ตอนที่ 2
1200 Words
กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย
เป็นเช้าที่แสนน่าเบื่อสำหรับ พเยีย ศุภกานต์ กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เมื่อผลพวงของรถติดซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกรุงเทพมหานครทำให้หล่อนต้องมาทำงานสายเป็นครั้งที่สองในสัปดาห์เดียวกัน ทั้งๆ ที่ไม่ได้นอนดึกดื่น แต่เจ้านาฬิกาปลุกเส็งเคร็งดันเกิดมาถ่านหมดเอาเสียนี่
หญิงสาวเจ้าของฉายาเชยขั้นเทพถอนใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความวิตกกังวลกับภาพลักษณ์ของตัวเองในสายตาของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อ กลัวเขาจะมองหล่อนเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ และขับไล่หล่อนออกจากตำแหน่งเลขาหน้าห้อง
ซึ่งหล่อนยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้... ไม่มีทางหรอก หล่อนไม่มีทางยอมอยู่ห่างจาก เดนนิส โอซิล เจ้านายรูปหล่อที่ตัวเองแอบปลื้มอย่างแน่นอน
มือสีขาวสะอาดที่โผล่ออกมาจากแขนเสื้อสูทสีน้ำตาลที่หญิงสาวสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในเอาไว้ยกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาตามไรผมออก พยายามทำสูดลมหายใจเข้าออกให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อลดจังหวะโครมครามของหัวใจตัวเองให้ช้าลง
ปลีน่องที่โผล่ออกมาจากกระโปรงสีทึบยาวเลยหัวเข่าลงมาคืบกว่าขยับจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิดออก แต่ด้วยความรีบร้อนทำให้หญิงสาวชนเข้ากับเจ้าหน้าที่การเงินคนหนึ่งที่เดินสวนออกมาพอดี และเมื่อแว่นสายตาอันใหญ่ร่วงหล่นลงกับพื้น ความพร่ามัวก็เข้ามาเยือนในทันทีเพราะพเยียสายตาสั้นมาก
หญิงสาวรีบทรุดตัวลงควานหาแว่นตาของตัวเอง แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ
“อยู่ไหนนะ...”
พึมพำออกมาด้วยความร้อนใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมๆ กับแว่นตาที่ถูกสวมเข้ามาใส่บนใบหน้าของหล่อนตามเดิม
และเมื่อการมองเห็นกลับมาชัดเจนดังเดิม สิ่งแรกที่พเยียเห็นก็คือ เดนนิส โอซิล นั่งบนส้นเท้าอยู่ตรงหน้าของหล่อนนี่เอง
“เจ้านาย...!”
เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันนะ แล้วเมื่อกี้นี้เขาคงเห็นความซุ่มซ่ามของหล่อนเข้าแล้วแน่ๆ เลย โอ้... สวรรค์นี่หล่อนยังดูแย่ในสายตาของพ่อเดนนิสรูปหล่อปานเทพคนนี้ไม่พออีกหรือนี่
“คุณมาทำงานสายหรือพเยีย...”
“เอ่อ...”
พยายามทำหน้าทำตาให้เป็นปกติ แต่ก็ห้ามแก้มสาวที่ระเรื่อขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกขัดเขินยิ่งนักเมื่อถูกมือใหญ่ของเดนนิสแตะเบาๆ ที่ต้นแขนและประคองให้หล่อนลุกขึ้นยืน ท่าทางของชายหนุ่มดูเฉยชาและบอกให้รู้ว่าช่วยเหลือตามมารยาทเท่านั้น แต่กระนั้นหล่อนก็อดใจเต้นแรงไม่ได้อยู่ดี
“ช่างเถอะ เพราะผมก็สายเหมือนกัน”
เดนนิส โอซิล มองเลขาสาวสุดเชยของตัวเองด้วยความเอ็นดู พเยีย ศุภกานต์ไม่เคยแต่งหน้ามาทำงานเลยแม้แต่ครั้งเดียว และก็ไม่เคยถอดเสื้อผ้าพรางหุ่นของตัวเองของเลยแม้แต่ครั้งเดียวเช่นกัน ทำงานด้วยกันมาเกือบห้าปี แต่ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าภายในชุดตัวโคร่งของเจ้าหล่อนนั้นซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง
“ไปเถอะไปทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวสิบโมงมีประชุมใหญ่...”
“ประชุมใหญ่หรือคะ วันนี้ไม่มีนี่คะ หรือว่าพเยียจะจำผิด...”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลของเลขาสาวสุดเชยทำให้หนุ่มหล่ออย่างเดนนิส โอซิลต้องรีบแก้ไขความเข้าใจผิดออกมา
“เนื่องจากเราสามารถแย่งโปรเจ็คยักษ์จากคู่แข่งตัวฉกาจอย่าง มาร์คอส คิงดอม มาได้สำเร็จ ผมจึงต้องการหารือกับทุกคนน่ะ...”
