ตอนที่ 10 เข้าใจยาก
896 Words
เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นมาอย่างรู้สึกอึดอัด อึดอัดเพราะคนตัวใหญ่ที่ยังคงกอดฉันเอาอยู่ ฉันเลยดันมือพี่อนาคินออกจากตัวแต่ยิ่งดันก็รู้สึกว่ามือปลาหมึกนั้นยิ่งรัดแน่ แสดงว่าพี่อนาคินต้องตื่นแล้วแต่ยังไม่ปล่อยมือออกจากเอวฉัน
“พี่อนาคินคะ"
“..."
“หนูรู้นะคะว่าพี่ตื่นแล้ว"
“..."
“ถ้าพี่ยังไม่ปล่อยฉันจะโกรธพี่แล้วนะ"
“ขออยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม"
“ไม่ได้ค่ะ"
“เธอจะรีบไปไหนเนี่ย วันนี้วันหยุดนะ"
“แต่หนูมีธุระค่ะ"
“ธุระอะไร"
“ธุระส่วนตัวค่ะ ทีนี้ปล่อยได้ยังคะ"
“อือ" พี่อนาคินพูดจบก็ปล่อยแขนออกมาจากเองฉัน ฉันก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวไปหาไอด้ากับนิตา
หลังจากฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พี่อนาคินก็ยังอยู่ที่ห้องฉัน ฉันจะบ้า
“ทำไมพี่ยังไม่กลับบ้านตัวเองละคะ" ฉันถามพี่อนาคิน
“ฉันไม่รีบ"
“แต่พี่จะมาอยู่ห้องหนูแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
“ทำไมจะไม่ได้ นอนกอดก็นอนกอดกันกะอีแค่อยู่ต่ออีกสักวันมันจะเป็นอะไรไป"
“ห้ะ พี่ยังจะอยู่ต่ออีกหรอ"
“ใช่ แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหน"
“ไปธุระไงคะ"
“กลับกี่โมง"
“เสร็จกี่โมงก็กลับตอนนั้นล่ะค่ะ"
“นี่ไม่กวนฉันจะได้ไหมห้ะ"
“ไม่ได้ค่ะ ไปก่อนนะคะ อ๋อถ้าจะออกจากห้องฝากล็อคประตูด้วยนะคะ" ฉันพูดจบฉันก็เดินออกจากห้อง เพื่อที่จะไปหาไอด้ากับนิตา
ห้างee
“เบ๊บบี้" เสียงไอด้าเรียกฉัน
“หวัดดีแก อ้าวแองจี้มาด้วยหรอ"
“อือ ไอด้าชวนน่ะ"
“อ๋อ"
“แล้วนี่ทำไมมาช้านี่" ไอด้าถามฉัน
“อะ อ๋อ ตื่นสายนะแกเมื่อคืนดูซีรีย์ดึกไปหน่อยน่ะ" ฉันบอกไอด้า
“อ๋อ"เสียงไอด้า
“แล้วแกกินอะไรมารึยังเบ๊บบี้" เสียงนิตาถามฉัน
“อ๋อ ยังน่ะ"ฉันตอบนิตา
“งั้นไปหาอะไรกินกันก่อนไหม" ไอด้าพูด
“อือ"
พูดกันจบพวกฉันก็มาหาของกินก่อนจะไปธุระอีกที่
ร้านอาหาร
“กินร้านนี้ละเนอะพวกแก"
“อือ ฉันยังไงก็ได้"
“แล้วแองจี้กับนิตาละ"
“ฉันยังไงก็ได้"นิตา “เราแล้วแต่พวกแกเลย"แองจี้
“งั้นก็ไปกันเถอะ ฉันหิวจะตายละ" ไอด้าพูด
พูดจบพวกฉันก็เดินไปหาที่นั่งในร้านอาหาร
“สั่งกันตามสบายนะฉันเลี้ยงเอง" แองจี้บอกกับพวกฉัน
“อุ้ย วันนี้เจ๊แองจี้สายเปย์วะพวกเรา งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ" ไอด้าบอกกับแองจี้
“อือ ตามสบาย" แองจี้
พูดจบไอด้าก็สั่งอาหาร สั่งเยอะจนพวกฉันไม่กล้าสั่งเพิ่มเลย
“ไอด้าพอแล้วมั้ง จะสั่งเยอะไปไหน เดี๋ยวก็กินไม่หมดหรอก" ฉันบอกกับไอด้า แล้วนิตาก็พูดเสริม
“ใช่ ไอด้าสั่งให้มันพอดิบพอดีสิ เดี๋ยวกินไม่หมดฉันจะให้แองจี้ปรับแก10เท่า" นิตาพูด
“ไม่เป็นไรหรอกพวกแก สั่งกันเลย" แองจี้พูด
“ไม่เป็นไรหรอกแก ไอด้ามันสั่งเยอะจนจะกินไม่หมดอยู่แล้ว เรามากันแค่4คนนะ" ฉันบอกกับแองจี้
“ไม่เป็นไรสั่งเยอะเลยๆ ฉันจ่ายไหว" แองจี้บอกกับฉัน
“โอเคๆ ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ฉันสั่งแค่นี้ละ เอาแค่นี้ค่ะ" ไอด้าพูดกับพวกฉันก่อนจะหันไปบอกพนักงาน
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ"พนักงานบอกพวกฉัน
รอไปได้สักพักอาหารก็มาเสริฟ
หลังจากอาหารมาเสริฟพวกฉันก็กินกันจนเสร็จ หลังจากกินเสร็จพวกฉันก็ไปทำธุระกันจนตอนนี้เริ่มดึกแล้วพวกฉันเลยจะกลับห้องกัน
“ฉันไปก่อนนะ"ไอด้าพูด
“เคจ้า บาย" ฉันพูด
“บาย"ไอด้า
“แล้วนี้แองจี้กลับยังไงหรอ"ฉันถามแองจี้
“อ๋อ แม่มารับน่ะ"
“อ๋องั้นฉันกับนิตาไปก่อนนะ"
“โอเคจ้า บาย"
“บาย"
ฉันพูด ฉันกับนอตาก็พากันกลับบ้าน
อพาร์ทเมนท์
“กลับบ้านดีๆนะนิตา"
“อือ อย่าหลงห้องล่ะ"
“อะเคเลย แม่สาวเย็นชา บาย"
“บาย"
พูดจบฉันก็ปิดประตูรถให้นิตา ก่อนจะเดินขึ้นห้อง
แกร๊ก
เสียงเปิดประตู
“เชี้ยยยย" ฉันอุทานออกมา
“คนไม่ใช่เชี้ยอย่างที่เธอพูด"
“ทะ ทำไม พี่ยังไม่กลับล่ะคะ" พี่ที่ฉันความถึงก็คือพี่อนาคินไงล่ะ
“ก็บอกอยู่แล้วไงว่าอยู่อีกวันก็ไม่มีปัญหา"
เป็นคนยังไงเนี่ย เข้าใจยากชะมัดเลย
“พี่จะทำเหมือนห้องตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะคะ"
“ทำไม"
“เฮ้อ พี่นี่เข้าอะไรใจยากนะคะ"
“แล้ว??"
“ตามสบายก็ละกันนะคะ" ฉันพูดจบฉันก็เข้าห้องฉันเพื่อไปอาบน้ำ เนื่องจากเหนียวตัวทำธุระมาเหนื่อยๆแทนที่จะได้พักกับต้องมาเถียงกับคนไม่ยอมกลับบ้านตัวเองอีก ชีวิตยัยเบ๊บบี้
เฮ้อ~~~
- Writer
