Draven ไดมอนด์ EP.4 ถอดโชว์

1745 Words

EP.4 ถอดโชว์ คฤหาสน์ไดมอนด์ “บ้านใหญ่ขนาดนี้ อยู่คนเดียวจริงเหรอคะ?” “หรือเธอจะมาอยู่ด้วย?” “บ้าบอ!” หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอเวลาไปคลับที่นัดกับพี่ชายเอาไว้ “ฉันจะไปอาบน้ำ” พูดพลางถอดเสื้อสูทของตนออก “ก็ไปสิคะ จะมาบอกทำไม” “...” จ้องมองเด็กสาวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด อยากจะก้มไปจูบให้หายปากดี แต่ก็ทำได้แค่จ้องมองเธอนิ่งๆ “ไปสิคะ เดี๋ยวเฮียรอ” ประโยคเอ่ยไล่ของซัลลี่ทำให้ไดมอนด์ตัดสินใจปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำโดยที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ จึงเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องและรอยสักที่หน้าอกทั้งสองข้าง ซัลลี่ที่เห็นจึงรีบหันหน้าหนีไปอีกทางทันที พร้อมกับตำหนิที่เขาไม่รู้จักอาย “ไอ้บ้า! มาถอดอะไรตรงนี้เนี้ย ไม่อายผีบ้านผีเรือนก็อายหนูบ้างสิคะ!” “หึ” เคล้นหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน ซัลลี่จึงเหลือบตามองและได้เห็นรอยสักที่แผ่นหลังของเขาอีกครั้ง “ไอ้เฮียบ้า คิดจะถอดก็ถอด!” ถึงจะไปอยู่ในประเทศที่เสรีเรื่องการแต่ตัววาบหวิว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องชินกับการโชว์เนื้อหนังชองเพื่อนพี่ชาย คลับ AT “โทรหาเฮียไหมคะว่านั่งโต๊ะไหน” หันไปถามไดมอนด์ที่กำลังถอยจอดรถ “ไม่ต้อง มันยังไม่มา” “อ่าวเหรอ” เมื่อไดมอนด์ลงจากรถซัลลี่จึงเปิดประตูลงตามมาและเดินตามหลังเขาเข้าไปในร้านทันที ตุบ! โอ๊ย! ในขณะเดียวกันได้มีชายหนุ่มถอยหลังมาชนซัลลี่ จนเธอล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะก้นกระแทกพื้น “ซัลลี่!” ไดมอนด์ที่ได้ยินรีบเข้ามาพยุงเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังยืนสีหน้าไม่รู้สึกผิด “เดินไม่ดูตาม้าตาเรือวะ! เกะกะฉิบหาย!” “เอ๊า! ยูชนไอนะ จะมาโทษกันได้ไง!” ซัลลี่โต้กลับด้วยความหงุดหงิด ต้องมาเจ็บตัวทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิดเลยสักนิด “ยูไออะไรของมึง ลูกฝรั่งหรือไงวะ ไหนมาชิมดิ้ว่าจะอร่อยแค่ไหน” ยื่นมือเข้ามาหวังจับใบหน้าของซัลลี่ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ถึงเนื้อถึงตัว ชายหนุ่มกับล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นด้วยเท้าของไดมอนด์ ตุบ! “มึงจะทำอะไร?” เอ่ยถามชายหนุ่มโดยที่ยังเหยียบอยู่ที่หน้าอกของเขา อารมณ์ขอไดมอนด์ตอนนี้เดือนดาลจนอยากจะกระทืบชายหนุ่มตรงหน้าให้ตายคาตีน “อึก! เอาตีนออกไปนะเว้ย!” “มึงอยากแดกตีนแทนข้าวใช่ไหม?” ขยับเท้าที่สวมใส่รองเท้าหนังขึ้นไปที่ปากของชายหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มต้องพยายามที่จะดันออก แต่ไดมอนด์กับมีแรงมากกว่า ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ซัลลี่ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกนอกจากดึงแขนเสื้อของไดมอนด์เอาไว้เพื่อเป็นการปราม “ถ้าไม่อยากโดนกูเผาบ้าน