“เธอยุ่งกับของดาวทำไม!!” เขาบันดาลโทสะกำแขนของเธอแน่นจนกระดูกเล็ก ๆ นี้ปวดร้าว ดวงตาของสามีหนุ่มแข็งกร้าวด้วยความโกรธจัด
“จะเจ็บ” ฝ่ามือบางกุมหลังมือของเขาไว้ ใบหน้าเล็กเหยเกด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะได้สติคลายฝ่ามือออก
“เธอ...เดือน ทำไมเธอถึงไม่อยู่เฉย ๆ บ้าง” เขาพูดราวกับว่าเธอเรียกร้องอะไรนักหนา ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย
“ฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพี่ แต่ว่าเรื่องนี้มันผิด”
“ผิด?” เขาขมวดคิ้วจนเป็นปม ส่วนเธอก็อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จะพูดอะไรก็ไม่พูดสักที “พูดออกมาสิวะ!”
“จดหมายนี้เป็นของฉัน!” ปานเดือนสวนกลับทันควันด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งปรี๊ดไม่ต่างกัน “ฉันจำได้ทุกอักษรที่เขียนให้พี่ ข้อความพวกนี้ฉันเป็นคนเขียนไม่ใช่ดุจดาว!”
“ห้ะ...พูดบ้าอะไรของเธอ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง!” เปรมนัตย์ยกมือขึ้นเสยผมทางด้านหน้า เขาไม่รู้ว่าเรื่องที่เธอพูดนั้นจริงหรือไม่ จะไปเค้นคอเอาความจริงจากดุจดา
