เปรมนัตย์ไม่ได้ขับรถไปไกลอย่างที่อยากทำ เพราะบางอย่างที่ติดอยู่ในหัวจนสลัดไม่ได้นั้นทำให้เขาต้องหักพวงมาลัยรถลงจอดข้างทาง เปรมนัตย์ตั้งข้อศอกที่บานประตู ยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อความคิดว่าปานเดือนไม่รักเขาแล้วนั้นวิ่งวนอยู่ในหัว
“เหี้.ยไรของกูวะ” โมโห เปรมนัตย์รู้สึกโมโหที่คิดว่าเธอหมดรักเขา ชายหนุ่มตบพวงมาลัยรถคันหรูแรง ๆ ก่อนจะตีรถกลับ
จะไปถามให้รู้เรื่อง
ชายหนุ่มคิดกลับไปถามเธอให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไงกันแน่ ทำไมมีท่าทีหมางเมินกับเขาแบบนั้น ทว่าพอขับรถกลับมาก็เห็นแผ่นหลังของพิมลภัสที่กำลังขึ้นรถแท็กซี่พอดี
“ไวแฮะ” ไม่คิดว่าเธอจะยอมออกจากบ้านของเขาไวขนาดนี้ ซึ่งพอรถแท็กซี่แล่นออกไป ชายหนุ่มก็ขับรถเข้าไปในบ้าน อยากจะคุยกับปานเดือนให้รู้เรื่อง ทว่า...พอลงจากรถเดินควงกุญแจเข้ามาในบ้านเท่านั้นแหละ
กึก!
“เดือน...” แข้งขาของเขาอ่อนแรง ริมฝีปากหนาอ้าปากพะงาบ ๆ พร้อมกับอาการตัวแข็งทื่อ รอบดวง