“เราได้งานหรือคะเจ้านาย...”
สาวน้อยร้องออกมาด้วยความดีใจ เพราะตอนแรกทางเจ้าของงานมีทีท่าว่าจะไปจ้างทาง มาร์คอส คิงดอม แทน โอซิล กรุ๊ป ของเดนนิส สร้างตึกระฟ้ามูลค่าเม็ดเงินลงทุนจำนวนกว่าแสนล้านเหรียญสหรัฐ แต่สุดท้ายงานยักษ์นี้ก็มาตกอยู่ในมือของโอซิล กรุ๊ป จนได้ แม้จะไม่รู้ว่าเดนนิสทำยังไงถึงสามารถแย่งงานใหญ่นี้มาจาก มาร์ลอส โรเจอริโอ ได้ก็ตาม
“ใช่ สเตท โอเชี่ยนวัน เป็นของเรา...”
เดนนิสโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ให้กับเลขาสาวสุดเชยของตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดรออยู่ หญิงสาวรีบก้าวตามร่างสูงใหญ่เฉียดร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของเดนนิสเข้าไปในลิฟต์ติดๆ
บรรยากาศเงียบเชียบเพราะเจ้านายหนุ่มหล่อของหล่อนไม่ได้ชวนคุยอะไรออกมาอีก ทำให้พเยียมีโอกาสได้ลอบมองชายหนุ่มถนัดตามายิ่งขึ้น
เดนนิส โอซิล ลูกครึ่งไทย-เยอรมันคนนี้หล่อมากเลยในสายตาของหล่อน และพเยียก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเลยว่าในสายตาของผู้หญิงทั่วโลกก็ต้องมองเหมือนกับหล่อนกันทุกคน
ก็แม้ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมในกรอบผมสีดำตัดอย่างประณีตจะดูกระด้างไปบ้าง แต่ปากคอคิ้วคางที่สมบูรณ์แบบนั้นทำให้ชายหนุ่มหล่อเลิศมากในปฐพีนี้ ดวงตาสีฟ้าจัดหวานซึ้งด้วยแพขนตายาวงอน จมูกโด่งงองุ้มแบบผู้ดี แนวกรามแกร่งกระด้างมีไรหนวดสีเขียวขรึมตลอดเวลา บ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นเป็นคนที่หนวดขึ้นเร็วมากแค่ไหน และที่ติดตราตรึงใจที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นริมฝีปากสีสดบางเฉียบ มันดูเซ็กซี่และอันตรายในเวลาเดียวกัน
ให้ตายเถอะ... นี่หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่นะ เดนนิสเป็นเจ้านายของหล่อน และเขาก็ไม่เคยแสดงท่าทางกับหล่อนในแง่ชู้สาวเลยสักครั้งเดียว ก็หล่อนไม่ใช่เหรอที่เป็นคนจัดตารางให้กับผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงกับเขาน่ะ
สาวน้อยถอนใจแล้วถอนใจอีกกับสิ่งที่ตัวเองคิด ใช่ หล่อนแอบชอบ แอบปลื้มเดนนิส โอซิลคนนี้มากมาย แต่ระยะห่างที่เว้นเอาไว้มันก็สามารถทำให้หล่อนอยู่ใกล้ชิดกับเขามาได้ถึง 5 ปีโดยไม่ได้แสดงพิรุธใดๆ ออกไปให้เขารู้เลยแม้แต่นิดเดียว
และหล่อนก็ควรจะรักษาระยะห่างนี้เอาไว้ชั่วนิรันดร์...
“หน้าผมมีอะไรติดหรือพเยีย...”
เสียงนุ่มที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเตือนว่าประตูลิฟต์กำลังจะเปิดทำให้สาวน้อยตื่นจากภวังค์ทันที แก้มสาวระเรื่อขึ้นมา สมองรีบหาคำแก้ตัวที่ดูน่าเชื่อถือที่สุดทันที
“เอ่อ...”
“ว่าไง หน้าผมมีอะไรติดอยู่...” เขาไม่ใช่แค่คาดคั้นทางน้ำเสียง แต่เขายังจ้องเขม็งมองหน้าหล่อนมาตรงๆ อีกต่างหาก
“เอ่อ... พเยีย... พเยียเห็นผมเจ้านายยุ่งๆ น่ะค่ะก็เลยมองนานไปหน่อย”
คนตัวโตไม่ตอบ แต่กลับระบายยิ้มแปลกๆ ออกมา จากนั้นเขาก็ก้าวยาวๆ เดินออกไปจากลิฟต์ด้วยท่าทางแสนสง่างาม พเยียเป่าปากด้วยความโล่งอก ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว
- Writer
