Draven ไดมอนด์ EP.3 เข้าใจผิด
1647 Words
EP.3 เข้าใจผิด
หลายวันผ่านไป
คฤหาสน์ตระกูลนอร์
“อยู่แต่บ้านน่าเบื่อชะมัดเลย ร้อนก็ร้อน” ซัลลี่บ่นพึมพำในขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาห้องรับแขน หลังจากวันนั้นที่เธอกลับมาก็ไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากนอนกลิ้งอยู่ในบ้าน
“เมื่อไหร่เฮียเตอร์จะกลับ หรือจะโทรหาดี” ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะกดไปที่เบอร์โทรของพี่ชายเพื่อโทรหา เพียงไม่นานปลายสายก็รับ
“ฮัลโหลเฮียสุดหล่อของหมวยอยู่ไหนคะ”
“พูดเพราะเชียว จะเอาอะไร”
“เฮียไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้วนะ ไม่คิดจะพาน้องไปเที่ยวไหนบ้างเหรอ” บอกกับปลายสายด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“เฮียติดงานอยู่”
“’ติดงานหรือติดผู้หญิงกันแน่”
“งานจริงๆ เอางี้เดี๋ยวเฮียให้ไอ้ไดไปรับเอาไหม อยากไปไหนก็บอกมัน”
“เขาอีกแล้วเหรอ เขาจะด่าเราทั้งคู่ให้สักวัน เฮียชอบไปใช้เขาอยู่เรื่อย” บทสนทนาที่สนามบินยังจำไม่ลืม กล่าวหาว่าเธอคือภาระ
“มันก็บ่นไปงั้นแหละ มันไม่ได้มาทำงานกับเฮีย เดี๋ยวเฮียโทรหามันให้”
“ไม่เอาค่ะ หมวยนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้ เฮียโอนตังมาก็พอ อิอิ”
“ไม่เอา! ห้ามออกไปไหนคนเดียวเด็ดขาดมันอันตราย” เสียงปลายสายดุดันขึ้นบ่งบอกถึงความเป็นห่วงที่มีให้น้องสาว หากเขาไม่ติดงานก็คงจะพาเธอไปเที่ยวเพื่อฉลองกลับไทยสามสี่วันติดแล้ว
“งั้นน้องรอเฮียก็ได้ค่ะ แค่นี้นะคะ” เมื่อพูดจบจึงกดวางสายทันที
เธอรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจว่าพี่ชายติดงาน จึงเลือกที่จะไม่เล้าหรือและนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ในบ้านต่อ
10 นาทีผ่านไป
“คุณหนูคะ เพื่อนคุณฮันเตอร์มาขอพบคุณหนูค่ะ ในขณะเดียวกันแม่บ้านก็ได้เดินเข้ามาพูดกับเธอ ก่อนจะตามมาด้วยบุคคลด้านหลังที่กำลังเดินเข้ามา แม่บ้านจึงเดินออกทันที
“เฮียไดมอนด์”
“...”
“มาทำไมคะ เฮียเตอร์ไม่อยู่นะ”
“ไม่ได้มาหาไอ้เตอร์ มาหาเธอ”
“อย่าบอกนะว่าเฮียเตอร์โทรไปตามเฮียไดมารับหนูอีกแล้ว” ทั้งๆที่สั่งไว้แล้วเชียวว่าไม่ต้องไปรบกวนเขา
“จะไปไหน”
“ไม่ไปแล้วค่ะ ไม่อยากเป็นภาระเฮีย”
“ฉันอุตส่าห์ยกเลิกนัดลูกค้าเพื่อจะพาเธอไปเที่ยว อย่าทำให้ฉันเสียงานเสียการฟรีๆ”
ย้อนกลับไป
บริษัทนำเข้ารถหรูของไดมอนด์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ในขณะที่ไดมอนด์กำลังนั่งทำงานอยู่ เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นก่อนที่เขาจะเอ่ยอนุญาตให้บุคคลด้านนอกเข้ามา เธอคือเลขาที่คอยจัดการเรื่องทุกอย่างให้กับเขา
“ท่านประธานคะ อีกหนึ่งชั่วโมงจะมีลูกค้าเข้ามาจองรถ เขาอยากเจอท่านประธานด้วยตัวเองค่ะ สะดวกไหมคะ”
คลืด คลืด
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ของเขาก็ได้สั่นขึ้น พร้อมกับปรากฏชื่อของฮันเตอร์ เขาจึงกดรับสายและส่งสัญญาณให้เลขายืนรอก่อน
“ไอ้ได มึงอยู่ไหนว่าไหม”
“ทำไม”
“รับซัลลี่ไปเที่ยวหน่อย กูยังติดงานอยู่บนเรือ มึงพาไปแทนหน่อยป่านนี้งอนกูบ้านแตกไปแล้ว”
“...” เมื่อได้ยินชื่อเด็กสาวก็ทำให้เขาเงียบไป
“กูรู้ว่ามึงจะปฏิเสธ แต่อย่าเลยไปแทนกูหน่อย ตอนนี้หมวยอยู่บ้าน ไปรับแทนด้วย” เมื่อฮันเตอร์พูดจบสายก็ตัดไปทันที
“ไม่สะดวก ให้เซลล์ขายไป” เขาหันไปบอกเลขาก่อนจะหยิบเสื้อสูทมาสวมใส่และเดินออกไปจากห้องเพื่อตรงมาหาซัลลี่ทันที
ปัจจุบัน
บนรถ
“จะพาไปไหนคะ” เอ่ยถามชายหนุ่มในขณะที่รถกำลังวิ่งอยู่บนท้องถนน
“อยากไปไหน”
“ไม่รู้ค่ะ แค่ไม่อยากอยู่บ้าน”
“...”
“ไม่รู้จะไปไหนเลยค่ะ ไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งสี่ปีลืมที่เที่ยวหมดแล้ว”
“ผื่นหายหรือยัง” ถึงแม้จะเห็นว่าบนตัวของเธอไม่มีผืนแดงแล้วแต่ก็ยังอยากถาม
“หายแล้วค่ะ แค่นี้จิ๊บๆ”
“...”
“อ่อ! รู้แล้วว่าจะไปไหนดี!” หันไปยิ้มให้ชายหนุ่มข้างๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแมพดูเส้นทาง
ไดมอนด์ใช้เวลาขับรถมาตามที่เด็กสาวบอกเพียง 10นาที ซึ่งที่ที่มานั้นคือคาเฟ่เปิดใหม่ ที่ตบแต่ด้วยสไตล์มินิมอลพื้นขาวแตกต่างจากการแต่งตัวของไดมอนด์และบุคลิกของเขาแบบลิบลับ
“ไปกันค่ะ เห็นรีวิวว่าของกินที่นี่อร่อย ไปช่วยกันพิสูจน์ด้วย!” พูดจบก็จับไปที่แขนของชายหนุ่มอย่างลืมตัว เพราะปกติเวลาไปไหนมาไหนกับพี่ชายเธอมันจะจับแขนของฮันเตอร์ตลอดเวลา
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะลืมตัว ปกติชอบจับแขนเฮียตลอด” ยิ้มแห้งก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้าน
“เอากาแฟไหมคะ”
“อืม”
“เอากาแฟไม่หวานหนึ่งแก้ว ชาเขียวหวานปกหนึ่งแก้วค่ะ อ้อแล้วก็เค้กช็อกโกแลตอันนี้หนึ่งชิ้นค่ะ” ทุกคำของซัลลี่มีไดมอนด์นั่งมองอยู่ตลอดเวลา รู้สึกแปลกใจที่เธอจำได้ว่าเขาชอบกินกาแฟไม่หวาน
“โอเคค่ะ รับแค่ไหนใช่ไหมคะ”
“ค่ะ”
“จำได้ว่าฉันกินกาแฟไม่หวาน?”
“ก็ต้องจำได้สิคะ เมื่อก่อนเวลาเฮียไปหาเฮียเตอร์ที่บ้านหนูก็เป็นคนชงมาให้กินตลอด” ตอบคำถามของไดมอนด์อย่างไม่คิดอะไร
“...”
