ผมจัดเป็นมนุษย์อวยพรใครไม่เก่ง ถ้าแถลงการณ์เรื่องโปรเจคธุรกิจ ความสำเร็จผมถนัด
“Thanks a lot, I hope so” ขอบคุณมาก ฉันก็หวังว่าแกจะเป็นแบบนั้นเช่นกัน
แค่เพื่อจะแต่งงานผมกลับดูเศร้า ผมควรดีใจกับเพื่อนสิ ไอ้เรื่องดีใจกับเพื่อนนั้นยอมรับ ผมกลับนึกถึงเลขาของผม ที่จู่ๆ แสดงสีหน้าเย็นชากับผมนะสิ ทำไมผมต้องแคร์สิ่งที่เธอทำ ที่ผ่านมาผมสนใจใครอย่างนั้นหรือก็ไม่ จะไปจะมา จะหายผมไม่เคยสน
“มาๆ ดื่ม”
“ได้ๆ” ตุลเรียกเด็กในร้านเหมือนคุ้นเคย “สั่งตามสบาย ร้านนี้ร้านของญาติฉันเอง”
“หึ...ว่าไงนะ”
“เออ...ฉันมีหุ้นด้วยแหละ นานแล้วแต่ไม่เคยมา ก็อย่างว่าทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมากินต้มยำแบบไทยๆ เลย กินแต่ขนมปังซะส่วนใหญ่”
“อาหารแกกินขนมปัง แต่ทำไมมีเมียเป็นคนไทย”
“บอกแล้วไงเจอกันตอนเธอไปเรียนที่เมืองนอก ฉันไปทำธุรกิจ”
“อ๋อ เมียจบนอก”
“อืม...เป็นแค่แฟน ยังไม่ได้เป็นเมีย”
“ผู้ชายอย่างเรา
