ดอยแม่สะเรียง
เช้าวันรุ่งขึ้น นกฝูงใหญ่ชักแถวบินเรียงเป็นสายสีดำ เคลื่อนเป็นขบวนไปตามกันบนผืนฟ้าทะมึนหม่น พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า แลเห็นเพียงริ้วเรืองของแฉกฉายประกายฉาน ย้อมสีทองอร่ามเอาไว้ที่ตีนฟ้าเบื้องทิศตะวันออกของโค้งเขาทะมึนที่ทอดตัวเหยียดยาวมาจากเทือกเขาถนนธงชัย เหมือนงูตัวสีเขียวเข้ม ยาวใหญ่ ที่เลื้อยสลับทับซ้อน พาดผ่านผืนแผ่นดินพม่า คดเคี้ยวมาถึงไทย
ที่หมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ชายขอบของประเทศ
พรานขะยีและลูกหาบอีกสองคนตื่นแต่เช้าตรู่ ออกมายืนรออยู่ที่ราวป่า ตามเวลาที่เปลวและทรงกลดได้นัดหมายเอาไว้ว่าจะมารวมตัวกันที่จุดนัดพบแห่งนี้ ก่อนที่จะออกเดินทาง
“ยังไม่มาอีกหรือลุง” ลูกหาบคนหนึ่งเอ่ยถามพรานเฒ่า
“คงอีกประเดี๋ยว…ตีนฟ้ายังไม่เปิด” พรานขะยีตอบเรียบๆ
แม้ไม่มีนาฬิกาข้อมือให้มอง แต่ก็ประมาณเวลาได้จากดวงตะวันที่ยังไม่โผล่พ้นทิวเขา
“ลุงเคยไปมาแล้วใช่ไหม?”
ลูกหาบที่ชื่ออะย
