บทที่4.2

1641 Words

เมื่อตอนกลางวันเขาได้โอกาสฆ่าเธอแล้วครั้งหนึ่งแต่เลือกปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือไป มานึกอยากทำลายเธอตอนนี้...อย่าหวังว่ามันจะง่ายเหมือนที่ลงมือกับคนอื่น ๆ เลย “เธอเป็นใคร...” ขณะมองดูมนุษย์หน้าโง่ดิ้นทุรนทุรานทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพยายามต่อไปก็ไร้ประโยชน์ สุ้มเสียงทุ้มต่ำแฝงความขุ่นมัวอย่างไม่ทราบสาเหตุก็ดังขึ้น “อื้อ ๆ” ทางฝั่งไมอาแทบไม่ได้ฟังที่คีธถาม ยังคงใช้มือเล็กจิ๋วหลิวฟาดข้อมือและท่อนแขนชายหนุ่มเสียงดังเพียะติดต่อกันเป็นสิบครั้ง แน่นอนว่าการกระทำของเธอไม่ระคายต่อเขาแม้สักนิด อย่าบอกนะว่านั่นคือเรี่ยวแรงทั้งหมดแล้ว? เปราะบางขนาดนี้อย่าว่าแต่รองรับน้ำหนักตัวเขาเลย แค่จับมือ...กระดูกก็คงแหลกเป็นผุยผง คีธครุ่นคิด ทว่าสักพักก็หลุดสบถเมื่อนึกย้อนถึงจินตนาการพิลึกพิลั่นเมื่อครู่ แล้วทำไมยัยตัวเล็กนี่จะต้องมา 'รองรับ' ตัวเขาด้วย? “ยัยตัวเมียน่าสมเพช ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!” คีธกระซิบรอด

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD