เหมือนนางฟ้า ไม่เหมาะเลยสักน้อยที่จะมาเดินป่าเดินดงร่วมไปกับคณะที่กำลังจะออกเดินทาง
“เรียกคุณพริมว่านายหญิง” เปลวกำชับกับพรานขะยีและลูกหาบ
พรานเฒ่าแอบอมยิ้ม เข้าใจเอาเองว่าพริมคงเป็นภรรยา หรือไม่ก็แฟนของนายเปลวนั่นเอง
“ครับนาย”
พรานผู้มากประสบการณ์กล่าว ก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดเหมือนได้กลิ่นอะไรสักอย่าง เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ และส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับทุกคน
“ทีหลังเวลาเข้าป่า…กรุณาอย่าใส่น้ำหอมมา เพราะคุณอาจตกเป็นอาหารเช้าของเสือได้ง่ายๆ” เปลวกล่าวกับพริม
แม้น้ำเสียงนั้นจะเรียบๆ หากแววตาคมกริบของเขาก็ดุเอาการ
“ฉันลืมค่ะ”
พริมกล่าวเบาๆ นึกตำหนิตัวเองว่าเธอลืมไปได้อย่างไร ‘กลางป่าดงดิบแบบนั้น…ยังจะใส่น้ำหอมมาอีก’
“ไม่ว่าจะเสียงหรือกลิ่นที่แปลกแยกจากความคุ้นชินของราวป่า อาจทำให้คุณตกเป็นเป้าหมายของสัตว์นักล่า…ซึ่งไม่ใช่มีเพียงแค่สัตว์ร้าย” เปลวกล่าวให้คิด
กะจากับอะย่วยหันมามอ
