บทรักบทลงทัณฑ์

คนๆนั้นคือใคร

โรงพยาบาล

หญิงสาวทั้งสองเข้ามาในโรงพยาบาล​อย่างรีบเร่ง​ ปลายฝีเท้าบนส้นรองเท้าสูง 3 นิ้วก้าวขาเรียวยาวอย่างร้อนรนไปยังห้อง 708 เล็บยาวสีแดงสดจิกกดลงที่ฝ่ามือตัวเองแน่น รู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าขนมผิงนั้นยังไม่ตาย แต่เมื่อทั้งสองก้าวขามาถึงต้นทาง​ หญิงสาวทั้งสองก็ต้องหยุดชะงักปลายเท้าอยู่กับที่ทันทีเมื่อสังเกตเห็นว่ามีชายสองคนยืนอยู่หน้าห้องพักฟื้นของขนมผิง

" คุณราชัน? " หญิงสาวคนหนึ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวขาถอยหลังไปยืนอยู่ข้างกำแพงทางเดิน

" เขารู้จักยัยผิงด้วยงั้นหรอ? " หญิง​สาวอีกคนชะโงกหน้าออกไปมองราชันกับภาสกรเล็กน้อยแล้วยกคิ้วขึ้นสูงด้วยความสงสัย แต่ก็ยังไม่อยากออกไปตอนนี้เพราะอยากรู้เหตุผลกับการมาของชายทั้งสองคนก่อน

ด้านราชันเมื่อเขาได้รับข่าวจากภาสกรว่าขนมผิงได้รับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็รีบขับรถมาทันที เพราะอยากเห็นโฉมหน้าของคนที่รู้เหตุการณ์เรื่องที่ริตาตาย

" เธอประสบอุบัติเหตุในวันเดียวกันกับวันที่ริตาตาย " ภาสกรเอ่ยบอกราชันถึงการมารักษตัวของขนมผิง

" อุบัติเหตุอะไร "

" ได้ยินมาว่าเธอขับรถผ่าไฟแดงแล้วพุ่งไปชนกับรถกะบะก่อนจะพลิกคว่ำไปชนกับต้นไม้ข้างทางอีกที "

" ขับรถผ่าไฟแดงงั้นหรอ? "

" อืม.. ในกล้องวงจรปิดเห็นได้ชัดว่าเธอขับรถมาด้วยความเร็ว เหมือนกำลังขับหนีอะไรบางอย่าง "

ยิ่งภาสกรพูดขึ้นมาแบบนั้นมันยิ่งทำให้ราชันเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่อได้ สภาพของเธอตอนนี้มันบ่งชี้ชัดว่าเธอคงหนีอะไรบางอย่างจนขับรถชนกับกะบะรุนแรงแบบนั้น และมันเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเธอกำลังหนีเรื่องที่ริตาตาย

" แล้วสรุปมึงให้กูตามหาเธอทำไมวะ " ภาสกรนั้นยังคงสงสัยกับกาที่ราชันให้เขาตามหาขนมผิง ทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้จักเธอมาก่อน

" เพราะผู้หญิงคนนี้คือผู้หญิงคนสุดท้ายที่อยู่กับริตา ก่อนที่ริตาจะตายไง! " เขาตอบเพื่อนไปอย่างเรียบนิ่งแล้วจ้องมองขนมผิงอยากเยือกเย็น

" มึงรู้ได้ยังไงว่าเป็นเธอที่อยู่กับริตา "

" ริตาบอกกู "

" ฮ้ะ? "

" ตอนนี้กูยังไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่รอกูได้ภาพจากกล้องวงจรปิดที่คอนโดก่อนเถอะ! กูไม่เอาคนที่ฆ่าเมียกูไว้ทำแม่แน่! "

ราชันนั้นคับแค้นใจไม่น้อยที่เริ่มได้รู้ปมการตายของริตา เขาจ้องมองใบหน้าหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติราวกับคนอาฆาตแค้น หากเป็นเธอจริงขนมผิงจะไม่มีวันได้มีชีวิตสงบสุข เขาจะทรมานเธอทุกวิถีทาง ทรมานให้สมกับการที่เธอพรากริตาไปจากเขา

" แต่ยังไงมึงก็หน้าจะให้ทางตำรวจเขาจัดการนะเว้ย "

