ปัง!
ตุ้บ!
“โอ้ย!” เฌอปรางค์ร้องเสียงหลงเมื่อร่างถูกให้กระแทกลงเตียงนอนโดยลีคัส หญิงสาวหันไปมองคนตัวโตที่เคลื่อนคลาเข้ามาหาด้วยท่าทางหวาดกลัว ก่อนจะตัดสินใจรวบรวมแรงทั้งหมดลุกขึ้นหมายจะวิ่งหนี
แต่ทว่า..
หมับ
“กรี๊ดดด!!”
“จะไปไหน!” ลีคัสจับเส้นผมเฌอปรางค์แน่นแล้วเหวี่ยงร่างบางลงเตียงนอนอีกครั้ง โดยคราวนี้ตัวเองคร่อมเธอเอาไว้ มือเล็กที่เอาแต่ออกแรงผลักอกแกร่งถูกรวบไว้แล้วกดลงเตียงนอน แรงกดจากลีคัสทำเธอรู้สึกเจ็บไม่น้อย
“ปล่อยฉันนะ! แกจะทำอะไร!”
“สั่งสอนคนอวดดี คราวหน้าจะได้ไม่กล้าหันปลายกระบอกปืนใส่ฉัน!”
“อึก จะ…เจ็บนะ!” เธอแห้วเสียงหลงใส่ลีคัสเมื่อเขาเพิ่มแรงกดตรงข้อมือ เจ็บจนรู้สึกชาวาบไปทั่วมือ
“ฉันไม่ยิงเธอทิ้งพร้อมมันก็ดีเท่าไรแล้วเฌอปรางค์ เพราะฉะนั้นอย่ามาอวดเก่งกับฉัน”
“ทำไมไม่ยิงฉันให้ตายไปซะตั้งแต่ตรงนั้นเลยล่ะ? ปล่อยฉันไว้ทำไม” ความโกรธจัดทำให้เธอเผลอพูดจาอวดดีกับลี
