5
243 Words
"คุณเป็นอะไรกับคนไข้ หรือครับ"
"ฉันเป็นลูกสาวค่ะ "
"งั้นหมอขอเชิญที่ห้องด้วยครับ"
"ค่ะ" ทั้งสามคนเดินมาที่ห้องส่วนตัวของหมอ
"มีอะไรหรือเปล่าคะ หมอ"
"คืองี้ นะครับ คนไข้ ก่อนมาถึงโรงพยาบาล ได้หยุดหายใจไปแล้ว แต่ตอนนี้ กลับมามีลมหายใจอีกครั้ง แต่อัตราการเต้นหัวใจของเขา อ่อนมาก หมอเกรงว่า จะไม่รอด ถึงเช้าพรุ่งนี้ครับ "
"โถ่คุณท่าน"
"คุณพ่อออ"
"หมออยากให้คณเผื่อใจไว้บ้างครับ"
คำพูดแบบนี้ ใช่ว่าคิมโมราน จะไม่ได้ยิน แต่เธอมักจะใช้คำพูดแบบนี้ คุยกับญาติ เสียมากกว่า ไม่คิดว่า วันนี้เขาจะได้ยินคำพูดแบบนั้น จากปากหมอ
"คุณพ่อ โมรานมาช้าเกินไป " โมราน ล้มลงนั่งบนเก้าอี้ ตอนนี้ขาของเธอหมดแรง จนไม่มีเรี่ยวแรงจะลุก
"คุณหนู คุณหนู" เธอเอาแต่ร้องไห้ออกมา และโทษตัวเอง ที่ไม่ยอมกลับมาอยู่ที่บ้าน ทั้งๆที่เธอกลับมาเกือบจะหกเดือนแล้ว
"คุณพ่อโมราน ขอโทษค่ะ" เธอเอาแต่พูดคำซ้ำๆ ไปซ้ำมา อยู่แบบนั้น
"คุณหนูคะ คุณหนูต้องเข็มแข็ง ไว้นะคะ ไม่มีคุณท่านแล้ว พวกเราจะอยู่อย่างไร ยิ่งบริษัท อีก "
เสียงปลอบอละเรียกสติของแม่บ้าน ทำให้เธอนึกขึ้นได้ เพราะตอนนี้ เธอยังต้องรับผิดชอบอีกหลายชีวิต
- Writer