ขอโทษเธอซะ!” เพื่อนๆของชายหนุ่มที่มาดื่มด้วยกันทำได้แค่ยืนห่างๆด้วยความกลัว จนกระทั่งการ์ดประจำร้านเดินเข้ามาเพราะมีคนแจ้ง “เฮ้ย! พวกมึงมีเรื่องกันอีกแล้วเหรอวะ!” การ์ดที่คอยดูแลความสงบตะโกนดังขึ้นพร้อมกับชี้กระบองมาที่ไดมอนด์ เขาที่ได้ยินจึงหันกลับไปมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทำเอาการ์ดถึงกับต้องลดกระบองลงเพราะรู้จัดไดมอนด์ดี ว่าเขาเป็นคนยังไง “กูบอกให้มึงขอโทษ” ตุบ! กระทืบลงที่หน้าอกของชายหนุ่มอีกครั้งง “อึก! ผะ..ผมขอโทษครับพี่ บอกแฟนพี่ทีอย่างทำอะไรผมเลยครับ” ชายหนุ่มยกมือขอร้องซัลลี่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว “เฮียไดพอแล้ว!” “...” เสียงและแรงกระตุกแขนเสื้อของซัลลี่ทำให้ไดมอนด์ยอมยกเท้าออกจากหน้าอกของชายหนุ่ม เพื่อนๆของชายหนุ่มจึงรีบเข้ามาพยุงและออกไปจากร้านทันที “ไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะครับคุณไดมอนด์” การ์ดรีบขอตัวและกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อทันที “แรงไปนะคะ บอกเขาดีๆก็ได้” เมื่อถึงโต๊ะซัลลี่จึงพูดขึ้น “มันกำลังจะแตะตัวเธอ คิดว่าพูดดีๆมันจะฟังไหม?” “โอเคๆ อย่าบอกเรื่องนี้กับเฮียเตอร์นะ เดี๋ยวหนูอดเที่ยว” หากอันเตอร์รู้เรื่องมีหวังอดเที่ยวในสถานที่แบบนี้เป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน “อืม” “รับอะไรดีครับ” เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามาเอ่ยถาม “เอาวอสก้าแก้วนึงค่ะ” “ใครอนุญาต?” “มาถึงคลับแล้ว ขอดื่มแก้วนึงนะคะ นะๆ” ความอยากดื่มทำให้เธอต้องขอไดมอนด์ที่เป็นผู้ปกครองตอนนี้ด้วยสีหน้าออดอ้อนเหมือนแมวน้อย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่ตาม “…” สีหน้าและเสียงของซัลลี่ทำเอาหัวใจของไดมอนด์เต้นแทบผิดจังหวะ ครั้งที่เธออ้อนเขาล่าสุดก็เมื่อหกปีที่แล้ว “เอาแก้วนึงค่ะ” “คุณได้มอนด์เอาเหมือนเดิมนะครับ” “อืม” ตอบกลับพนักงานโดยที่ยังมองไปที่เด็กสาวข้างๆ “แก้วเดียวค่ะ เฮียเตอร์ไม่เห็นแน่นอน” “ถ้าไอ้เตอร์มันว่าฉัน อย่าลืมรับโทษแทนด้วย” “ได้สิคะ” ตอนนี้อะไรก็ได้หมดเพื่อแลกกับการได้ดื่ม เพราะตอนอยู่นิวยอกเธอไม่ได้เข้าคลับเลยนอกจากไปดื่มบ้านเพื่อนสนิท แล้วก็ไม่ได้ดื่มบ่อยนอกจากจะเป็นวันพิเศษ “ไม่เห็นเพื่อนๆเฮียเลย ไหนว่านัดดื่มกันวันนี้” นั่งมาได้สิบนาทีแล้วยังไม่เห็นแม้แต่อาเธอร์ “อยากเจอใครหรือไง?” “เปล่าก็แค่ถามค่ะ ก็เฮียเตอร์บอกว่าจะมาดื่มกับเพื่อนๆ” “ก็ฉัน” “คนเดียว?” “ทำไมวันนี้มาก่อนวะ?” เสียงของเดลเวอร์ดังขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงหน้า “อ่าวนี่น้องไอ้เตอร์ มาได้ไง?” “มากับกู” “อย่าบอกนะว่ามึง..” มองทั้งสองสลับไปมอง ทำให้ซัลลี่ที่กำลังจิบวอสก้าอยู่ต้องพูดขึ้น “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ! ซัลแค่มารอเฮียเตอร์ค่ะ” “อ้อ..” เดลเวอร์พยักหน้าก่อนจะเรียกเด็กเสิร์ฟมารับออเดอร์จากตัวเอง “ไอ้คัสกับไอ้เธอเฝ้าเมียทั้งคู่ ไม่มีใครมา” “อืม” ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ของไดมอนด์ก็ได้แจ้งเตือนข้อความไลน์จากฮันเตอร์ เขาจึงเปิดเข้าไปดู ฮันเตอร์ : ไอ้ไดกูลืม วันนี้วันเกิดวิว ฮันเตอร์ : ฝากดูซัลลี่ด้วย เดี๋ยวรีบไป ไดมอนด์ : เออ เมื่อตอบฮันเตอร์เสร็จจึงกดปิดโทรศัพท์และยื่นใบหน้าเข้าไปหาเด็กสาวเพื่อหวังกระซิบบอกเธอ ทว่าซัลลี่กับตกใจจึงเอนตัวออกห่างจากเขา “พี่เธอมาช้า ถ้าดึกฉันจะไปส่งก่อน” เขาไม่ลดละความพยายามโน้มเข้าไปใกล้อีกครั้งเพื่อบอกเธอก่อนจะกลับมานั่งท่าเดิม การกระทำนี้มีเดลเวอร์นั่งมองอยู่ตลอดเวลา “โอเคค่ะ งั้น.. ขออีกแก้วได้ไหมคะ” “ไหนว่าแก้วเดียว?” “แก้วเดียวแต่รอบสองค่ะ” ขยิบตาให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ก่อนจะเรียกเด็กเสิร์ฟมาสั่งวอสก้าแก้วใหม่อีกครั้ง “กูขึ้นไปชั้นบนก่อน” เดลเวอร์บอกกับไดมอนด์ก่อนจะกระดกเหล้าหมดแก้วและลุกเดินออกไปทันที “ข้างบนมีอะไรเหรอคะ?” ความสงสัยเกิดขึ้นเมื่อเห็นผู้คนขึ้นลงชั้นบนตลอดเวลา “การพนัน” “อ๋อ ถึงว่าคนเยอะตลอดเวลา” พยักหน้ารัวๆอย่างเข้าใจก่อนจะรับแก้วที่เด็กเสิร์ฟมาดื่มอีกครั้ง “จะกินอะไรเยอะแยะ” “อื้อ ก็ปกติไม่ค่อยได้กิน กลับมาก็อยากกินอยากเที่ยวไงคะคุณไดมอนด์” ใบหน้าอมชมพูก่อนหน้านี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ “เรียกให้มันดีๆ” “แบบนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ” พูดจบจึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วของไดมอนด์ขึ้นมากระดกดื่มจนหมดรวดเดียว “อื้อ! ทำไมไม่บอกว่ามันขม!” สีหน้าเหยเกของเด็กสาวบ่งบอกถึงความไม่ชอบใจของรสชาติที่ไดมอนด์กิน “ยังจะกินอีกไหม?” “เมื่อกี้ขม แต่ตอนนี้หวานแล้ว กินค่ะ!” เธอจัดแจงเทเหล้าลงแก้วของไดมอนด์อีกครั้งก่อนจะหยิบขึ้นมากระดกดื่ม “!!” คิ้วสวยขมวดยุ่งก่อนจะค่อยๆคลายออกเมื่อรสชาติของแอลกอฮอล์เปลี่ยนเป็นหวานปลายลิ้น ตอนนี้แก้มของเธอทั้งสองข้างจึงแดงเหมือนลูกตำลึง เปลือกตาหยาดเยิ้มราวกับจะปิดอยู่รอมร่อ “ทำไม ป่านนี้ ฮันเตอร์ ยังไม่มารับซัลลี่อีก” เด็กสาวบ่นพึมพำสีละสองพยางค์ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังจ้องมองเธออยู่ “มองทำไมคะ หน้าซัลลี่มีอะไรติดเหรอ” ยื่นใบหน้าเข้าไปประชิด แต่ไดมอนด์กับไม่หลบและตั้งใจเผชิญหน้ากับเธอ “ไม่เจอเฮียไดตั้งสี่ปี ทำไมยังหล่อเหมือนเดิมเลย” ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มของชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ “ทำไมตอนมอสี่ซัลลี่บอกว่าจะจีบเฮีย เฮียกับไม่สนใจ แถมยังไล่ให้ซัลลี่ไปตั้งใจเรียนทั้งๆที่ซัลก็ตั้งใจเรียนอยู่แล้ว” “...” “หยิ่งชะมัด” ฝ่ามือเล็กผลักใบหน้าคมคายออกก่อนจะหันกลับมากระดกดื่มอีกครั้ง ไดมอนด์ที่เห็นจึงแย่งมาดื่มเอง “อื้อ แย่งทำไมเนี้ย” “พอ เมาจนตาจะไม่ลืมอยู่แล้วยัยภาระ” “ชอบว่าน้องตลอด ไม่น่ารัก!” “รัก” --------------------------------------------------- โอ๊ยยยย เขินนะเว้ยยย บอกรักกันแบบนี้ได้ไง5555555 ใครเขินเฮียบ้างคะ ทางนี้ยิ้มแก้มจะแตกแล้วนะ>

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more