เล่ห์มาร ชุด จอมมารที่รัก

ตอนที่ 5

นี่คือวันที่สามแล้วกับการใช้ชีวิตอยู่บนความเบื่อหน่าย รู้สึกเหมือนกับตัวเองไร้ค่าเหลือเกินยามที่ไม่ได้ทำงานให้กับเดนนิสแบบนี้ แม้จะอยู่ในเพ้นเฮ้าส์เดียวกัน แต่หล่อนกับเขาก็เหมือนอยู่กันคนละซีกโลกก็ไม่ปาน เขาอยู่ขวาหล่อนอยู่ซ้าย แทบไม่ได้เห็นหน้ากันเลยด้วยซ้ำในสามวันที่ผ่านมา

หล่อนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนักเมื่อบังเอิญเห็นเขาพาสตรีไม่ซ้ำหน้าเข้าสู่ห้องนอน แม้จะรู้ดีว่าเดนนิสแค่ระบายความใคร่ไม่ได้จริงจังกับผู้หญิงเหล่านั้น แต่หล่อนก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ หล่อนไม่อยากให้เขามองผู้หญิงเป็นดอกไม้ริมทางเลย

“เฮ้อ...”

ไม่รู้หรอกว่ามันคือการถอนใจครั้งที่เท่าไหร่ แต่หล่อนก็ยังไม่คิดจะหยุดถอนใจออกมา แม้จะไม่ได้รู้สึกหึงหวงเดนนิสเข้าขั้นรุนแรง แต่หล่อนก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้

“เลิกคิด... พเยียเลิกคิดเถอะ เขาสูงเกินไป...”

ร้องบอกตัวเองเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะรีบหันหมุนตัวกลับมาเพื่อจะเดินออกจากสวนสาธารณะที่ตัวเองมานั่งจมอยู่ตั้งแต่เช้ามืดอย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้ร่างบอบบางในชุดรุ่มร่ามสีทึมของหล่อนชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่งไม่ผิดจากภูเขา รีบขยับแว่น เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่การชนกันเมื่อครู่นี้จะทำให้หล่อนตายดับ แล้วขึ้นมาเดินเล่นอยู่บนสวรรค์ได้ ก็สิ่งที่เห็นตรงหน้านั้นไม่ผิดจากเทพบุตรดีๆ นี่เอง

เครื่องหน้าแสนสมบูรณ์แบบในกรอบผมสีน้ำตาลเข้มที่ผ่านการตัดแต่งมาอย่างดี ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมสีแทนราบเรียบราวกับหินสลัก จมูกโด่งเป็นสันชวนมอง ริมฝีปากบางเฉียบสีสดที่อยู่เหนือคางหยักบึกบึน และที่ดึงดูดสายตาที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นดวงตาสีทองวาววับที่อยู่ใต้แนวคิ้วดกยาวคู่นั้น ผู้ชายตรงหน้าช่างลึกลับพร้อมๆ กับน่าค้นหามากที่สุดเท่าที่หล่อนเคยเห็นผู้ชายมาตลอดทั้งชีวิต

‘ช่างหล่อร้าย และทรงเสน่ห์เหลือเกิน’

พเยียคิดอย่างมึนเมา แค่ได้เห็นผู้ชายที่มีดวงตาสีทองตรงหน้า ภาพของเดนนิส โอซิล ที่เคยติดแหง็กอยู่ในสมองก็หลุดร่อนออกไปราวกับมันไม่เคยมีอยู่เลย

นี่หล่อนกลายเป็นผู้หญิงบ้าผู้ชายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

พเยีย... เลิกมองเขาได้แล้ว หยุดจ้องหน้าเขาแบบนี้ มันน่าเกลียด น่าอาย หยุดเถอะ...

ร้องสั่งตัวเองอยู่ภายในอก แต่สายตาเจ้ากรรมมันไม่ยอมเชื่อฟังเอาเสียเลย มันยังคงจ้องเอาจ้องเอาอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่แบบนั้น

ในโลกนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถละสายตาจากผู้ชายที่หล่อยิ่งกว่าเทพบุตรบนชั้นฟ้าตรงหน้าของหล่อนคนนี้เลยเลยแม้แต่วินาทีเดียว เขามีเสน่ห์ และพลังอย่างบางที่วิ่งเข้าชนหัวใจของหล่อนอย่างรุนแรง

โอ้... หล่อนกำลังหายใจไม่ออก กำลังจะเป็นลม กับความหล่อกระชากลมหายใจของผู้ชายที่มีดวงตาสีทองอร่ามคนนี้เสียแล้ว

“เอ่อ...”

