเหลือกทันทีเพราะมันเท่ากับว่า...

อ๊ะ! อ๊ะ! ตับ! ตับ!

เสียงครางปนเสียงหน้าขากระทบกันเสียงดัง ยิ่งม้าวิ่งเร็วเขาก็ยิ่งกระแทกขึ้นลงถี่ขึ้นถี่ขึ้นจนจียองทนไม่ไหวเสร็จสมไปก่อนเขากายสาวตอดรัดลำเอ็นใหญ่แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดกระแทกแถมยังแหงนหน้าครางเสียงดังลั่นไม่อายใครด้วย

จียองมองไปยังผ้าบางๆที่ปิดกั้นเธอและฮานึลที่อยู่ข้างนอกแค่เธอเอื้อมมือก็จับไหล่ของอีกฝ่ายได้

พอยิ่งคิดก็ยิ่งเสียว มันทำให้เธอเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง มันเกิดขึ้นติดต่อกันอย่างห้ามไม่ได้

"หึๆ เจ้าที่มันต่อติดเร็วจริงๆ"

ไม่มีเวลาให้เธอได้หันไปต่อว่าเขา ร่างใหญ่บึกบึนแข็งแรงก็อัดสะโพกเข้าใส่เธอแรงขึ้นแรงขึ้นจนสัมผัสได้ว่ามันอาจทะลุมดลูกเธอไปแล้วก็ได้

"อื้ออ "

จียองที่ทนไม่ไหวอีกแล้วม้าก็เริ่มวิ่งช้าลงเหมือนกับว่ามันใกล้ถึงที่หมายแล้วชายหนุ่มเองก็รู้เช่นกัน สะโพกหนาอัดถี่รัวเร็วขึ้นจนจียองสำลัก ไม่กี่นาทีต่อมาร่างสองร่างก็เกร็งกระตุกพร้อมกัน

วุนซากระแทกแรงๆเข้าใส่สุดลำเอ็นใหญ่แล้วแช่มันไว้ปล่อยให้น้ำรักร้อนแทบไหม้ของเขาฉีดเข้าสู่กายสาวให้มากที่สุด

ร่องกายเธอก็รู้งานมันตอดรัดบีบรัดน้ำรักของเขาออกจนหมดทุกหยาดหยด

"ถือว่าทำเวลาดี"

วุนซาพูดขณะแต่งตัวให้เข้าที่ทั้งของตัวเองและของจียองที่นั่งหมดแรงอยู่กับพื้น สุดท้ายเธอก็ได้กลับมานั่งพื้นเช่นเดิม..

"เจ้ามาช้านะ"

จียองเดินด้วยขาที่สั่นเทาเข้ามาในจวนของท่านเจ้าเมืองไม่ต้องเดาก็รู้ว่านาบีก็ต้องเคยอยู่ที่นี่ เพราะจียองรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มากราวกับว่าตัวเธอเองก็เคยอยู่ที่นี่มาก่อนเช่นกัน

"เจ้าจะถามนางทำไม ในเมื่อเจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ" วุนซาเดินเข้ามาตอบแทน

ปรายตามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของยองวอนแล้วเกิดอาการไม่พอใจ จึงกระชากแขนเรียวของหญิงสาวให้มาซบที่อกตนแทน

"วันของข้าเจ้าไม่มีสิทธิ์ยุ่ง"

พูดจบก็พยุงจียองที่ขาอ่อนแรงเพราะเจอของใหญ่มากเข้าไปในจวนโดยมีสายตาของยองวอนมองตามอย่างหงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้

"นาบีเจ้ามาแล้วรึ มาๆพ่อรอกินขนมไส้ถั่วแดงที่เจ้าชอบอยู่พอดีเลย"

ฮวานิลบิดาของนาบีเรียกลูกสาวอย่างดีใจ ยิ่งเห็นสามีทั้งสองของนางดูรักใคร่บุตรสาวของตนมากก็ยิ่งชอบใจอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่

"ท่านพี่วุนซา!"

เสียงเล็กแหลมดังขึ้นจากทางด้านหลังของทั้งสองจนต้องหันกลับไปมอง

ภาพที่จียองเห็นคือหญิงสาวที่อายุไล่เลียงกับนาบีวิ่งเข้ามาแต่ไกล แล้วพุ่งตัวเข้ากอดสามีเธอต่อหน้าต่อตาเมียเขาที่ยืนหัวโด่อยู่

"มีโซ ข้าแต่งงานแล้วนะอีกอย่างเจ้าก็เป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือนหรือถ้าออกเรือนแล้วแต่วิ่งเข้ามากอดบุรุษแบบนี้มันไม่ดี"

จียองทึ่งในความเย็นชาไม่มีที่ติของวุนซาจริงๆ เธอควรจะดีใจหรือเสียใจที่ตัวเองไม่ได้โดนก้อนน้ำแข็งนี่แผ่ความหนาวเย็นใส่แค่คนเดียว

"แต่ข้าคิดถึงท่านพี่" มีโซที่ยืนน้ำตาคลอเจียนจะไหลเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ

แหมยัยเด็กนี่ต่อหน้าต่อตาเมียเขายังทำได้ลงแอ๊บใสซื่อรึเปล่าเนี่ย จียองคิดในใจอย่างมันเขี้ยว

"มีโซเจ้าก็รู้ว่าท่านพี่ของเจ้าเคร่งกฎมากเพียงใด " ยองวอนเอ่ยขึ้นหลังจากดูสถานการณ์อยู่นาน

"ท่านพี่ยองวอนท่านก็อยู่ที่นี่เหรอเจ้าค่ะ" มีโซเพิ่งมองเห็นเขาถามขึ้นอย่างดีใจเตรียมจะวิ่งไปกอดอีกฝ่ายดีที่ยองวอนยกมือขึ้นห้ามเอาไว้

"ข้ายืนตรงนี้แต่แรกแล้ว"

ยองวอนยิ้มอย่างเอ็นดูจนจียองเริ่มทนไม่ไหวสามีสองคนทำตัวอย่างกับเธอไม่ยืนอยู่ตรงนี้

"จะทักทายกันอีกนานไหม ถ้าจะคุยฉันว่าคุยไปกินไปดีกว่าไหมหิว!" ไม่ได้หึงจริงๆนะแต่มันหมั่นไส้

"เอ่อมาถึงกันแล้วก็เข้าไปกินอะไรกันก่อนเถอะ ข้าให้คนเตรียมอาหารไว้รอพวกเจ้านานแล้ว"

ท่านเจ้าเมืองขัดขึ้นก่อนที่บรรยากาศจะตึงเครียดไปมากกว่านี้

"อ๊ะ คารวะท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ ข้าทำหน้าที่บกพร่องแล้ว " มีโซรีบเข้าไปทำในสิ่งที่เธอควรทำตั้งแต่มาถึงลำดับแรก

"ไม่ต้องมากพิธีๆ ข้าไม่ถือสาหรอกไปๆ ไปศาลาตรงสวนดอกไม้กัน"

ท่านเจ้าเมืองฮวานินไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ แต่กลัวอย่างเดียวกลัวว่าบุตรสาวคนเดียวของตนจะไม่พอใจ

หากนางไม่พอใจเดี๋ยวขอสามีเพิ่มอีก ผู้เป็นพ่อไม่รู้จะไปหาจากไหน แถมหามาแล้วเข้ากับสามีสองคนของนางไม่ได้โดนฆ่าตายอีก

"ว๊าว! ที่นี่สวยมากเลยนะเจ้าคะ อาหารก็อร่อยข้าชอบที่นี่มากเลยเจ้าค่ะท่านเจ้าเมือง"

"ฮ่า ฮ่า ดีๆ เจ้าก็อยู่นานได้เท่าที่อยากอยู่เลยนะแม่ทัพอูซาฝากเจ้ามากับข้าแล้วไม่ต้องเกรงใจ"

เหอะ! ดูก็รู้ว่าปลอมจียองอยู่วงการบันเทิงมาหลายสิบปีแค่นี้มองแว๊บเดียวก็รู้

"ข้าหวังว่าท่านพี่ทั้งสองจะพาข้าเที่ยวชมเมืองนะเจ้าคะ" นั่นแน่ะยัยเด็กนี่วอนหาเรื่องเสียแล้ว

"คนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องเป็นสามีทั้งสองของฉันด้วย" จียองเริ่มทนไม่ไหว

"เอ่อ..พี่หญิงข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้า..ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

มีโซพูดจบน้ำตาก็ไหลพรากอย่างกับสั่งได้ จบเอกการแสดงแน่เดี๋ยวรางวัลออสการ์ปีนี้เธอจะมอบให้ยัยเด็กนี่เอง

"พอเถอะ ข้าจะให้คนพาเจ้าเที่ยวแล้วกัน ข้ากับยองวอนมีธุระต้องจัดการมากมาย หรือเจ้าจะพานางเที่ยวเล่นในฐานะเจ้าบ้านและฮูหยินของพวกข้าล่ะ "

วุนซาหันไปบอกมีโซแต่ก็คิดได้ว่าหากนางไม่ชอบหน้ากันนัก ก็จับอยู่ด้วยกันเสียให้เข็ดหากมีโซทนไม่ได้จะได้รีบกลับเมืองหลวงไปเองนางไม่ควรมาที่นี่

ตอนแรกจียองจะปฏิเสธเรื่องอะไรเธอต้องพาไป แต่พอมาคิดดูอีกทีก็ดีสิเธอจะได้มีโอกาสแกล้งยัยเด็กนี่แถมได้เที่ยวเล่นอีก

"ได้! ข้าจะพานางเที่ยวชมเมืองเอง"

ยองวอนได้แต่ส่ายหัวคิดถึงเรื่องปวดหัวมากมายที่จะตามมาเลยอย่างไม่ต้องสงสัย

ท่านเจ้าเมืองก็คิดแบบเดียวกับลูกเขยคนรอง งานนี้เละเทะแน่คงไม่เกินสามวันคุณหนูคนนี้คงวิ่งกลับเมืองหวงไปแน่