" ถ้าเป็นผู้หญิงคนนี้จริงๆ กูไม่ปล่อยให้กฏหมายสะสางความแค้นของกูหรอก เพราะกฏหมายมันคงทำให้กูไม่สะใจพอในสิ่งที่เธอทำกับกูและริตา! "

" เฮ้อ... เวรกรรมจะสั่งสอนเธอเองแหละ มึงอย่าไปยุ่งกับเธอเลย ดูจากสภาพเธอตอนนี้ก็แย่แล้ว "

" แย่หรอวะ 'หึ' แค่นี้มันยังไม่แย่กับสิ่งที่เธอทำหรอก กรรมที่เธอควรได้รับมันต้องหนักกว่านี้เยอะ และกูเนี่ยแหละที่จะเป็นกรรมที่ตามสนองเธอเอง! "

ภาสกรนั้นยังไม่มั่นใจกับสิ่งที่ราชันบอกสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ปักใจเชื่อ เพราะน้ำหนักเหตุผลมันก็พอมีอยู่บ้าง ชายหนุ่มทั้งสองยืนมองหญิงสาวภายในห้องที่ต่างฝ่ายก็ต่างแบ่งแยกคนละความรู้สึก

ภาสกรนั้นยังคงสงสัยแต่ก็สงสารเธอไม่น้อยที่เธอได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ แต่สำหรับราชันนั้นนัยแววตาของเขามันมีแต่ความแค้นใจกับสิ่งที่เธอได้กระทำลงไป ต่อให้มันยังไม่เต็มร้อยแต่เขาก็เชื่อหมดใจว่าเธอคือฆาตกร

" คุณสองคนมาทำอะไรที่นี่หรอคะ " น้ำเสียงเล็กหวานใสของแก้วเก้าเอ่ยถามเมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างๆชายทั้งสอง​ พร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่เดินตามเข้ามา

" คุณแก้วเก้า​ คุณพราวพิรา เอ่อ.. สวัสดีครับ " ภาสกรรีบพูดทักทายหญิงสาวทั้งสองตรงหน้าอย่างรุกรี้รุกรนเล็กน้อย เพราะแก้าเก้ากับพราวพิรานั้นเป็นดาราแถวหน้าของเมืองไทย

" สวัสดีค่ะคุณภาสกร คุณราชัน " พราวพิราเอ่ยยกยิ้มขึ้นหวานๆเพื่อเป็นการทักทายชายทั้งสอง

" สวัสดีครับ " ราชันเอ่ยปากทักทายกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ​ เพราะเขาก็รู้จักเธอมาผ่านๆจากริตาเหมือนกัน

" ว่าแต่.. คุณสองคนมาทำอะไรที่นี่หรอคะ? "

" เอ่อ.. อ๋อ เราสองคนแค่แวะมาดูคุณโยษิตานะครับ ได้ข่าวว่าเธอประสบอุบัติเหตุ "

" ไม่ยักจะรู้นะคะว่าคุณภาสกรรู้จักยัยผิงด้วย "แก้วเก้าพูดขึ้น​ พร้อมกับจ้องหน้าชายทั้งสองสลับไปมา

" ก็พึ่งจะรู้จักนี่แหละครับ หากริตาไม่บอกผมวันนั้น ผมก็คงไม่ได้จักเธอ " ราชันตอบกลับด้วยเสียงนิ่งเรียบแล้วเหล่ตามองโยษิตาไปด้วย

" อ๋อ.. รู้จักจากริตานี่เอง ยังไงฉันเสียใจด้วยนะคะกับการจากไปของริตา เฮ้อ.. ฉันตกใจไม่น้อยเลยล่ะค่ะที่รู้ว่าวันนั้นเธอจะมาไม่ถึงร้านประจำของเรา "

" ร้านประจำของเรา? นี่คุณแก้วเก้า.. "

" อ๋อ.. พอดีวันนั้นเรามีนัดกันน่ะค่ะเป็นเรื่องธรรมดาของสาวๆที่จะปาร์ตี้กันนิดหน่อย ริตาชวนแก้วกับพราวไปด้วย ตอนแรกแก้วกับพราวก็ว่าจะแวะไปรับ แต่ริตาปฏิเสธเพราะบอกว่าเธอนัดยัยผิงให้ไปรับแล้ว แต่แก้วก็ไม่คิดนะคะว่าจะเกิดเรื่องกับทั้งสองคน "

" ใช่ค่ะ พราวอุตส่าห์​คุยกับแก้วไว้แล้วนะคะ​ แต่ริตาไม่ให้ไปรับ" พราวเอ่ยเสริม

คำพูดของแก้วเก้ากับพราวพิรามันยิ่งทำให้ราชันปักอกเชื่อว่าโยษิตา​เป็นฆาตกรฆ่าหญิงคนรักของเขา เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยแล้วเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อกลบความรู้สึกแค้นใจที่มีต่อขนมผิง

" คุณทั้งสองเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยครับคุณแก้วเก้า​ คุณ​พราวพิรา " ราชันเอ่ยปากถามแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตนเอง

" ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ? " แก้วเก้าพยักหน้า​ พร้อมกับมองใบหน้าคมคายชายตรงหน้า

" ผิงกับริตาเธอทั้งสองเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันบ้างหรือเปล่าครับ? " คำถามของราชันทำให้แก้วเก้ากับพราวพิราเงียบไปครู่หนึ่ง แก้วเก้ากระพริบตาถี่แล้วยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบคำถาม​ ส่วนพราวพิรากลับเงียบแทน

" มันก็พอมีแหละค่ะ แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของกลุ่มเพื่อนทุกกลุ่มที่จะมีทะเลาะกันบ้าง​ ยิ่งกลุ่มของเรามีแต่ผู้หญิง​ มันก็ต้องมีเรื่องขัดใจ​ ไม่ถูกใจกันบ้าง​ เป็นเรื่องธรรมดา "

" งั้นเหรอครับ? "

" ยัยผิงเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะ หากไม่พอใจอะไรก็จะทำร้ายข้าวของบางครั้งก็เคยทำร้ายร่างกายแก้วกับพราวด้วยนะคะ กับเรื่องแค่ว่าแก้วกับพราวไปคุยกับคุณดุรงค์แฟนเก่าของเธอ "เเก้วเก้าพูดพลางมองหน้าของราชัน​ พราวพิรากลับฟังเงียบๆ​ ไม่เอ่ยคำพูดใดๆออกมา

" จริงเหรอครับ? "

" ค่ะ แต่มันก็นานแล้วแหละค่ะ แก้วไม่ค่อยสนิทกับผิงเท่าไหร่ แต่ริตาจะสนิทมากกว่า ว่าแต่คุณราชันมีอะไรหรือเปล่าค่ะ? "

" ไม่มีหรอกครับ ผมก็อยากรู้อะไรบางอย่าง "

" ค่ะ งั้นแก้วขอตัวเข้าไปเยี่ยมเพื่อนก่อนนะคะ เสียใจด้วยจริงๆนะคะกับเรื่องริตา "

ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ

"ไปกันเถอะพราว"

"ค่ะ​ ไปเยี่ยมยัยผิงก่อนนะคะคุณราชัน" เธอบอกราชันด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่มแล้วยิ้มให้เล็กน้อย​ ก่อนที่ทั้งสองจะเปิดประตูห้องเข้าไปหาขนมผิง

" ไปเยี่ยมเธอกัน​ "

" อืม​ " ราชัน​พยักหน้า​แล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อม​ภาสกร​

ภาสกรมองหน้าเพื่อนตนเองที่กำลังจ้องมองโยษิตา​ผ่านกระจกสี่เหลี่ยม​ที่ประตู​อย่างเลือดเย็น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความเคียดแค้น มือหนาทั้งสองกำหมัดแน่นเหมือนพร้อมจะฆ่าแกงเธอได้ทุกวินาที

" รอให้ได้ภาพจากกล้องวงจรปิดก่อนดีกว่านะไอ้ชัน ให้แน่ใจก่อนว่าวันนั้นผู้หญิงคนนี้อยู่กับริตาจริงๆ " เขาจับบ่าเพื่อนเพื่อเรียกสติให้ใจเย็นลง

" กูจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น เอาให้สมกับที่เธอก็ฆ่ากูทั้งเป็นเหมือนกัน! "

(จบบทที่ 2 )