Crazy Love Doctor คลั่งรักคุณหมอเย็นชา

EP.1 โรงพยาบาลเมเดริก ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาคมกริบ ภายใต้กรอบแว่นใส หรี่ตาแคบมองไปยังประตูหน้าห้องทำงานในชั้นที่ 19 ซึ่งเป็นชั้นของเหล่าผู้บริหารและคณะบอร์ดทำงาน ณดล ทวีพัฒนา (คัพ) อายุ 35 ปี คุณหมอหนุ่มหล่อจอมเนี๊ยบ เจ้าระเบียบและเผด็จการ พ่วงด้วยตำแหน่งประธานและเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ที่คุณพ่อคุณแม่มอบเอกสิทธิ์ให้เขาและน้องชาย ได้รับช่วงต่อในการดูแลโรงพยาบาลเอกชนที่ขึ้นชื่อในเรื่องของการรักษาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประเทศไทย ร่างสูงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ทำงาน พร้อมกับถอดแว่นตาวางลงบนโต๊ะที่มีเอกสารวางกั้น "เธอนี่มัน หน้าด้านจริงๆ" เสียงทุ้มพึมพำส่งเสียงพรรณนาเป็นคำพูด บอกคนที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปเพียงไม่นาน ณดลส่ายหัวช้าๆ พร้อมกับถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วหยัดกายหลังตรงหยิบแว่นตามาสวมใส่ ก้มดูเอกสารบนโต๊ะทำงาน ที่เขาต้องเคลียร์ก่อนห้าโมงเย็นของวันนี้ ทว่าเขาตรวจงานเอกสารไปได้เพียงไม่นาน ความหงุดหงิดก่อเกิดในใจขึ้นฉับพลัน มาพร้อมกับเรื่องที่ติดค้างอยู่ในหัวกับคำพูดของเธอ "คุณคัพไม่อยากมีแฟนเหรอคะ" "ฉันไม่อยากมี อยู่แบบนี้ฉันก็สบายดี" "แต่ตีน่าอยากมีนะคะ ตีน่าชอบคุณคัพค่ะ" "นั่นก็เรื่องของเธอ" "แต่ตีน่าอยากให้มันเป็นเรื่องของเรานี่คะ ไม่ลองเปิดใจหรือลองศึกษาดูใจตีน่าสักนิดเลยเหรอคะ" "เธอนี่มัน..." แค่เพียงคำพูดไม่กี่ประโยค เธอทำให้ผู้ชายจอมวางมาดและเผด็จการอย่างเขา ถึงกับไปไม่ถูกในท่าทีและการแสดงออกของเธอ ที่เขาเองก็ถึงกับตกใจอยู่นาน เขาไม่ได้ชอบเธอ และไม่คิดจะชอบ ณดลไม่ได้อยากมีแฟน เกิดมา 35 ปี เขาตั้งใจเรียนและทำงานเป็นอย่างมาก ไม่เคยคิดจะสนใจผู้หญิงคนไหน ถึงแม้จะมีสาวๆพยายามอ่อยให้ท่า แต่เขาก็ใช้ความสงบนิ่งเข้าใส่ ผู้หญิงพวกนั้นก็ค่อยๆหายจากไป จะเหลือก็แค่... ย้อนไปเมื่อสี่สิบห้านาทีก่อน "คุณคัพคะ แชร์วางเอกสารการเบิกจ่ายเงินเดือนพนักงานไว้บนโต๊ะแล้วนะคะ" เลขาสาวแชตมาบอกเมื่อสองชั่วโมงก่อน มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหลังจากที่เพิ่งจะออกจากห้องผ่าตัด สองเท้าหนักก้าวอย่างมั่นคง เดินตัวตรงในชุดกาวน์ขาวสะอาด วางมาดให้ดูเป็นผู้ใหญ่ที่ทุกคนควรเคารพนับถือในฐานะเจ้าของโรงพยาบาล "นี่เธอ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยเรียกพยาบาลสาวที่เดินก้มผ่านเขาไปไม่กี่ก้าว "คะ คุณคัพ" พยาบาลสาวหันมาขานรับ ยืนตัวลีบ เม้มปากแน่น มองใบหน้าหล่อของณดลอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะเขาขึ้นชื่อเรื่องความเป็นระเบียบและจอมเนี๊ยบมากที่สุด "น้ำหอมเธอมันฉุนมาก และนี่โรงพยาบาลไม่ใช่โรงงานผลิตน้ำหอม เกิดคนไข้ได้กลิ่นแล้วเวียนหัวขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าจะฉีดก็หลังเลิกงานนู่น" บอกจบ สองเท้าหนาก้าวยาว เดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานในชั้นที่ 19 พยาบาลสาวที่ถูกเจ้าของโรงพยาบาลต่อว่าก็แสดงสีหน้าเจื่อนมองแผ่นหลังของร่างสูง "ก็ไม่เห็นมีใครว่าฉันเลยนี่ว่ามันฉุน" เธอยกแขนเสื้อมาดมๆ ทำจมูกฟึดฟัดก็ไม่เห็นจะฉุนอย่างที่เขาว่า ชั้น19 "คุณคัพคะ พอดีคุณ..." ร่างสูงบิดด้ามจับประตูเพื่อเปิดห้องทำงาน ไม่ฟังเสียงของเลขาที่กำลังจะกล่าวบอกว่ามีคนรอเขาอยู่ในห้อง เมื่อประตูถูกเปิดออกสองเท้าหนาหยุดชะงัก เมื่อเห็นหญิงสาวที่เขาคุ้นเป็นอย่างดี นั่งไขว่ห้างหันมองมาทางเขายิ้มๆแล้วส่งสายตาหวาน "มาแล้วเหรอคะ เห็นเลขาคุณบอก..." "ออกไป" ณดลบอกเสียงเรียบก่อนที่เธอจะพูดจบ ใบหน้าหล่อคมแสดงสีหน้านิ่ง แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน "ตีน่าอยากมาหาคุณนี่คะ" "ห้องทำงานฉัน ใครจะเข้าออกก็ได้อย่างนั้นสิ มารยาทน่ะ" พีชญาเดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน แล้วจับวางเอกสารที่ณดลถืออยู่ในมือวางลงไปข้างๆ ก่อนที่เธอจะปีนขึ้นไปบนโต๊ะทำงานของเขา แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ "เธอจะทำอะไร" ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าตกใจ เมื่อจู่ๆเธอก็ปีนขึ้นมาบนโต๊ะทำงาน โดยที่เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวกับปฏิกิริยาของเธอ "ตีน่าแค่อยากเห็นหน้าคุณคัพชัดๆค่ะ แล้วทำไมถึงทำหน้าตากลัวตีน่าแบบนี้ด้วยล่ะคะ เราสองครอบครัวเป็นญาติกันน๊า" "น้องสาวคุณคัพกับน้องชายของตีน่าก็ลงเอยกันแล้ว ว่าแต่เราสองคนเมื่อไหร่ดีคะ" ปากสวยฉีกยิ้มหวาน กระพริบตาปริบๆเห็นแพขนตาสวยงอนงาม "ลงไป" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั่ง จ้องใบหน้าสวยของเธอนิ่ง "ขอมองอีกนิดนะคะ ตีน่าจีบคุณคัพมาเป็นปีๆแล้วนะ ตั้งแต่ก่อนที่น้องแคร์กับเตอร์จะแต่งงานกันเสียอีก" "ใครขอให้มาจีบล่ะ" "คุณคัพไม่อยากมีแฟนเหรอคะ" "ฉันไม่อยากมี อยู่แบบนี้ฉันก็สบายดี" "แต่ตีน่าอยากมีนะคะ ตีน่าชอบคุณคัพค่ะ" "นั่นก็เรื่องของเธอ" "แต่ตีน่าอยากให้มันเป็นเรื่องของเรานี่คะ ไม่ลองเปิดใจหรือลองศึกษาดูใจตีน่าสักนิดเลยเหรอคะ" "ฉันบอกให้ลงไป" เขาไม่ตอบ ยังคงพยายามพูดไล่ให้เธอลงจากโต๊ะ ตอนนี้เธอเสียมารยาทกับเขามามาก และเขาเองก็เสียเวลาในการทำงานมาหลายนาทีแล้ว "ลงก็ได้ค่ะ" น้ำเสียงกระแทกติดงอนพูดตอบ ก่อนที่เธอจะค่อยๆก้าวลงจากโต๊ะช้าๆ แล้วยืนจัดชุดกาวน์สีขาวสะอาดให้เป็นระเบียบ ปากสวยเบ้ปากมองค้อนคนเจ้าระเบียบชอบทำหน้าเย่อหยิ่งจนเธอก็หมั่นไส้เป็นบางครา แต่เธอก็ชอบเขาตั้งแต่แรกเจอ และยังคงชอบมาตลอด "ออกไปสิ ฉันจะทำงาน" "ที่ตีน่าอ่อยไปเมื่อกี้ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ" "ออกไป" เสียงเข้มแผดเสียงลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ "ออกก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้จะมาอ่อยใหม่ จุ๊บ" มือสวยยกขึ้นแตะปากส่งจุ๊บให้กับคนที่เธอชอบ แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องอย่างมั่นใจ พีชญา อัครเดชโภคิน (ตีน่า) อายุ 27 ปี คุณหมอสาวจิตแพทย์ประจำโรงพยาบาลเมเดริก เป็นลูกสาวคนโตของบ้านอัครเดชโภคิน เจ้าของสัมปทานรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงิน และมีน้องชายอีกหนึ่งคนชื่อคาร์เตอร์ เธอชอบคุณหมอณดลตั้งแต่แรกพบที่ได้มาทำงานในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งนี้ ความจริงเธอก็ทำงานที่นี่มาได้ 2-3 ปีแล้ว เห็นณดลอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยได้เข้าไปตีสนิท จนกระทั่งมารู้ว่าน้องชายของเธอไปหลงรักน้องสาวของณดล เธอจึงได้เดินหน้าจีบเพื่อทำคะแนน และสร้างความสนิทสนมให้ใกล้ชิดมากขึ้น ทว่าณดลก็ไม่ชายตามองเธอเลยแม้แต่เสี้ยว จีบมาเป็นปีๆ แค่ทานข้าวสักมื้อกันแบบส่วนตัวก็ยังไม่มี จะได้ทานก็ต่อเมื่อนัดพบปะเจอกับบ้านของน้องสะใภ้ พีชญาวางแผนคิดกลอุบายอยู่ทุกวัน หาทางอ่อยให้ผู้ชายติดกับ และเธอก็มั่นใจพอตัวว่าเธอน่ะสวยเทียบเท่ากับพวกดาราชั้นนำได้เลย แต่คุณหมอก็ตาถั่วและไม่ยอมใจอ่อนสนใจเธอสักที ช่วงค่ำของวัน พีชญาตรวจคนไข้เคสสุดท้ายของวัน เธอเป็นคุณหมอจิตแพทย์ที่คอยดูและและเยียวยารักษาจิตใจของคนไข้ทุกเคสได้เป็นอย่างดี คำพูดคือสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้สภาพจิตใจของคนไข้เป็นไปในทิศทางที่ดีและที่สำคัญคนรอบข้างก็เช่นกัน "อย่าลืมทานยาตามที่หมอสั่งนะคะ อย่ามัวแต่อยู่ในห้องมันอุดอู้ สมองมันจะไม่ปลอดโปร่ง เราก็จะคิดงานไม่ออก ต้องมีกิจกรรมทำบ้าง ไปเที่ยวห้าง ดูหนังกับเพื่อน เดินเล่น หัดยิ้มเยอะๆ ทำตัวเองให้มีความสุข รักตัวเองให้มากๆ ทำได้ใช่ไหมคะ" "ได้ค่ะ ดีใจที่ได้คุณหมอมาดูแล" "ยินดีค่ะ" พีชญากำชับคนไข้ พร้อมกับพูดให้กำลังใจหญิงสาวที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องไป ร่างสวยลุกขึ้นยืนเปิดประตูห้อง "ไม่มีคนไข้โผล่มาแล้วนะ" ริมฝีปากบางเอ่ยถามกับพยาบาลทางด้านนอก "ไม่มีแล้วค่ะคุณหมอ" "ดีค่ะ ตีน่าจะได้กลับบ้าน" บอกจบ เธอเดินกลับเข้าไปในห้องพร้อมกับถอดชุดกาวน์ออกแล้วสะพายกระเป๋าแบรนด์เนมหรูขึ้นสะพายไหล่ ลานจอดรถ ตึก ตึก ตึก~ เสียงส้นเข็มของรองเท้าส้นสูงสีแดง เดินตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล ในขณะที่เดินมาถึงตัวรถ จังหวะที่กำลังจะเปิดประตู เธอเหลือบไปเห็นณดลที่กำลังผลักประตูออกมาจากด้านในอาคารของโรงพยาบาล พีชญาเลยออกกลอุบายเพื่อที่จะได้กลับบ้านกับณดลสองต่อสอง ปึง~ สองมือเรียวเล็กผลักประตูรถกลับปิดสนิทเหมือนเดิมแล้วล็อคประตูให้เรียบร้อย "คุณคัพคะ คุณคัพคะ" พีชญาตะโกนเรียกแล้วรีบเดินไปหาชายหนุ่ม ทำเป็นแสร้งแสดงสีหน้าเป็นกังวล ทางณดลถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อเห็นพีชญาตรงเข้ามาหาเขา ในลักษณะเหมือนคนกำลังต้องการร้องขอความช่วยเหลือ "รถตีน่ามันสตาร์ทไม่ติดค่ะ ตีน่าขอติดรถคุณคัพกลับด้วยได้ไหมคะ" น้ำเสียงอ่อนหวานทอดผ่านไปหาอีกคน พร้อมกับแววตาที่ซุกซน หวังเพียงลึกๆว่าณดลจะใจดีกับเธอ