“เข็มทิศพัง นาฬิกาเสีย…ช่างเป็นเหตุบังเอิญดีแท้” ทรงกลดโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ
“มันคงไม่ใช่ความบังเอิญ”
พรานเฒ่ากล่าวเหมือนรู้ทัน ว่ามันคือการต้อนรับของป่า เหมือนเรื่องเล่าจากปากของพรานรุ่นปู่รุ่นทวด ที่ตนเคยได้ยินมานักต่อนัก แต่ก็คิดไม่ถึงว่าในชีวิตนี้ จะได้มาเจอะเจอด้วยตัวเอง
วูบหนึ่งของสายลมที่วูบไหวเข้ามาทักทาย กลางป่าดิบชื้นที่แทบไม่มีช่องทางให้สายลมลอดผ่าน
ทุกคนมองตากัน…..เงียบงัน
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผืนป่าเบื้องหน้าพร้อมๆกัน มันไม่ได้สว่างมากไปกว่าที่ปากอุโมงค์ต้นไม้อีกด้าน ก่อนหน้าที่จะลอดผ่านมา
หากสิ่งแรกที่ทุกคนสัมผัสได้ตรงกัน ก็คือสายลมยะเยือก ชื่นและเย็นกว่า และสภาพพืชพรรณที่แปลกตาออกไป มีกลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้ที่แทรกกระจายไปในความครึ้มเขียวและรกชื้นไปทั้งผืนป่า
“รู้สึกเหมือนผมไหม?” ทรงกลดกล่าวขึ้นมาลอยๆ
“รู้สึกราวกับว่ามันเป็นอีกผืนป่า…ไม่ใช่ป่าผืนเดียวกันกับป
