บ่วงร้ายสัมพันธ์สวาท

ตอนที่ 4

“ขนาดว่าฉันห้ามไม่ให้ไปไหนมาไหนแล้ว นี่แม่เวยังหาทางออกไปเจอผู้ชายอีกจนได้ ใฝ่ต่ำเหมือนพ่อมันไม่มีผิด” ย่าหนิมโกรธหลานสาวจนหน้าแดง ขณะที่ศิวรรณก็ลอบยิ้มสะใจ

“ใฝ่ต่ำเหมือนพี่จักรินจริงๆ นั่นแหละค่ะคุณแม่ แล้วนี่คุณแม่จะจัดการอย่างไรต่อคะ ศิล่ะกลัวจริงๆ กลัวว่ายัยเวจะท้องไม่มีพ่อ แล้วถ้าเป็นจริง คุณแม่คงได้อับอายชาวบ้านชาวช่องอีกแน่ๆ คราวนี้คงได้หาปีบมาคลุมหัวแน่ คุณแม่อย่าลืมนะคะว่าผู้ชายที่ยัยเวแอบไปหาบ่อยๆ เป็นแค่คนงานในโรงสี” ศิวรรณปั้นหน้าเห็นอกเห็นใจผู้เป็นแม่ ที่ได้แต่ถอนหายใจทิ้ง เหนื่อยหน่ายใจ ที่ทั้งลูกชายทั้งหลานสาวไม่รักดีสักคน

ส่วนทางด้านคนที่กำลังทำให้ผู้เป็นย่าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ตอนนี้กำลังเดินกลับเข้าบ้านหลังจากออกไปตักบาตรตั้งแต่เช้า ครั้นพอเข้ามาถึงในบ้านแล้วป้าอ่อนก็รีบเข้าไปหาด้วยสีหน้าเคร่งเคียด เพราะรู้ว่าคุณศิวรรณคงจะกำลังเป่าหูย่าหนิม

“ป้าอ่อน มีอะไรเหรอคะ” เวธกา โศศิษฐา หลานสาว หน้าตาสะสวยของย่าหนิมเอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนจะเดินตามแรงฉุดของป้าอ่อนยังห้องครัว โดยมีอิ๋ง สาวใช้ของ ศิวรรณย่องตามไปแอบฟัง

“อย่าพูดดังไปค่ะคุณเว เดี๋ยวนังอิ๋งก็เอาไปฟ้องคุณศิ” พูดจบแล้วป้าอ่อนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะตนนั่นทันได้ยินคุณศิวรรณพูดกับย่าหนิม ทั้งที่ความจริงแล้วหลานสาวย่าหนิมตื่นเช้าไปรอใส่บาตรพระต่างหาก เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของพ่อและแม่

“ค่ะป้า ว่าแต่ป้าอ่อนลากแขนเวเข้ามาทำไมเหรอคะ” เวธกาถามยิ้มๆ แล้วตั้งแต่เสียพ่อและแม่ไป ก็มีแต่ป้าอ่อนคนนี่แหละที่ดีกับเธอไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง

“คุณเวต้องเตรียมรับมือนะคะ ตะกี้ป้าได้ยินคุณศิฟ้องย่าหนิมว่าคุณเวตื่นแต่เช้า เพราะออกไปหาคนงานที่โรงสี”

“แต่เวไปรอใส่บาตรพระมานะคะป้าอ่อน”

“ป้ารู้ป้าเห็นค่ะ แต่ตอนนี้ย่าหนิมคงจะเข้าใจไปแล้วว่าคุณเวออกไปหาคนงาน ป้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณศิต้องมาใส่ร้ายคุณเวด้วย คุณเวก็หลานในไส้แท้ๆ พูดแล้ว ป้าก็อยากจะให้คุณเวไปจากที่นี่ ไปมีชีวิตเป็นของตัวเองซะ ไม่ต้องมาทนถูกด่าถูกใช้งานเป็นทาส ทั้งๆ ที่ในบ้านก็คนใช้อยู่แล้ว”

