#Alen
Acil serviste Umut’un başında beklerken içime düşen korkuyla başını usulca okşayıp duruyordum. Ya Zahide erkenden fark etmeseydi? Ya hastaneye yetişemeseydiler?.. Düşüncesi bile kalbimin sıkışmasına neden oluyor. Usulca başına eğilip öptüğümde kalbim varlığını hissetmenin verdiği huzurla umutla çarpıyordu.
“Alen!”
Engin’in sesi kulağıma değmesiyle dudaklarımı Umut’tan ayırmadan uygun bir yalan bulmaya çalıştım. Çünkü Engin’e güvenmiyorum ve ben istemedikçe çocuklarımı kimsenin bilmesini de istemiyordum. Bir de Umut bu hâldeyken kimsenin tepkisini çekemem! Aklıma gelen yalanla kendime şans diledim. Başımı Umut’tan ayırıp Engin’e baktım. Sorarcasına bana bakarken “Ne var?” diye aksi bir tavırla konuştum.
Nefesini dışarıya verip gözlerini yumup açtı. Eliyle Umut’u işaret edip “A