“ถ่ายรูปให้หน่อยค่ะ” ยื่นโทรศัพท์ให้กับชายหนุ่ม ไดมอนด์จึงรับเอาไว้และกดเข้ากล้องถ่ายรูป
“ขอสวยๆนะคะ”
แฉ๊ะ แฉ๊ะ
“หื้ม เฮียก็มีฝีมือในการถ่ายรูปเหมือนกันนะเนี้ย” เอ่ยชมเมื่อเห็นภาพที่ไดมอนด์ถ่ายออกมาดูสวยและถูกใจทุกมุม
“มาแล้วค่ะ” ในขณะเดียวกันน้ำและขนมที่ได้สั่งเอาไว้ก็มาเสิร์ฟ ซัลลี่จึงเก็บโทรศัพท์ลงและหันมาสนใจทานน้ำและขนมเค้กแทน
เมื่อทานเสร็จไดมอนด์จึงพาเธอไปขับรถเล่นต่อ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปถึงช่วงหกโมงเย็น
“หกโมงแล้ว กลับเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวม๊าป๊าเป็นห่วง”
“อืม”
คลืด คลืด
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ของซัลลี่ก็ได้สั่นขึ้นพร้อมกับปรากฏชื่อของพี่ชายที่โทรเข้ามา เธอจึงกดรับ
“ฮัลโหลค่ะ ขอสายใครคะ”
“เฮียเองหมวย”
“เฮียไหนคะ ซัลลี่ไม่มีพี่ชาย” จงใจแกล้งพี่ชายที่ชอบฝากน้องไว้กับคนอื่น
“งอนอะไรเฮียอีก ไอ้ไดไม่ได้ไปรับเหรอ”
“มาค่ะ กำลังกลับ ว่าแต่เฮียไม่คิดจะกลับบ้านมาเจอน้องบ้างหรือไง”
“น่าจะกลับพรุ่งนี้เลย คืนนี้เฮียมันนัดดื่มกลับบ้าน”
“ขอไปด้วย!” คำขอของเด็กสาวทำให้ไดมอนด์ที่กำลังขับรถอยู่ต้องหันมามอง
“เดี๋ยวม๊าดุเฮีย”
“ไม่ดุหรอกถ้าเฮียไม่ทิ้งน้อง”
“…”
“นะเฮียสุดหล่อของน้อง” บอกปลายสายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกมองด้วยสายตาเรียบนิ่งของคนข้างๆ
“ก็ได้ๆ เห็นว่าไม่ได้เจอกันนานหรอกนะ เฮียเลยไม่อยากขัดใจ”
“เย้! ให้น้องไปเจอที่ไหนคะ”
“ยังอยู่กับไอ้ไดใช่ไหม ขอคุยกับมัน”
ซัลลี่ยื่นโทรศัพท์ให้กับไดมอนด์โดยไม่ได้พูดอะไร ทว่าเขากลับไม่รับและไม่ได้สนใจ
“เฮียมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
“ขับรถอยู่ ถือให้หน่อย” ซัลลี่พยักหน้าก่อนจะแนบโทรศัพท์ไปที่หูของชายหนุ่มเพื่อให้เขาคุยกับพี่ชาย
“อืม”
“เออ” ไดมอนด์พูดอยู่เพียงสองพยางค์ทำให้ซัลลี่รู้สึกงงไม่น้อยเธอจึงดึงโทรศัพท์ออกมาเปิดโฟน ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เปิดฮันเตอร์กลับวางสายไปซะก่อน
“เฮียเตอร์ว่าไงบ้าง ทำไมตอบแค่สองคำเอง”
“ให้ไปหามันที่คลับไอ้เธอร์”
“อ๋อ งั้นก็ไปเลยสิคะ”
“พึ่งจะหกโมง รีบทำไม”
“แล้วเราจะไปไหนก่อนล่ะ”
“บ้านฉัน”
“…”
“กลัว?” เมื่อเห็นเด็กสาวนิ่งเงียบไป จึงหันมาถามพร้อมกับสังเกตสีหน้าของเธอ
“เปล่าสักหน่อย ให้ไปบ้านเดี๋ยวเด็กเฮียก็หาเรื่องหนูหรอก” ได้ยินมาแว่วๆว่าไดมอนด์เป็นเสือผู้หญิง ก็ไม่แปลกเพราะหน้าตาของเขาหล่อเหลาอย่างกับเทพบุตร
“ใครบอกว่าฉันมีเด็ก?”
“ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ค่ะ”
“อย่ามาปรักปรำฉัน”
“จะบอกว่าเฮียไม่มีผู้หญิงเลยเหรอคะ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”
เอี๊ยด! ไดมอนด์เบรกรถกะทันหันรู้สึกไม่พอใจที่รักแรกของตัวเองกำลังเข้าใจในตัวเขาผิดๆ
“บะ..เบรกทำไม ตกใจหมด”
“เอาอะไรมาพูดว่าฉันเด็กเยอะ” ปลดเข็มขัดก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เด็กสาวจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอที่อยู่ห่างเพียงนิด
“จะยื่นหน้ามาทำไมเล่า ถอยไป” ดันอกแกร่งให้ถอยออกจากตัวเอง
“เธอใส่ร้ายฉันอยู่”
“ไม่มีก็ไม่มีสิคะ จะซีเรียสทำไมเนี้ย”
“ไม่ชอบให้เธอเข้าใจผิด” ใครๆที่ว่าไม่รู้ว่าเฉพาะซัลลี่คนเดียวหรือเปล่า เพราะปกติแล้วเขาเป็นคนที่ไม่เคยอยากอธิบายอะไรให้ใครฟัง ใครจะเข้าใจยังไงก็ปล่อยเลยตามเลย
“โอเคค่ะ ไม่มีก็ไม่มี จบนะคะ”
“…”
-----------------------------------
กลัวเมียในอนาคตไม่รับรักที่ตัวเองเป็นเสือผู้หญิงติ55555555
ฝากกดใจ คอมเมน์ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยค้าบบ >
- Writer
