Crazy Love EP.2 ข่มขู่
1655 Words
EP.2
"ก็กลับแท็กซี่สิ บ้านฉันกับบ้านเธอไม่ได้อยู่ระแวกเดียวกัน" ณดลตอบปฏิเสธทันควัน เมื่อพีชญาถามจบ
ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าง้ำงอ ไม่เป็นไปตามแผนอย่างที่หวัง
"ทำไมใจร้ายจังล่ะคะ ตีน่าไม่กล้านั่งแท็กซี่หรอกนะ คุณคัพไม่ได้ดูข่าวเหรอคะ แท็กซี่เดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ที่ไหนกัน คนพวกนั้นชอบข่มขู่ และข่มขืนผู้โดนสารสาวๆสวยๆ แล้วดูตีน่าสิคะ สวยหยาดฟ้ามาดินขนาดนี้ จะไม่เป็นห่วงผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างตีน่าเลยเหรอคะ" ใบหน้าสวยแสร้งทำหน้าเศร้ากระพริบตาปริบๆ ร่ายประโยคยาวให้ดูน่าสงสาร แล้วมองปฏิกิริยาผู้ชายตรงหน้า
"เดี๋ยวฉันจะไปดูรถให้" ณดลไม่ค่อยไว้ใจเธอหนัก เพราะหญิงสาวตรงหน้าแสนจะเจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่ในเมื่อเธอบอกว่ารถสตาร์ทไม่ติด เขาก็จะไปเช็คให้เห็นกับตาว่าเธอโกหกเขาหรือไม่
"จะไปดูทำไมละค่ะ ก็มันสตาร์ทไม่ติดแล้ว"
"ก็เผื่อตอนนี้มันสตาร์ทติดไง รถเธอจอดอยู่ตรงไหน"
"จอดอยู่ด้านนู้นค่ะ" เธอชี้บอก ในขณะที่ณดลกวาดมองกำลังจะเดินตรงไปยังรถของเธอ เสียงปิดประตูรถในระยะใกล้ก็ดังขึ้น ณดลจึงหันไปมองก็พบว่าพีชญาก้าวขึ้นไปนั่งบนรถของเขาแล้ว พร้อมกับชูกุญแจรถ แสดงให้เห็นว่ายังไงเขาก็เปิดประตูรถเธอไม่ได้อยู่ดี
"พีชญา" ณดลเอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงเข้ม ออกอาการไม่สบอารมณ์ ใช่อย่างที่เขาคิดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์ที่สุด
"ลงมา" ณดลออกเสียงสั่ง แต่ทว่าเธอส่ายหัวปฏิเสธ พร้อมกับส่งยิ้มหวาน แล้วชี้ไปที่เบาะนั่งคนขับให้เขาขึ้นมาบนรถ
ร่างสูงยืนเท้าสะเอวถอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับเธอที่ตามเขาไม่เลิก
"อ่าวคุณณดล ไม่กลับบ้านเหรอครับ" คุณหมอท่านหนึ่งเอ่ยถามชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของโรงพยาบาล ก่อนจะชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถ
"กำลังจะกลับครับ" ณดลปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"อ๋อครับ" คนถามมองยิ้มๆ แล้วแยกตัวเดินออกไป ทำให้ณดลต้องพรั่งพรูลมหายใจ แล้วหันกลับไปมองพีชญาด้วยสายตาคาดโทษ
ร่างสูงเดินไปเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นมาบนรถ พร้อมกับคำถามในน้ำเสียงติดห้วนอย่างไม่พอใจ ที่เธอถือวิสาสะขึ้นมานั่งบนรถของเขา โดยไม่ได้รับอนุญาต
"จะให้ฉันไปส่งเธอที่ไหน" เขาจะยอมให้เธอได้นั่งรถเพียงแค่วันนี้เท่านั้น แต่หลังจากนี้เขาจะไม่ยอมเธออีก
"บ้านค่ะ"
"บ้าน?" ณดลหันมาถามย้ำพร้อมกับขมวดคิ้วเข้มหนักกว่าเดิม
"ก็ใช่สิคะ นี่คุณหมอจะปล่อยตีน่าไว้กลางทางงั้นเหรอคะ สุภาพบุรุษหน่อยสิคะคุณคัพ แค่ไปส่งตีน่ากลับบ้าน มันไม่น่าจะยากอะไร"
