บ่วงร้ายสัมพันธ์สวาท

ตอนที่ 1

I’m hurting, baby, I’m broken down

I need your loving, loving

I need it now

When I’m without you

I’m something weak

You got me begging, begging

I’m on my knees (1)

(1) เพลง Sugar ศิลปิน Maroon 5

เสียงร้องเพลงที่ดังเข้ามาในห้องนั่งเล่นบ่งบอกอารมณ์เจ้าของเสียง ทำให้ผู้เป็นบิดาวางหนังสือในมือลงแล้วเหลียวมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ก่อนที่ท่านจะก้มดูนาฬิกาบนข้อมือที่กำลังบอกว่าถึงเวลาที่ลูกชายจะออกไปท่องราตรี

“อารมณ์ดีเหลือเกินนะไอ้ลูกหมา”

“อ้าวพ่อ ไหงว่าผมเป็นลูกหมาล่ะครับ” นักรบ ชัชฤทธิ์พรรณ เพลย์บอยหนุ่มหน้าตาดี ฐานะก็เริ่ด เดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อ แล้วยื่นหน้าหอมแก้มบิดาสองฟอดใหญ่ๆ

“เฮ้ย! ไอ้ลูกหมา ขนลุกโว้ย” คุณคทาทำทีเป็นโวยวาย ทั้งที่ความจริงแล้วชอบใจทีเดียวที่ลูกชายคนเดียวยังชอบหอมแก้มของตนเป็นเหมือนสมัยเด็กๆ

“โธ่พ่อ ทำเป็นโวยวาย ผมรู้หรอกว่าพ่อชอบให้ผมหอมแก้ม”

“แล้วนี่แกจะออกไปล่าเหยื่อที่ไหนอีก พ่อว่าแกเพลาๆ เรื่องพวกนี้บ้างเถอะ แล้วก็หาใครสักคนมาแต่งงานให้มันเป็นเรื่องเป็นราว พ่อแก่ลงทุกวัน อยากเห็นหน้าหลานก่อนตาย” จากที่คุยกันเล่นๆ ประโยคหลังๆ คุณคทาก็เริ่มจริงจัง เพราะตนนั่นอายุปาเข้าไปหกสิบหกแล้ว ไม่รู้จะลงโลงเมื่อไหร่ แต่ลูกชายตัวดีก็ไม่มีหลานมาให้อุ้มสักที

“แล้วคุณพ่ออยากได้ลูกสาวบ้านไหนเป็นลูกสะใภ้ล่ะครับ”

“บ๊ะ! เจ้าลูกคนนี้ บอกให้รีบหา แต่ดันมาถามกลับ แล้วพ่อจะไปรู้กับแกหรือไงว่าแกชอบลูกสาวบ้านไหน” แต่ตนก็หมายตาเอาไว้แล้วเหมือนกัน ทว่าติดตรงที่ลูกชายของตนไม่ชอบ บอกไม่ตรงสเปก

“ก็ผมกลัวไม่ตรงใจพ่อไงครับ ถึงได้บอกให้คุณพ่อชี้จุดมาเลย ผมจะได้ปืนเข้าไปหาแล้วลากเอามาเป็นลูกสะใภ้พ่อ” นักรบบอกทีเล่นทีจริง แต่เขาก็อยากจะแต่งงานเหมือนกันนั่นแหละ แต่ติดตรงที่ยังไม่เจอคนที่ใช่เสียที เขาก็เลยรักๆ เลิกๆ มาตลอด

“ไอ้นักรบ!”

“ผมล้อเล่นคร้าบบบ”

“แกแน่ใจว่าล้อเล่น” คุณคทาหรี่ตามองอย่างจับผิด เพราะตนกำลังกลัวว่าลูกชายจะไปปีนหาลูกสาวชาวบ้าน

“โธ่คุณพ่อ ไม่รู้หรือไงว่าลูกชายของคุณพ่อมีสาวเยอะแค่ไหน แล้วผมจะไปปีนหาทำไมล่ะครับ” นักรบตอบกลับหน้าทะเล้น

“ฉันจะไปรู้ได้ไง แล้ววันนี้แกจะกลับมานอนบ้านหรือเปล่า”

“ยังไม่รู้เหมือนกันครับ”

“งั้นก็ไปเถอะ แล้วอย่าดื่มให้มันเมาจนครองสติไม่อยู่ล่ะ”

“ครับคุณพ่อ ผมไปล่ะ”

คุณคทาพยักหน้ารับแล้วก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ ส่วนลูกชายก็ผิวปากเดินออกไป ทว่ายังไปไม่ถึงไหนก็เดินกลับมาหาผู้เป็นพ่อ เพราะนึกอะไรได้ขึ้นมา แล้วก็บอกเลยว่าจู่ๆ มันก็นึกถึง แบบที่เขาก็ยังงงเหมือนกัน

“มีอะไรอีกล่ะแก”

“ลูกสาวเพื่อนของคุณพ่อที่ชื่อ...”

“หนูเวธกา”

“ใช่เลยครับ”

“แกถามทำไม หรือว่า...” คุณคทายิ้มมีเลศนัย

“อย่าคิดไปไกลนะครับคุณพ่อ เพราะลูกสาวของเพื่อนพ่อคนนี้ห่างไกลสเปกผมเป็นพันๆ ไมล์เลย”

“หึ! แล้วฉันจะจำคำพูดแกเอาไว้เจ้านักรบ แล้วนี่นึกยังไง อยู่ๆ ถึงมาถามถึงหนูเว”

“ผมนึกได้ว่าคุณแม่เคยบอกว่าถ้าผู้หญิงคนนี้เรียนจบก็ให้มาทำงานกับผมไงครับ ผมก็เลยจะถามว่าตกลงตอนนี้เธอเรียนจบหรือยัง”

“จบเป็นปีแล้ว แต่ทางย่าไม่ให้ออกไปทำงานที่ไหนหรอก ตอนนี้หนูเวก็เลยอยู่รับใช้ย่ากับอาของเขา ที่บ้านนั่นแหละ”

“รับใช้เลยเหรอครับ”

“ก็หลานของเขา เขาจะทำยังไงก็ได้”

“นี่หลานหรือทาสครับคุณพ่อ” แต่เขาคิดว่าทางย่าคงคิดว่าหลานเป็นทาสมากกว่า เพราะพ่อของเขาเล่าให้ฟังนานแล้วว่าทางย่าของลุงจักรินไม่ชอบลูกสะใภ้ เกลียดเลยด้วยซ้ำ เพราะตัวท่านได้หาผู้หญิงไว้ให้แล้ว แต่ลูกชายกลับเลือกเองแล้วปล่อยจนมีลูกถึงได้บอกกับทางครอบครัว ทางแม่ก็เลยโกรธมากและพานเกลียดหน้าหลานสาวไปด้วย แล้วตอนแรกลุงจักรินก็ไม่ได้พาครอบครัวไปอยู่กับผู้เป็นแม่หรอก แต่เห็นว่าท่านขอร้อง เพราะเจ็บออดๆ แอดๆ เลยขอให้ลูกชายไปอยู่ดูแล ลุงจักรินก็เลยไป โดยที่คนเป็นเมียและลูกต้องอดทน เพราะถูกแม่ผัวและน้องสาวของผัว จิกใช้ราวกับทาส ที่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ชะตากรรมของเวธกาเช่นกันว่าจะเป็นอย่างไร หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต

“นักรบ แกคิดอะไรอยู่” คุณคทาเขย่าแขนถามลูกชาย เมื่อลูกชายเอาแต่นั่งเหม่อ

“เปล่าครับ”

“แต่หน้าตาแกบอก”

“ก็...คิดเรื่องลูกสาวเพื่อนของคุณพ่อนั่นแหละครับ”

“พ่อก็คิดทุกวันเหมือนกัน แล้วก็รู้สึกผิดด้วยที่รับปากจักรินไว้ว่าจะพาหนูเวมาอยู่ด้วย แต่ก็ทำไม่ได้สักที” เพราะทางนั้นไม่ยอมให้มา ตนก็เลยไม่รู้จะทำยังไงดี ก่อนจะหันมองลูกชาย

“แกช่วยพ่อได้ไหม นักรบ”

“ช่วยยังไงครับ”

“ก็...ไม่รู้เหมือนกัน” คุณคทาก็จนใจเหมือนกัน เพราะเมื่อต้นปีตนก็เดินทางไปที่บ้านนั่นแล้ว และบอกว่าจะมารับเวธกาไปอยู่ด้วยตามคำขอร้องของเพื่อน ที่คงจะรู้ว่าลูกสาวจะไม่มีความสุขในบ้านอีกต่อไปหากไม่มีตนอยู่ แต่ทาง ย่าหนิมไม่ยอมให้มา ซ้ำยังไปแจ้งตำรวจอีกด้วยว่าตนจะลักพาตัวหลานสาว ตนก็เลยไม่รู้จะทำยังไง