ตอนที่ 9 กอด
856 Words
ฉันกินอาหารบนโต๊ะหมดไป2-3จาน ฉันก็เริ่มอิ่มแล้ว แต่ฉันก็ยังกินอยู่โดนมีสายตาพี่อนาคินจับจ้องฉันอย่างไม่ละสายตา จ้องอยู่ได้แต่ตัวเองไม่ช่วยกินเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่อนาคินไม่กินหรอคะ"
“ไม่"
“แล้วพี่ไม่หิวหรอคะ เห็นบอกว่าหิวไม่ใช่หรอคะ"
“แค่ฉันเห็นเธอกินฉันก็อิ่มละ"
“แต่พี่อนาคินกินหน่อยก็ได้นะคะ จิบแต่ไวน์มันไม่ดีหรอกนะคะ"
“แล้วจิบไวน์มันไม่ดียังไง"
“มันไม่ดีตรงพี่อนาคินไม่กินอาการบนโต๊ะเลยสักกะนิดเดียวเลยนิคะ"
“หึ เธอหลอกให้ฉันช่วยกินรึเปล่า"
“ปะ ป่าว นะคะ แค่เป็นห่วงเฉยๆเอง"
“เธอว่าไงนะ เป็นห่วงฉันหรอก"
“ใช่ค่ะ จิบแต่ไวน์อาหารไม่กินแบบนี้มันไม่น่าเป็นห่วงหรอคะ"
“หึ ก็ได้ฉันกินช่วยเธอก็ได้เห็นแก่ความเป็นห่วงนะ"
“คะ"^-^ เย้หลอกให้ช่วยกินอาหารบนโต๊ะได้แล้วกว่าจะหลอกได้ จะฉลาดไปไหนเนี่ยพ่อคุณ
หลังจากกินอาหารเสร็จฉันกับพี่อนาคินก็เดินเล่นในห้างกันสักพักก่อนจะกลับอพาร์ทเมนท์
อพาร์ทเมนท์
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" ฉันพูดกับพี่อนาคิน
“อือ"
“ค่ะ" ฉันพูดจบกำลังจะเปิดประตูลงแต่ก็มีมือพี่อนาคินจับฉันไว้
“คะ??"
“ไม่คิดจะชวนขึ้นห้องสักหน่อยหรอ"
“เอ่อ ไม่ต้องขึ้นหรอกค่ะ พี่อนาคินกลับไปได้แล้วนี่มันก็ดึกแล้วด้วย" ฉันบอกกับพี่อนาคิน
“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ" พี่อนาคินบอกฉัน
“เอ่อ ถ้าจะเข้าห้องน้ำงั้นก็ได้ค่ะ" ฉันพูดจบพี่อนาคินก็รีบเดินลงจากรถ เมื่อเห็นพี่อนาคินลงที่รถฉันก็รีบลงจากรถสปอร์ตสีแดงของเค้า
แกร๊ก
“ห้องน้ำทางนั้นนะคะ"
“อือ"
ขานจบพี่อนาคินก็เดินไปทางห้องน้ำ
ผ่านไป10นาทีพี่อนาคินก็ยังไม่ออกเลย ฉันเลยเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก
“พี่อนาคินคะ"
“ว่า"
“พี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ เห็นพี่เข้าห้องน้ำนานแล้ว
“กำลังออกไป"
“คะ"
พูดจบพี่อนาคินก็ออกมาในสภาพที่ตอนนี้ตัวพี่อนาคินมีแค่ผ้าขนหนูพันส่วนล่าง ส่วนข้างบนนั้นไม่มีอะไรสวมใส่ เห็นซิกแพคหน้าท้องแน่นๆขาวๆ โอ๊ยเบ๊บบี้จะเป็นลม แบบนี้วาสนาใครกันนะ วาสนาเบ๊บบี้ได้ไหมคะพี่อนาคินสุดหล่อ
“นี่"
“..."
“นี่!!!"
“คะ มีอะไรรึเปล่าคะ"
“ฉันเรียกเธอตั้งนาน มัวแต่ยืนเหม่ออยู่ได้"
“เอ่อ ขอโทษค่ะ"
“ที่เธอยืนเหม่อแบบนี้เพราะเห็นซิกแพคฉันหรอ"
“เอ่อ ปะ ป่าว ค่ะ"
“แน่ใจนะ"
“นะ แน่ใจค่ะ"
ยิ่งพี่อนาคินอยู่ใกล้ใจฉันยิ่งเต้น หัวใจจะวายก็ไหมเนี่ยเรา
“แล้วนี่พี่อนาคินอาบน้ำทำไมคะเนี่ย"
“เหนียวตัวเลยอาบ"
“ทำไมพี่ไม่กลับไปอาบที่บ้านล่ะคะ"
“ฉันจะอาบที่นี่เธอมีปัญหารึเปล่า"
“มีค่ะ นี่มันห้องหนูอีกอย่างพี่ไม่ควรทำแบบนี้กับห้องคนอื่น โดยตามใจตัวเองนะคะ"
“แล้วไงฉันไม่แคร์"
“ค่ะ" “งั้นขอตัวก่อนนะคะ"
ฉันพูดจบก็เดินออกจากห้องมานั่งโซฟานั่งไปได้สักพักพี่อนาคินก็เดินออกมา ฉันคิดว่าพี่อนาคินจะกลับแต่เค้ากลับมานั่งตรงโซฟาที่ฉันนั่งอยู่
“ยังไม่กลับหรอคะ" ฉันถามพี่อนาคิน
“ไม่ ฉันว่าจะนอนนี้"
“คะ??"
“ตามนั้นแหละ"
“เดียวนะคะ ใครบอกว่าจะให้นอนคะ"
“ฉันบอกตัวเอง เองแหละ ไปนอนกันเถอะดึกแล้ว"
“เอ่อ แล้วพี่จะนอนตรงไหนคะ"
“เตียงนอนกับเธอไง"
“ห้ะ!!! เตียงนอน"
“อืม"
“อะ เอ่อ"
“ถ้าเธอมัวแต่อั้มๆอึ้งๆฉันจะไม่นอนละนะ ฉันจะหากิจกรรมทำกับเธอแทนละนะ"
“อะ เอ่อ ปะ ไปนอนก็ได้ค่ะ" พูดจบฉันก็รีบขึ้นเตียงไปนอน
“หึ คิดว่าจะแน่" อนาคิน
นอนไปสักพักฉันก็รู้สึกว่าเตียงยุบลง เตียงยุบลงนั้นเท่ากับว่าพี่อนาคินมานอนแล้วสินะ
“หลับรึยัง" เสียงอนาคินถามฉัน
“..."
“ถ้าหลับแล้วฉันก็สามารถลับหลับเธอได้สิ" พูดจบพี่อนาคินก็คว้าตัวฉันไปกอด ฉันรีบหันหน้าไปมองพี่อนาคิน
“พี่จะทำอะไรคะ"
“กอดเธอไง"
“พี่จะมากอดกับหนูแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
“ทำไม"
“แล้วพี่จะมากอดทำไมคะเนี่ย" ฉันทั้งพูดและก็ดันมือปลาหมึกให้ออกจากตัว
“ถ้าเธอไม่หยุดดิ้น ฉันจะปล้ำเธอแทน" เมื่อพี่อนาคินพูดมาแบบนี้ฉันก็นิ่ง เพราะกลัวพี่อนาคินทำแบบนั้นจริงๆ ผ่านไปได้ไม่นานฉันก็เผลอหลับไปในขนาดที่พี่อนาคินยังคงกอดฉันอยู่
- Writer
