บทที่12
เสี่ยวไป๋ เข้าใจคอโหดเหี้ยมยิ่งนัก ฆ่าคนเพียงคำพูดประโยคเดียว
เพียงแค่หลิวเสวี่ยอวี้ขยับกาย
เฉินตงก็ทะลึ่งพรวดลุกไปยื่นพิงกำแพง
หลิวเสวี่ยอวี้เหล่มองเล็กน้อย ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปหยิบจอกสุรามายกดื่มเพื่อแก้กระหายเท่านั้น
เฉิงตงแก้เก้อโดยการเดินไปมาแทน เขาตกใจที่สหายขยับ กลัวสหายหน้ามืดพลั้งมือทำร้ายมารหัวใจที่ไม่รู้เรื่องราวอย่างเขา เขาจะรู้ได้ยังไงว่าคู่หมั้นที่นางพูดกับองค์ชายสามจะคือเขา เรื่องนี้เขาไม่ผิด ที่สำคัญเขาเพิ่งกลับมาถึงหยิ่งตู่วันนี้ มาถึงก็ถูกเรียกมา ไม่รู้เรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้น
“เสี่ยวไป๋ ข้าไม่สะดวกจริงๆ เจ้าหาทางอื่นเถอะ” ทางที่ข้าจะยังเป็นสายลับต่อไปได้อย่างสงบสุข
“พี่เฉิงตงท่านก็เหมือนพี่ชายข้า ช่วยข้าที่เถอะ ข้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับองค์ชายสาม หากข้าปฏิเสธด้วยวิธีอื่น สกุลจูย่อมมีภัย” นางคิดว่าวิธีนี้ดีสุดแล้ว ถึงได้ออกปากพูดกับองค์ชายว่ามีคู่หมั้น คนในราชวง