"ใช่ มันไม่ยาก แต่ฉันไม่ชอบ"
"ไม่ชอบคุณหมอท่านเมื่อกี้เหรอคะ"
"ไม่ชอบเธอ" คำตอบที่ออกจากปากของคุณหมอ ใช่ว่าเธอจะสนใจ มือสวยดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด ก่อนจะหันไปสั่งสารถีหนุ่ม
"ออกรถสิคะ จ้องตีน่าแบบนี้ลึกๆก็แอบชอบใช่ไหมล่ะ"
"มโนเก่งเหลือเกิน" ณดลกัดฟันพูด พร้อมกับสตาร์ทรถแล้วหักเลี้ยวพวงมาลัยเพื่อออกจากโรงพยาบาล
ครืด ครืด~
ระหว่างทางกลับในขณะที่รถติดอยู่นั้น เสียงท้องร้องของพีชญาดังขึ้น มือเรียวสวยลูบท้องของตัวเอง แล้วซู้ดปาก วันนี้เธอยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันเลย เพราะมัวแต่ไปรอณดลที่ห้องทำงาน
"ตีน่าหิวค่ะ เราแวะหาอะไรทานหน่อยไหมคะ คุณหมอหิวไหม"
"ไม่ แต่ถ้าเธอทนหิวไม่ไหวก็ลงจากรถไปสิ ฉันจะกลับบ้าน"
"ใจร้ายจังเลยนะคะ"
"หึ ก็คงจะแค่กับเธอ"
"ว้าววว ตีน่ารู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษสำหรับคุณคัพเลยค่ะ" ปากสวยยิ้มแก้มปริ หันมายิ้มตาหยีใส่ณดลที่นั่งปั้นหน้ายาก เขากำลังประมวลผลกับคำพูดของเธอ นั่นเขาว่าเธออยู่นะ ทำไมถึงคิดได้เป็นตุเป็นตะ ผู้หญิงคนนี้แปลกพิลึก
ณดลไม่โต้ตอบอะไร เพราะไม่อยากจะสนทนากับผู้หญิงแปลกๆอย่างเธอเท่าไหร่นัก เขาอยากรีบพาเธอไปส่งที่บ้านไวๆ จะได้อยู่ห่างๆเธอเสียที
ครืด ครืด ~ เสียงท้องร้องจากพีชญาดังขึ้นอีกระรอก เธอหิวจนไส้กิ้ว มือบางลูบวนไปที่หน้าท้อง
มือหนาหยิบแครกเกอร์ขึ้นมาหนึ่งแท่งที่ใส่อยู่ตรงช่องวางข้างๆ แล้วยื่นให้กับเธออย่างไม่เต็มใจ
มันไม่ใช่เพราะเขาเป็นห่วงเธอ แต่เป็นเพราะเขารำคาญถ้าเกิดเธอพูดมากอีก เขาไล่เธอลงจากรถแน่ๆ
"เอาไปสิ แล้วอย่าทานให้มันหกเลอะเทอะ ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ณดลยื่นแท่งขนมแครกเกอร์ให้ด้วยอาการที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก
"ขอบคุณนะคะ หล่อแล้วยังใจดีอีกด้วย อยากได้คุณคัพมาเป็นแฟนตีน่าจัง" พีชญาแอบหยอดคำหวานเปราะ แต่คนฟังก็ไม่ได้รู้สึกเคอะเขินใดๆ ออกจะรำคาญด้วยซ้ำไป
พีชญารับแท่งขนมจากมือของเขาแล้วกดกระจกรถลงจนคนข้างๆมองอย่างสงสัย
"จะเปิดกระจกทำไม"
"ก็คุณคัพกลัวขนมหกในรถไม่ใช่เหรอคะ ตีน่าจะฉีกกินให้มันหกข้างนอกไง" พูดจบ พีชญาฉีกซองขนมออกแล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย
"รีบกินแล้วรีบปิดกระจกรถซะ" ณดลสั่งเสียงแข็ง จะต่อว่าก็ทำไม่ลง เพราะเธอไม่กัดกินขนมในรถของเขา ให้เศษมันหกลงบนพื้นรถตามที่เขาสั่ง
รถยนต์ยุโรปขับมาจอดเทียบที่หน้าทางเข้าบ้านของพีชญา "ขอบคุณมากๆเลยนะคะ แหมขับเข้ามาส่งถึงในบ้านเลย ไหนๆก็ส่งตีน่าให้ถึงห้องนอนเลยสิคะ ขึ้นบันไดอีกหน่อยก็ถึงแล้ว" พีชญาพูดกวนประสาทคนข้างๆที่ทำหน้าบอกไม่รับบุญ ณดลที่นั่งฟังเธอพูดทุกคำถึงกับหันมาส่งสายตาดุในเชิงตำหนิ
