ฉันโอบกอดเขาแน่นในทันที…
มันไม่ใช่เพราะฉันเชื่อฟังคำสั่งเขาจึงยอมทำตาม แต่การเคลื่อนไหวฉับไว ทั้งความสูงชันที่มีมากขึ้นทุกชั่วขณะ ทำให้ความกลัวเข้ามามีบทบาทโดยสมบูรณ์ จนผลสุดท้าย...อะไรที่พอจะทำให้ความรู้สึกเหล่านี้บรรเทาลงบ้าง แม้จะแค่เล็กน้อย ฉันก็ต้องยอมอย่างไม่มีทางเลี่ยง
ต่อให้ลึก ๆ จะสาปแช่งด่าทอคีธด้วยคำหยาบคายเพราะเขาเป็นสาเหตุของความระทึกที่ฉันไม่ต้องการ แต่เถียงไม่ได้หรอกว่าในขณะเดียวกันตัวเขาก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันสามารถยึดเหนี่ยวได้ในตอนนี้
ถ้าไม่เกาะไว้ดี ๆ มีหวังตกเนินเขาสูงชันเป็นแน่ และไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลยว่าหลังจากนั้นสภาพร่างกายจะยับเยินแค่ไหน
...แค่จินตนาการถึงความเสี่ยงฉันก็สั่นผวาจนต้องซุกหน้าลงแถว ๆ ซอกคอเปียกชื้น ยอมให้ความกว้างของช่วงไหล่ช่วยบดบังเส้นทางลาดชันซึ่งแอบเห็นแวบ ๆ ว่าปลายเท้าเปล่าเปลือยของคีธนั้นเฉียดตีนเขาอยู่บ่อยครั้ง ทว่าน่าแปลกที่ตัวเขาไม่
