ตอนที่ 2
1044 Words
“ชีวิตใครชีวิตมันครับคุณพ่อ เอาเป็นว่าผมขอไปเที่ยวก่อนนะครับ”
“แกนี่...จะช่วยคิดสักนิดก็ไม่ได้”
“ถ้างั้นผมรับปากครับว่าจะช่วยคิดครับ แต่ตอนนี้ผมก็ขอออกไปหาสาวๆ ก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ” นักรบยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นพ่อฟอดใหญ่ แล้วก็เดินผิวปากออกไปเที่ยวผับที่ประจำ และตอนนี้ปาณัทก็มานั่งดื่มรอได้สักพักแล้ว
“คุณนักรบ ทำไมมาช้ากว่าที่นัดล่ะครับ” ปาณัท เลขาฯ หนุ่มเอ่ยถามผู้เป็นนายทันทีที่สะโพกเจ้านายหนุ่มแตะโซฟา
“อยู่คุยกับพ่อนิดหน่อย ว่าแต่แกไหงมานั่งคนเดียว ทำไมไม่เรียกสาวๆ มานั่งด้วยวะ” นักรบเอ่ยถามผู้ที่เป็นทั้งเลขาและเพื่อนสนิทอย่างสงสัย เพราะปกติที่นั่งของเขาจะมีสาวๆ มาบริการ เพราะเจ้าของร้านที่สนิทกันคอยจัดหาไว้ให้
“ก็เห็นเจ้านายยังไม่มา ผมก็เลยไม่ได้เรียก”
“ไอ้ปาณัท นี่นอกเวลางานแล้ว แกกับฉันเรียกกันแบบเดิมเลย” นักรบหน้าตาขึงขัง ไม่ชอบใจที่เพื่อนชอบเรียกเขาเจ้านายตลอด ทั้งที่เขาบอกแล้วว่านอกเวลางาน เราเป็นเพื่อนกัน ให้เรียกไอ้ได้เลยด้วยซ้ำ
“ขอเถอะ ฉันไม่อยากเผลอเรียกผิดต่อหน้าพนักงาน”
“เอ่อๆ ตามใจแกแล้วกัน แล้วนี่...” นักรบมองหาเจ๊ฤดี เจ้าของผับว่าหายไปไหน เพราะปกติแล้วเวลาเขามา เจ๊จะมานั่งคุยด้วย และเขาก็รู้ว่าเจ๊แกต้องการอะไร ทว่าเขาไม่นิยมสาวรุ่นใหญ่นี่สิ เจ๊แกเลยต้องผิดหวังตลอด ทว่าเขาก็รู้ดีว่าถึงเจ๊ฤดีจะผิดหวังจากเขา แต่เจ๊แกก็มีหนุ่มๆ ในสต๊อกคอยเอาใจอีกเพียบ
“มองหาเจ๊เหรอพ่อนักรัก”
“นักรบครับเจ๊” นักรบยักคิ้วยียวน ปรายตามองหน้าอกที่ล้นทะลักของเจ๊แกนิดๆ บอกเป็นนัยว่าให้แกเอาหน้าอกออกห่างเขา
“แหม...เจ๊ขอเบียดนิดเบียดหน่อยให้ชื่นใจสักนิดก็ไม่ได้เหรอ”
“ผมหวงตัว เจ๊ก็รู้ ว่าแต่วันนี้มีสาว เด็ดๆ สักสองสามคนไหม”
“จะเอาเด็ดแค่ไหนล่ะพ่อคุณ แต่ถ้าจะเอาทั้งเด็ดทั้งแก่ก็ต้องเจ้าของผับคนนี้แหละ จะเอาไหมล่ะ” พูดจบแล้วเจ๊ฤดีก็ปิดหัวเราะอย่างมีจริต
“อย่างเจ๊ ผมขอเก็บไว้บูชาดีกว่าครับ”
“ดูพูดเข้า!” เจ๊ฤดีฟาดเพี๊ยะเข้าให้ ก่อนจะหันไปทาง บริกรหนุ่มแล้วเรียกให้มา ก่อนจะกระซิบสั่งความ ไม่นานสาวๆ ห้าคนก็มายืนเรียงให้เพลย์หนุ่มได้เลือกสรร
“นี่ไงจ๊ะนักรบ ห้าคนนี้เพิ่งมาใหม่ อยากให้คนไหนบริการล่ะ”
“ชื่ออะไรกันบ้างครับ” ถามแล้วก็ไล่มองตั้งแต่คนแรกที่กำลังแนะนำชื่อกันเสียงหวานและพากันยิ้มเชิญชวน
“งั้น...นิคกี้กับหลิน เดี๋ยวตามผมไปที่ห้อง”
“แล้วที่เหลือล่ะพ่อคุณ จะให้แห้งเหี่ยวหรือไง” เจ๊ฤดีค่อนขอด เพราะอยากให้เด็กๆ ได้ทำงานกันทุกคน
“ก็...” นักรบหันมาทางเพื่อน
