ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย กวงจินถูกปฏิบัติอย่างนอบน้อมประหนึ่งเป็นนายแห่งสำนักปักษามรกตคนหนึ่งก็ไม่ปาน ...ก็ไม่แปลก ได้เห็นเจ้าสำนักหนุ่มมอบความรักอย่างไม่อายฟ้าดินตั้งแต่เช้าจรดเย็นเช่นนี้ จะให้ล่วงเกินไม่ให้เกียรติก็กระไรอยู่ เขาเปิดบานทวารคอกซึ่งไม่มีม้าตัวใดอยู่ให้กวงจินเข้าไป แล้วดึงปิดพลางบอกด้วยเกรงใจ
“เชิญคุณหนูรอคุณชายมาก่อนนะขอรับ ข้าน้อยต้องขออภัยที่ล่วงเกิน หวังว่าคุณหนูคงจะไม่ถือสา”
“ข้าไม่เคืองหรอก ไม่ต้องเป็นกังวล ก็เจ้าโดนเจ้าบ้านั่นสั่งมานี่นา” กวงจินยิ้มรับบางๆ ไม่รู้สึกเคืองใจชายประจำคอกม้าดังคำพูด ทำให้ชายผู้นั้นยิ้มออกบ้าง
“คุณหนูช่างน้ำใจงามสมหน้าตานัก อะ...เอ่อ แล้วพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่ามีเหตุขุ่นเคืองใดกับคุณชาย คุณหนูถึงถูกกระทำเยี่ยงนี้”
สุดท้ายแล้วก็อดเก็บความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ กวงจินกะไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ หย่อนตัวนั่งลงบนองฟางสูงแล้วตอบด้วยท่าทีราว
