“...ใครเหรอ” ขณะถาม ความกลัวขุมหนึ่งเริ่มก่อขึ้นอย่างช้า ๆ
“ไม่รู้” คีธให้คำตอบ ก่อนย่างเท้าไปหยุดยืนตรงกรอบหน้าต่าง ทอดสายตาเข้าไปในความมืดครู่เดียวถึงหันกลับมา “มากันสอง”
“ใช่พ่อไหม” รอบนี้ฉันขยุ้มมือกับชายชุดนอน “นายต้องจำกลิ่นพ่อได้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น...หนึ่งในสองคนนั้นใช่พ่อหรือเปล่า?”
จริงอยู่ฉันแอบตระเตรียมคำพูดสำหรับการหว่านล้อมพ่อเรื่องคีธ แต่เอาเข้าจริงมันไม่ได้ง่าย เพราะก่อนจะทันได้ปริปาก คีธซึ่งมีสัญชาตญาณดิบมากกว่ามนุษย์หลายเท่าคงระงับความโกรธที่สุมอยู่ในอกไว้ไม่ไหวแน่ รู้อีกทีอาจกระโจนเข้าทำร้ายพ่อเหมือนอย่างที่ทำร้ายโจรชั่วพวกนั้น รวมถึงเหยื่ออีกหลายรายในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา
แล้วอย่าได้ลืมว่าความรวดเร็วของคีธนั้นมันฉีกทุกกฎเกณฑ์...แค่มองตามให้ทันยังยากเลย นับประสาอะไรกับการที่พ่อจะตั้งรับการโจมตีนั้นได้โดยไม่เป็นอันตราย ไม่ผิดหรอกถ้าจะบอกว่ากว่าสองปีที่ผ่านมาพ่อสามา