“สามเลยเหรอครับเจ้านาย” ปาณัททำหน้าลำบากใจ เพราะวันนี้เขาไม่ค่อยอยากเท่าไหร่
“งั้น...” นักรบยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีหนุ่มหล่อเข้ามาอีกคน ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเจ้าของโรงแรมดังที่ภาคใต้และเพื่อนของนักรบนั่นเอง
“ปาณัท แกเอาไปคนเดียวแล้วกัน”
“ไอ้ภูเมศ มาได้ไงวะ” นักรบเอ่ยถามอย่างสงสัย
“มาตามกลิ่นหอมๆ แถวนี้ล่ะมั้ง” ภูเมศหันไปหาสาวสวยสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“แกนี่...รู้กลิ่นดีจริงๆ” นักรบก็แสร้งพูดไปอย่างนั้น แล้วที่เพื่อนรู้ว่ามีสาวสวยมาใหม่ก็คงจะเป็นเจ๊ฤดีนั่นแหละ เพราะพวกเขาเที่ยวจนเจ๊ฤดี มีอะไรดีๆ เด็ดๆ ก็เก็บไว้ให้พวกเขาก่อน
“ได้สาวๆ กันครบแล้วก็แยกย้ายดีกว่า หนุ่มๆ” เจ๊ฤดียิ้มแก้มปริ เพราะวันนี้สาวสวยขายออกทั้งห้าคน แล้วงานนี้ก็ได้เงินเยอะด้วย เพราะสามหนุ่ม เงินหนักกันทั้งนั้น กระทั่งสามหนุ่มแยกย้ายกันไปแล้ว เจ๊ฤดีก็เดินตัวปลิวเข้าห้องทำงานที่มีห้องนอนซ่อนอยู่ แล้วโทรเรียกให้หนุ่มๆ มาหา แล้วก็เริ่มปฏิบัติการผ่อนคลายกัน
“พี่นักรบ” เสียงเรียกนั่นทำให้นักรบที่กำลังควงสาวสวยขึ้นห้อง และที่ช้า เพราะเขาแวะทักทายคนรู้จักก่อนเลยทำให้ถึงห้องช้ากว่าใครเพื่อน
“น้องพัชร” คิ้วหน้าเลิกขึ้นสูงเมื่อได้เจอรุ่นน้องที่มหาลัยและเจ้าตัวก็เป็นดาวคณะด้วย แต่ก็นานมากๆ แล้วที่ไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่เลิกรากันไป เพราะจิราพัชรหันไปควงกับชายคนใหม่ที่เปย์ให้เธอได้มากกว่าเขา ส่วนเขา ที่ยังอยู่ในสภาพนักศึกษา มีเงินเปย์ให้เธอไม่มาก แม้บิดาจะร่ำรวย ทว่าเขาก็ไม่เคยนำเงินที่พ่อและแม่หา มาเปย์ผู้หญิง แต่หากเป็นเงินที่เขาหามาได้ด้วยตัวเองเขายินดีเปย์ ทว่ามันก็ยังไม่เป็นที่พอใจของ...อดีตคนรัก
“คิดถึงพี่นักรบจัง ไม่เจอกันตั้งหลายปี พี่ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ” เห็นแล้วก็อยากได้อดีตคนรักมาเป็นสามีแทนสามีแก่ๆ ที่เห็นแก่ตัว โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง
“เอ่อ...” นักรบตั้งตัวแทบไม่ติดทีเดียวเมื่อจิราพัชรโผเข้ามากอดโดยเบียดสองสาวที่ขนาบข้างออกไป
“พี่นักรบไม่คิดถึงพัชรบ้างเลยเหรอคะ” จิราพัชรถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เพราะเขาไม่กอดตอบเธอเลย
“น้องพัชร ปล่อยพี่ก่อน” แต่มีหรือที่จิราพัชรจะยอมปล่อย นักรบเลยบอกอีกครั้งและน้ำเสียงก็เข้มขึ้น จิราพัชรจึงยอมปล่อยแล้วปรายตามองสองสาวที่ก็มองเธอเช่นกัน และต่างก็ไม่ชอบหน้ากัน ชนิดที่แทบจะจิกกันให้ตายด้วยสายตา
- Writer
