บทที่8
หลิวเสวียอวี้ ลูบไล้ผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงิน มุมผ้ามีลายปักรูปดอกโบตั๋นสีขาวขุ่น เดิมมันเคยขาวสะอาดมาก่อน แต่เป็นเพราะเขาเองที่พกติดตัวเสมอ ไม่ว่าจะออกศึกที่ใดเขาจะนำมันมาผูกไว้ที่ข้อมือ รู้สึกเหมือนได้รับกำลังใจจากนางเสมอ
7 ปีที่แล้ว
หน้าเหลาอาหารของสกุลจู มีขอทานขาพิการ นั่งอยู่หน้าเหลา เนื้อตัวสกปรกกลิ่นเน่าเหม็นโซยมาจากขาข้างที่พิการคละคลุ้ง ทำให้ผู้คนที่เดินทางมากินอาหารมองด้วยสายตารังเกียจ บางคนใช้เท้าเขี่ยให้พ้นทาง
บางคนถ่มน้ำลายใส่ บางคนด่าทอ จนเสี่ยวเอ้อทนไม่ไหวเดินออกมาเอาน้ำสาดไล่จนเปียกปอนไปทั้งตัว
หลิวเสวียอวี้สะดุ้งสุดตัว ทนความเปียกและเหม็นจากน้ำเช็ดพื้นไม่ไหว จึงค่อยๆ คลานไปยังตรอกข้างๆ เหลา เขาไม่ได้ขาพิการ แต่พลาดท่าให้ศัตรูจนบาดเจ็บรุนแรงที่ขา ขยับขาข้างนั้นไม่ได้ เขาเพิ่งเข้ามารับราชเป็นทหาร ตระกูลเขาเป็นนักรบมาทุกสมัย เขาได้ความไว้ใจจากบิดาที่เป็นแม่ทัพ รับคำสั
