Sıla Gençoğlu
Mustafa Kemal sabahın erken saatlerinde yine ortadan kaybolunca ben yine ve yine yalnızlığım ile baş başa kalmıştım. Doruk okula gitmiş, Ev ise bomboş gelmişti bana.
Canım epey sıkkındı, özellikle Mustafa Kemal ile temas kuramıyor olmak beni gerçekten de sinirlendirmişti. İki gündür şu böcek mevzusundan birbirimize yaklaşamıyorduk ve o da kafası çok fazla dolu olduğu için sanırım pek de yaklaşmak istemiyor gibiydi. Ama itiraf etmek gerekirse onu özlemiştim ve bana dokunmasını seviyordum. Bana hem güven veriyordu hem de yaşadığım tüm belaları unutturabiliyordu.
Ne geçmişim aklıma geliyordu bana dokunduğunda, ne de yaşadığım tüm olumsuzluklar. Sadece o ve onun dokunuşları kalıyordu aklımda.
Şimdi yanında böylesine rahatladığım bir insandan nasıl vazgeçebilirdim ki? İşte
