ตัดขาดกันแล้ว…7/2
681 Words
กระทั่งวันที่มนต์มีนารอคอยก็มาถึง วินาทีที่ได้เห็นหน้าลูกชายของเธอ ความเหนื่อยล้าทั้งหมดทั้งมวลที่มีก็มลายหายไปสิ้นจากหัวใจกลายเป็นความปลาบปลื้มดีใจเข้ามาแทนที่และเติมเต็มกลายเป็นสิ่งดีงามที่เธอไม่เคยพบมาก่อนในชีวิต
ต่อไปนี้ผู้ชายคนนี้เท่านั้นที่จะเป็นชีวิตจิตใจของเธอ เป็นคนที่ทำให้เธอมีพลังต่อสู้ในทุก ๆ วัน เป็นคนที่เธออยากกลับบ้านมาเห็นหน้า อยากกอดอยากหอม อยากทำทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่างเพื่อเขา เธอมีสิ่งที่รักเป็นของตัวเองจริง ๆ แล้ว
“เด็กชายมันเดย์ของแม่ ตาโต จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ดูหล่อแต่เด็กเลยลูก หนูทำให้แม่หลงหนูทุกวันเลยรู้ไหมครับ”
เนื่องจากเด็กชายเกิดวันจันทร์ คุณแม่คนใหม่จึงตั้งชื่อเล่นของลูกว่าน้องมันเดย์ ส่วนชื่อจริงตามหลักการตั้งชื่อสำหรับคนเกิดวันจันทร์ต้องไม่มีสระหรือแม้แต่การันต์ มนต์มีนาจึงตั้งชื่อลูกว่า ‘มนตรธร’ (มน-ทอน)
หญิงสาวจรดปลายจมูกลงบนหน้าผากเล็กของลูกที่เพิ่งหลับปุ๋ยไปหลังดื่มนมจากอกแม่ ลูกของเธอเพิ่งอายุครบสี่เดือน วันนี้ปิยะนุชหาเรื่องออกไปข้างนอกคนเดียว เธอจึงต้องอยู่กับลูกชายและหลานสาว เมื่อหนูน้อยมันเดย์นอนหลับ เธอจึงบอกกับหลานสาวที่ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะวันนี้เป็นวันหยุดและนอนระบายสีภาพอยู่ใกล้ ๆ ว่า
“น้าฝากเปียดูน้องก่อนนะคะ น้าไปซักผ้าก่อนเดี๋ยวมา”
หลานสาวที่แลดูสีหน้าบูดบึ้งหน่อย ๆ พยักหน้ารับ คนเป็นน้ายิ้มให้ยกมือลูบศีรษะแกอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกเดินไปหลังบ้าน คล้อยหลังหญิงสาวเปียก็ลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าน้องที่นอนหลับอยู่บนฟูกเล็กสำหรับเด็กอ่อน สายตาของแกฉายแววบางอย่างขึ้นมาก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลัง และกวาดสายตาไปรอบ ๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็น เมื่อแน่ใจจึงค่อย ๆ ยื่นมือน้อย ๆ ออกมา ลอดเข้าไปใต้ผ้าที่คลุมตัวเด็กน้อยอยู่
“แง้”
เด็กน้อยที่เพิ่งนอนหลับไปเมื่อครู่แผดเสียงร้องออกมาสุดเสียง มนต์มีนาที่ได้ยินลูกร้องขึ้นก็รีบทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งสุดฝีเท้าเข้ามาดูลูก หญิงสาวรีบอุ้มร่างลูกชายขึ้นมาด้วยความหวงแหน ปลอบประโลมลูกน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนให้แกหยุดร้องอย่างเสียขวัญ
“โอ๋ ๆ แม่อยู่นี่แล้วครับ นิ่งซะนะ แม่อยู่นี่ คนเก่ง”
ท่ามกลางสายตาของหลานสาวที่นั่งมองอยู่ เมื่อลูกน้อยของเธอนิ่งมนต์มีนาจึงได้หันมาถามกับเปีย
“เปีย ทำไมน้องถึงร้องคะ”
เด็กหญิงเบ้ปากใส่ก่อนจะตอบแบบไม่รู้ไม่ชี้ “ไม่รู้ หนูไม่ได้ทำอะไร อยู่ ๆ น้องก็ร้องขึ้นมาเอง”
ตอบแล้วร่างเล็กก็ทำท่ากลับไปนอนวาดรูประบายสีของแกต่อ แกว่งเท้าเตะอากาศ มนต์มีนาโคลงศีรษะมองด้วยความอ่อนใจ เธอยังไม่คิดถึงขั้นว่าหลานสาวจะทำอะไรลูกชายเธอที่ยังเด็กกว่ามาก เพราะตั้งแต่ตอนท้องหรือแม้ตอนที่เธอคลอดลูกออกมา เธอก็ไม่เคยละเลยตัวเปียเลย ยังคอยบอกคอยสอน ดูแลแกทุกอย่างเหมือนเดิม
^
^
^
*** แต่ละคนมีเหตุผลต่างกันค่ะ มี่มีเหตุผลของมี่ที่อยู่บ้านของตัวเอง รีดก็มองในมุมของรีด จะมีหลายช่วงหรืออ่านทั้งเรื่องที่ทำให้รีดขัดใจ เพราะมนสิก็ไม่ได้ต้องการเนื้อเรื่องที่มันเรื่อย ๆ เรียบ ๆ อยากให้นักอ่านอินไปด้วยกันแบบนี้ค่ะ ทุกการกระทำมีเหตุผลรองรับ ถ้ามี่ไปอยู่ที่อื่นสองคนเกิดไรขึ้นใครจะช่วยมันเดย์ทัน อุ๊ย! ส่วนเปียเรื่องเด็กอิจฉาน้องก็เป็นธรรมดาน้า
- Writer
