เปรมนัตย์ไม่ได้ยื้อ รู้ว่าเธอจะไปไหน กลับบ้านแล้วอีกไม่นานก็โผล่หัวมาให้เขาเห็นอีกเช่นเคย
“เธอย้ายออกไปเลยเหรอคะ” พิมลภัสนั้นรู้สึกแปลกใจ ที่อยู่ ๆ ภรรยาของเขาก็ลากกระเป๋าออกจากบ้านเสียอย่างนั้น
“ไม่หรอก เดี๋ยวก็กลับมา” เขานั่งอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มนิ่งเงียบกว่าทุกครั้ง ในใจนั้นสับสนปนเปกันไปหมด เกิดหวั่นใจขึ้นมา แต่ก็ไม่มากเท่าไรนัก
“งั้น...ฉันขอไปเก็บของมาอยู่ที่นี่ได้ไหมคะ วิวหลังบ้านสวยมาก” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟา วิ่งออกไปทางด้านหลังบ้าน ทางด้านหลังเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา แสงสีส้มของพระอาทิตย์นั้นทำให้เธอดวงตาลุกวาว จากที่คิดจะยอมเป็นน้อย ตอนนี้ความคิดบางอย่างในหัวก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง...เป็นเจ้าของคนเดียวมันดีกว่าเห็น ๆ
ปานเดือนกลับบ้านมาในสภาพอิดโรย โผเข้ากอดแม่โดยไร้คำพูดแม้แต่คำเดียว สองสามีภรรยามองหน้ากัน รับรู้ถึงความรู้สึกของลูกสาวที่แตกสลาย
เวลานานกว่าเธอจะสงบลง อาหารของแม่ รส