หญิงสาวไม่สามารถขยับตัว หรือแม้แต่จะกระพริบตาได้เลยแม้แต่น้อย หัวใจเต้นโครมครามราวกับมันจะหลุดออกมานอกอก รู้สึกเนื้อตัวร้อนผ่าว หวามไหวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ช่องท้องบีบเกร็งอย่างรุนแรง หล่อนไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังเป็นโรคอะไร รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้หัวใจใกล้จะหยุดเต้นขึ้นมาเสียทุกทีแล้ว

“ขอโทษครับคุณผู้หญิง ผมซุ่มซ่ามไปหน่อย”

โอ้... แม้แต่น้ำเสียงก็ยังชวนเคลิบเคลิ้มเลยให้ตายสิ รอยยิ้มบางๆ ที่ไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าเขายิ้มทำไมแม้แต่ริมฝีปากสุดเซ็กซี่คู่นั้น และมันก็มีผลทำเอาหัวใจของหล่อนเต้นระรัวมากขึ้นไปอีก

“เอ่อ ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ตกใจ”

จำได้ว่าตอบออกไปทั้งๆ ที่ยังจ้องเขาเขม็งราวกับไม่เคยเห็นผู้ชายมาก่อนอย่างนั้น เขายิ้มน้อยๆ แต่มันกลับสามารถเพิ่มเสน่ห์ที่มีอยู่อย่างมหาศาลอยู่แล้วให้ทวีขึ้นอีกหลายเท่าตัว

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...”

“ไม่... เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

พยายามจะปลีกตัวหนีทันทีเมื่อได้สติ แต่เหมือนพ่อรูปหล่อที่ซ่อนความอันตรายเอาไว้ในทุกซอกมุมของอารมณ์จะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ มือใหญ่สีแทนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดที่พันแขนขึ้นไปถึงข้อศอกเอื้อมมารั้งข้อมือของหล่อนเอาไว้อย่างสุภาพ

หญิงสาวตกใจ รีบผละถอยหลังหนีด้วยความไม่ไว้ใจ ถึงแม้ผู้ชายตรงหน้าจะอภิมหาหล่อแค่ไหนก็ตาม

“อย่าพึ่งสิครับ ผมอยากเลี้ยงข้าวขอโทษคุณสักมื้อ”

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน”

กลั้นใจปฏิเสธออกไป แม้จะเสียดายมากมายแค่ไหนก็ตาม นี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่เพียงเห็นหน้าผู้ชายคนนี้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น มันจะทำให้หล่อนลบเลือนภาพของเดนนิสที่ติดตรึงอยู่ในสมองมานานถึง 5 ปีให้หลุดร่อนออกไปได้อย่างง่ายดายจนน่าอัศจรรย์ใจ

ไม่อยากจะเชื่อเลย หรือว่าหล่อนไม่ได้รักเดนนิส โอซิลกันแน่นะ...

“รังเกียจ หรือว่ากลัวผมล่ะครับ”

“เอ่อ...”

พูดไม่ออกซะงั้น อยากจะบอกเหลือเกินว่าไอ้คำว่า ‘รังเกียจ’ น่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนคิดกับเขาได้หรอก แต่ไอ้คำว่า ‘กลัว’ น่ะ อาจจะใช่ ก็ดูท่าทางของผู้ชายตรงหน้านั้นช่างดูเลือดเย็น ดิบเถื่อน แถมยังซ่อนความอันตรายเอาไว้ในดวงตาสีทองอร่ามคู่นั้นอีก

“ตอบมาสิครับ...”

พ่อคนตัวโตขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ใกล้จนหล่อนสังเกตเห็นไรหนวดสีเขียวครึ้มที่ขึ้นอยู่ตามแนวสันกรามกระด้างชัดเจน และนั่นก็ทำให้เขาดูเถื่อนขึ้นอีกทวีคูณ

“ฉันไม่... ไม่ได้กลัวหรอกค่ะ แต่ว่า...”