5

243 Words
"คุณเป็นอะไรกับคนไข้ หรือครับ" "ฉันเป็นลูกสาวค่ะ " "งั้นหมอขอเชิญที่ห้องด้วยครับ" "ค่ะ" ทั้งสามคนเดินมาที่ห้องส่วนตัวของหมอ "มีอะไรหรือเปล่าคะ หมอ" "คืองี้ นะครับ คนไข้ ก่อนมาถึงโรงพยาบาล ได้หยุดหายใจไปแล้ว แต่ตอนนี้ กลับมามีลมหายใจอีกครั้ง แต่อัตราการเต้นหัวใจของเขา อ่อนมาก หมอเกรงว่า จะไม่รอด ถึงเช้าพรุ่งนี้ครับ " "โถ่คุณท่าน" "คุณพ่อออ" "หมออยากให้คณเผื่อใจไว้บ้างครับ" คำพูดแบบนี้ ใช่ว่าคิมโมราน จะไม่ได้ยิน แต่เธอมักจะใช้คำพูดแบบนี้ คุยกับญาติ เสียมากกว่า ไม่คิดว่า วันนี้เขาจะได้ยินคำพูดแบบนั้น จากปากหมอ "คุณพ่อ โมรานมาช้าเกินไป " โมราน ล้มลงนั่งบนเก้าอี้ ตอนนี้ขาของเธอหมดแรง จนไม่มีเรี่ยวแรงจะลุก "คุณหนู คุณหนู" เธอเอาแต่ร้องไห้ออกมา และโทษตัวเอง ที่ไม่ยอมกลับมาอยู่ที่บ้าน ทั้งๆที่เธอกลับมาเกือบจะหกเดือนแล้ว "คุณพ่อโมราน ขอโทษค่ะ" เธอเอาแต่พูดคำซ้ำๆ ไปซ้ำมา อยู่แบบนั้น "คุณหนูคะ คุณหนูต้องเข็มแข็ง ไว้นะคะ ไม่มีคุณท่านแล้ว พวกเราจะอยู่อย่างไร ยิ่งบริษัท อีก " เสียงปลอบอละเรียกสติของแม่บ้าน ทำให้เธอนึกขึ้นได้ เพราะตอนนี้ เธอยังต้องรับผิดชอบอีกหลายชีวิต
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD