ตอนที่ 8 ฉันรวย
1091 Words
ทางด้าน:อนาคิน
หลังจากโดนยัยตัวเล็กหอมแก้ม ผมก็ยิ้มไม่หุบเลย
“ไอคิน มึงยิ้มอะไรคนเดียววะ" เสียงไอภูผา
“เสือก ครับ "
“โอ้โหเพื่อนถามแค่นี้ทำไมหยาบคายจังเลยครับเนี่ยคุณอนาคิน"
“ต้องให้กูพูดอีกรอบไหมครับไอภูผา"
“พูดว่าอะไรหรอครับคุณอนาคิน"
“เสือก "
“โหไอ้คินมึงถามกูว่าเสือกมา 2 รอบแล้วเนี่ยเพื่อนก็อยากรู้นี่หว่าว่ามึงยิ้มอะไร หรือว่ายิ้มเพราะน้องเบ๊บบี้สุดน่ารักว่ะ"
“ดูปากกูอีกรอบนะครับ เสือก "
“โอเคกูยอมรับว่าตัวเองเสือกก็ได้แต่ว่ามึงตอบกูมาก่อนดิว่ามึงยิ้มเพราะอะไร"
“นี่ไอ้ภูผามึงจะถามมันกี่รอบกี่รอบมันก็ตอบมึงว่าเสือกอยู่ดีมึงไม่ต้องถามมันหรอก" แมมโบ้พูด
“แล้วมึงไม่อยากรู้หรอว่าไอ้แมมโบ้ว่ามันยิ้มเพราะอะไร"
“กูก็อยากรู้แต่มึงเห็นไหมล่ะว่ามันไม่ตอบมึงอ่ะ"
“เออๆ พวกมึงเลิกทะเลาะกันเถอะ ทะเลาะไปก็ไร้ประโยชน์ไปเข้าเรียนได้แล้วเดี๋ยวสมชายก็บ่นเอาหรอก"
หลังจากพูดจนจบพวกผม 3 คนก็เดินเข้าไปเรียน
ตกตอนเย็น
“ไอ้คินมึงจะไปไหนป่าววะ" เสียงภูผาถามผม
“ไปกูมีธุระ"
“เดี๋ยวนี้ธุระมึงเยอะนะไม่ค่อยได้ไปผับกับพวกกูเลยหรือว่ามึงมีสาวแล้วไม่บอกเพื่อนว่ะ"
“เ สื "
“พอกูรู้แล้วมึงจะพูดว่าอะไรไอห่าไม่ต้องด่ากูเสือกเยอะก็ได้นะเว้ย"
“ก็มึงชอบเสือกเรื่องของมันเองอ่ะมันก็ต้องด่ามันดิวะ" แมมโบ้พูดกับภูผา
“โถ่พวกมึง 2 ตัวเข้าข้างกันตลอดเลยว่ะไม่มีใครเข้าข้างกูเลย"
“จะเข้าข้างมึงทำไมวะก็ในเมื่อมึงเป็นคนชอบเสือกเองอ่ะ"
“ทะเลาะกันตามสบายนะเพื่อนกูไปทำธุระ"
“โธ่ไอ้เวรเพื่อนทะเลาะกันแทนที่มึงจะห้าม"
ผมยักไหล่แล้วเดินไปที่รถสปอร์ตสีแดงคู่ใจของผมเพื่อที่จะไปทำธุระ แต่ธุระนั้นไม่ใช่ธุระอะไรหรอก ธุระนั้นคือไปหายัยตัวเล็ก
ทางด้าน:เบ๊บบี้
หลังจากกลับมาจากที่มหา'ลัยฉันก็นอนจนตอนนี้ 4 โมงเย็นฉันก็รู้สึกหิวข้าวเลยกะว่าจะออกไปซื้อข้าวกิน ในขณะที่ฉันกำลังลุกไปอาบน้ำแต่งตัวก็มีเสียงเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันเลยเดินไปเปิดประตู “พี่อนาคิน"
“ทำอะไรอยู่"
“เอ่อ กำลังจะไปอาบน้ำค่ะ พี่อนาคินมีอะไรรึเปล่าค่ะ ถึงมาหาที่นี้"
“ต้องมีอะไรด้วยหรอถึงจะมาได้"
“ปะ ป่าวค่ะ"
“ไปสิ"
“คะ??"
“ไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันหิวข้าวแล้ว"
หิวข้าวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย
“จะยืนบื้ออีกนานไหมยัยเตี้ย"
"เอ๊ะเมื่อกี้พี่ว่าฉันเตี้ยหรอ"
“ป่าว พูดลอยๆ"
เป็นลอยหน้าแม่พี่ไป
“นี่เธอจะยืนอีกนานไหมเนี่ยฉันหิวข้าวนะ"
“ค่ะ" ฉันกำลังจะปิดประตู แต่พี่อนาคินก็ผลักประตูเข้ามา
“เอ๊ะ พี่จะเข้าทำไมเนี่ย"
“รอเธอไง"
“พี่จะบ้ารึเปล่า"
“ถ้าเธอยังไม่ไปฉันจะจับเธอปล้ำแทนไปกินข้าวแล้วนะ"
ฉันอึ้งกับคำพูดพี่อนาคินอยู่ แต่เมื่อเห็นพี่อนาคินเดินเข้ามา ฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องเลย
“หึ คิดว่าจะแน่"
หลังจากเข้าห้องมาใจฉันก็เต้นไม่หยุดเลย
“โอ๊ยไอหัวใจบ้า อย่าไปหลงรักเค้าเชียวนะ"
หลังจากเคลียร์กับหัวใจตัวเองได้สักพักฉันก็รีบไปอาบน้ำเพื่อไม่ให้พี่อนาคินรอนาน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบออกมาหาพี่อนาคินที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ตัวเองอยู่
“รอนานไหมคะ" ฉันถามพี่อนาคิน
“อืม นาน"
“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน"
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะฉันหิวข้าวจนจะกินเธอได้ทั้งตัวละ"
“ค่ะ" ^-^
ห้าง LLL
“เอ่อ ทำไมเราไม่กินที่ข้างทางละคะ ในห้างมันจะแพงเกินไปรึเปล่า"
“กินในห้างนี่แหละ จะไปกินข้าวทางทำไมร้อนก็ร้อน ในห้างเย็นจะตาย"
“แต่ในห้างมันแพงนะคะ ข้างทางมันถูกกว่า"
“ไหนๆก็มาแล้วก็กินๆไปเถอะ"
อนาคินพูดจบก็เดินนำหน้าไปร้านอาหาร
ร้านอาหาร ครัวเจ๊ง อาหารหรูหรา
เข้ามาในร้านอาหาร พี่อนาคินก็ให้ฉันเลือกอาหาร พอฉันดูราคาถึงกับกลืนน้ำลายตัวเองเลย แพงมากแม่เจ้า
“พี่อนาคินคะ ราคามันแพงไปไหมคะ"
“แล้วฉันให้เธอจ่ายรึไง"
“ไม่รู้ค่ะ แต่ราคาแพงแบบนี้เราเปลี่ยนร้านกันดีมั้ยคะ เอาถูกๆกว่านี้"
“ฉัน หิว " พี่อนาคินพูดทีละคำ
“แต่ มัน รา คา แพง คะ" ฉันพูดเน้นย้ำ
“แต่ฉันก็ไม่ได้ให้เธอเป็นคนจ่ายนิ"
“พี่เข้าใจคำว่ามันแพงไหมคะ"
“ไม่ เพราะฉันรวย" พี่อนาคินพูดพร้อมกับหยักคิ้วใส่
เห็นท่าทีแล้วหมั่นไส้ คอยดูนะจะสั่งแพงที่สุดในร้านให้ดู
“พี่ หนูขอแพงที่สุดในร้านนะคะ" ฉันหันไปพูดกับพนักงงาน
“ครับคุณผู้หญิง"
“งั้นผมเอาแค่นั้นแหละครับ"
“ครับคุณผู้ชาย" พูดจบพนักงงานก็เดินออกไป
“ไหนบอกรวยไงคะ ทำไมไม่สั่งล่ะ" ฉันพูดกับพี่อนาคิน
“ถ้าเธอเห็นสิ่งที่เธอสั่งไปเธอจะกินไม่หมดเอานะ"
“ทำไมคะ ก็แค่อาหารที่แพงที่สุดในร้านก็แค่นั้นเอง"
“ขอมาเดี๋ยวเธอก็รู้เองละ"
ผ่านไปไม่นานอาหารก็มาเสริฟ ฉันแทบอึ้งอาหารที่อยู่บนโต๊ะอาหารนั้น เยอะมากจะกินยังไงให้หมดเนี่ย รู้อย่างนี้ไม่น่าสั่งประชดเลยเรา
“สั่งมาก็กินให้หมดด้วยล่ะ ถ้าไม่หมดฉันจะปรับเธอ10เท่า"
“ค่าา คุณผู้ชาย จะกินให้หมดไม่เลือเลยสักนิด"
พูดเสร็จฉันก็กินอาหารที่อยู่บนโต๊ะ อาหารเยอะพอสมควรจะกินยังไงให้หมดเนี่ยเรา กินไม่หมดโดนปรับอีกเราส่วนพี่อนาคินก็เอาแต่นั่งจิบไวน์ไม่แตะอาหารเลยสักกะนิด ชีวิตยัยเบ๊บบี้จะบ้า
- Writer