“ก็อาศิเกลียดแม่ของเวไงค่ะป้าอ่อน อาศิก็เลยพลอยไม่ชอบหน้าเวไปด้วย” แล้วอาศิวรรณยังเกลียดพ่อของเธอด้วย เธอจำได้เมื่อครั้งที่กำลังเดินผ่านห้องรับแขกที่เธอมีสิทธิ์เข้าไปก็เฉพาะตอนถูกเรียกใช้งาน แล้ววันนั้นเธอก็เดินผ่านไปได้ยินอาศิวรรณพูดว่า ‘ฉันเกลียดพี่จักริน’ ที่เธอก็ไม่รู้ถึงสาเหตุเหมือนกันว่าทำไมอาศิวรรณถึงได้เกลียดพ่อของเธอ

“ถ้างั้นคุณเวก็ไปจากที่นี่เถอะ อยู่ไปก็รังแต่โดนข่มเหงรังแกทั้งจิตใจทั้งร่างกาย ป้าเห็นแล้วก็ได้แต่สงสารคุณเว ยิ่งคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่แล้ว คุณเวของป้าก็ยิ่งโดนกระทำ ป้าทนเห็นคุณเวถูกทำร้ายไม่ไหวแล้วนะคะ หากมีโอกาสก็ไปเถอะ นะคะ” พูดจบป้าอ่อนก็ได้แต่ลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆ ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไรดี เพราะตนก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของย่าหนิมที่ใช้หลานสาวทำงานราวกับคนใช้ ทั้งที่บ้านหลังนี้ก็มีคนใช้สามสี่คน แต่ย่าหนิมสั่งเด็ดขาดว่าห้ามใครช่วยเหลือ ไม่งั้นจะไล่ออก บรรดาคนรับใช้เลยพากันกลัว แถมบ้างคนก็ดีใจจนออกนอนหน้า ที่ไม่ต้องทำงาน แต่มาคอยกำชับหลานสาวย่าหนิมให้ทำงานแทน

“ป้าอ่อนก็รู้ว่าย่าหนิมไม่ให้เวไปไหน” ขนาดว่าเธอขอไปหางานทำเพื่อใช้ความรู้ที่เรียนมาไปใช้ ย่าหนิมยังไม่อนุญาตเลย ลึกๆ แล้วเธอก็อยากจะไปจากที่นี่เหมือนกัน แต่แม่ของเธอบอกว่าถึงอย่างไร ท่านก็เป็นย่าของเธอ เธอจึงอยู่รับใช้ท่านต่อไป

“แล้วคุณเวจะทนไปถึงเมื่อไหร่คะ เพราะนับวันคุณเวก็ยิ่งถูกโขลกสับ คุณเวมีความรู้ออกไปใช้ชีวิตที่เป็นของเราเถอะ”

“ค่ะป้าอ่อน เวจะลองกลับไปคิดทบทวนดู” เวธการับปาก เพราะทุกวันนี้เธอก็เหนื่อยจนไม่รู้จะเหนื่อยอย่างไรแล้ว เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจนี่สิ มันทรมานเสียยิ่งกว่าอะไร ถูกใส่ร้ายสารพัด ทั้งๆ ที่เธอแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย นอกจากไปหาซื้อข้าวของตามคำสั่งของย่าหนิม แต่ทุกครั้งที่ไปก็จะมีคนใช้ไปด้วยสองคน หรือไม่ก็ไปกับป้าอ่อนและคนขับรถ

“ป้าอ่อน!” อิ๋งที่แอบฟังอยู่นานแล้วเดินออกมาขานเรียกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“นังอิ๋ง เอ็งอย่ามาทำหน้าทำตาแบบนี้ใส่ข้า”

“ทำไมจะทำไม่ได้ แล้วป้าก็ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ ไปยุให้คุณเวหนีออกไปจากบ้านแบบนั้น” อิ๋งที่ไม่กลัวใคร เพราะมีเจ้านายอย่างศิวรรณคอยให้ท้าย มองไปที่หลานสาวย่าหนิมด้วยสายตาเกลียดชัง เพราะเวธกากำลังจะแย่งผู้ชายของเธอที่ทำงานในโรงสี

“อิ๋ง มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง” เวธกาถามเสียงเรียบ ทีแรกก็ไม่อยากจะถามหรอก แต่เพราะสายตาที่สาวใช้มองมานั่นมันทำให้เธอคิดสงสัยว่าอิ๋งจะมาเกลียดเธอทำไม ในเมื่อเธอไม่ได้ไปทำอะไรให้เจ็บแค้น