"ได้คืบจะเอาศอก ลงไปได้แล้ว"
"ได้คืบอะไรกัน ถ้าได้กับคุณหมอก็ว่าไปอย่าง" พูดจบ พีชญารีบเปิดประตูลงจากรถ เพราะรู้ชะตากรรมตัวเองดี ว่าณดลจะต้องไม่พอใจเธอมากแน่ๆ ก่อนที่เธอจะหูชาโดนเขาต่อว่าเธอเสียๆหายๆ
"ยัยตัวแสบ"
พีชญาเดินขึ้นบันไดแล้วหันมาหยุดรอณดลขับรถออกไป พร้อมกับโบกมือลาแล้วส่งยิ้มหวาน
"ใครมาส่งกัน แล้วรถของลูกล่ะ" นพนภา อัครเดชโภคิน แม่ของพีชญาเอ่ยถามลูกสาว เธอได้ยินเสียงรถจึงออกมาดู
"คุณคัพค่ะ ตีน่าขอตัวก่อนนะคะคุณแม่ จุ๊บ~" เสียงสดใสของพีชญา ทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับมองตามลูกสาว ที่เดินเข้าไปในบ้าน ด้วยท่าทางอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
"ชอบใครไม่ชอบ" นพนภาส่ายหัวยิ้มๆ เพราะรู้จักอีกฝ่ายดี ทั้งสองครอบครัวเป็นญาติเกี่ยวดองกัน น้องสาวทางฝ่ายนั้นแต่งงานกับลูกชายของเธอได้ประมาณปีกว่าๆ และยังรู้อีกว่าพีชญาลูกสาวของเธอ กำลังตามจีบณดลผู้เป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ที่พีชญาทำงานอยู่ในขณะนี้
ในเวลาสามทุ่ม เป็นช่วงเวลาที่ณดลกำลังจะเข้านอน ร่างสูงเอนศีษะลงบนหมอน พร้อมกับปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อน แต่ทว่าจู่ๆเสียงโทรศัพท์เครื่องราคาแพง กลับเสียงดังขึ้นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
ณดลถอนหายใจแรง ดึกป่านนี้แล้วใครกันที่โทรมา มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจอ
"เบอร์ใคร"
ติ๊ด~
"ฮัลโหล"
(ดีใจจังเลยค่ะที่คุณคัพรับสาย)
"นี่เธอ..." ณดลยกหูโทรศัพท์ออก เขาเผลอไปกดรับสายของพีชญา เธอจะชอบโทรมาหาเขาในช่วงยามวิกาล ก่อนจะรับเขาก็ไม่ทันได้คิด และเขาเองก็ไม่เคยเมมเบอร์เธอเลยสักครั้ง จึงไม่ได้คิดที่จะจำ
(โทรมาหาไม่รู้กี่ครั้ง นี่ยังไม่เมมเบอร์ตีน่าไว้อีกเหรอคะ)
"โทรมาทำไม ฉันจะนอนแล้ว"
(แค่จะโทรมาบอกฝันดีค่ะ แล้วก็พรุ่งนี้มารับตีน่าที่บ้านตอนเจ็ดโมงด้วยนะคะ ตีน่าไม่มีรถไป)
"ก็ให้คนที่บ้านขับไปส่งสิ"
(ไม่เอาค่ะ ถ้าคุณคัพไม่มารับ ตีน่าก็จะไม่ไปทำงาน)
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันตีน่า" เสียงห้าวทุ้มเกิดอาการไม่พอใจเอามากๆ เมื่อเธอมามีข้อต่อรอง
"สิทธิ์ของว่าที่แฟนในอนาคตค่ะ มารับตีน่าด้วยนะคะ ถ้าตีน่าไม่ไปทำงาน โรงพยาบาลของคุณก็จะเสียบุคลากรไปหนึ่งคน เป็นภาระให้คุณหมอท่านอื่นต้องมารับผิดชอบแทนตีน่านะคะ"
(ฉันไม่ไป ถึงเธอจะไม่มา โรงพยาบาลฉันก็ไม่เสียหายอะไร)
ติ๊ด~
ณดลตัดสายเธอทิ้ง ไม่อยากสนทนากับผู้หญิงมากความ เธอมันตัวน่ารำคาญสำหรับเขามากๆ และยิ่งเธอมาออกคำสั่งเขายิ่งไม่ชอบ เพราะเธอเองก็เป็นลูกน้องในโรงพยาบาล ส่วนเขาเป็นเจ้านาย เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งได้ตามอำเภอใจ
- Writer
