ตอนที่ 2 แอบเก็บเอาไว้ในใจ
1864 Words
ตอนที่ 2 แอบเก็บเอาไว้ในใจ
ที่มหาวิทยาลัย
“แก ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย พรุ่งนี้วันเกิดคุณแม่ ท่านบอกว่าปีนี้ไม่จัดงาน ฉันเลยอยากหาของขวัญให้ท่านสักหน่อย” ฟางข้าวคล้องแขนลลัลนาพลางเอ่ยอ้อนๆ ระหว่างกำลังเดินออกมาหน้าตึก
“ลัล”
“คะ”
ขณะที่กำลังพากันเดินไปที่จอดรถของมหาวิทยาลัย ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น สองสาวชะงัก ก่อนจะหันกลับไปมองตามทางที่มาของเสียง ก่อนจะเห็นว่าอาจารย์ยืนพิงรถมองพวกเธออยู่
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เรียกชื่อฉัน”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ…พี่นัท” สรรพนามที่ลลัลนาใช้เรียกอาจารย์หนุ่มตรงหน้า ทำให้ฟางข้าวแปลกใจ
“ไปธุระด้วยกันหน่อย พาเพื่อนเธอไปด้วยก็ได้นะ”
“แต่ลัลจะไปทำธุระกับข้าวค่ะ”
“ก็ไปด้วยกัน แล้วเดี๋ยวฉันพาไปทำธุระ”
“แต่ลัลขับรถมาค่ะ”
“จะแคร์อะไร ในเมื่อเธอก็มามหาลัยพร้อมฉันได้”
“ขอโทษนะข้าว แกไปกับฉันก่อนได้มั้ย แล้วเดี๋ยวฉันไปซื้อของเป็นเพื่อน” ลลัลนาหันมาบอกเธอ
“ไม่มีปัญหา” ฟางข้าวตอบ พลางสบตากับเพื่อนรัก ก่อนทั้งคู่จะเปิดประตูขึ้นรถของชายหนุ่มไปด้วยกัน
‘แกรู้จักดอกเตอร์นัทธีเหรอ’
‘อือ ไม่ได้อยา กรู้จักหรอก แต่ก็ต้องบอกว่า เขาเป็นว่าที่คู่หมั้นฉัน’
‘หมายความว่าไง’
‘รายละเอียดไว้จะเล่าให้ฟัง แต่เอาง่ายๆ คือ ฉันหมั้นกับเขาตั้งแต่ฉันเกิด’
สองสาวคุยกันผ่านแชท ฟางข้าวได้แต่นั่งอึ้ง เธอเดาว่าธุระวันนี้ไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะ
“นี่มันบ้านลัลนี่คะ” ลลัลนาเอ่ยทักขึ้น ฟางข้าวลงจากรถตามลงมา เธอว่าเธอเดาออกแล้วล่ะ ว่าวันนี้มีธุระอะไร
“เข้าไปเถอะ ทุกคนรออยู่” ชายหนุ่มพูดพลางเดินนำเข้าบ้าน
“มาแล้วๆๆ ยัยลัล มานี่เร็ว” ทันทีที่เดินเข้ามาภายในบ้าน กานดาที่นั่งรออยู่ลุกขึ้นมาหาเมื่อเห็นว่าบุตรสาวเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ มีอะไรกันหรือคะ” ฟางข้างพนมมือไหว้กานดา มารดาของลลัลนา
“อ้าว หนูข้าวมาด้วยเหรอลูก ดีๆๆ ลัลไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว อยู่บนห้อง หนูข้าวไปช่วยยัยลัลเลยลูก จะได้เสร็จเร็วๆ” กานดาพูดพร้อมกับดันหลังลลัลนากับฟางข้าวให้เดินขึ้นบันได
“เกิดอะไรขึ้นอะ” ลลัลนายังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
“แก ฉันว่าฉันรู้คำตอบว่ะ” ฟางข้าวมองสถานการณ์รอบตัวแล้วก็พอเดาออก
“อะไรวะ” ลลัลนาถามระหว่างที่เดินไปห้อง
“เดี๋ยวแกก็รู้เองแหละ ฉันเดาว่าในห้องแกจะมีช่างแต่งหน้ารออยู่” ฟางข้าวพูดจบ ก็เปิดประตูห้องก็มีช่างแต่งหน้าตามที่เธอพูดรออยู่จริงๆ
ช่างแต่งหน้าจับ สองสาวแต่งหน้าแต่งตัว ฟางข้าวกับลลัลนาโดนจับแยกกันแต่งตัว เธอเลือกชุดเดรสสีฟ้าอ่อนของลลัลนามาใส่ ชุดไม่เรียบมาก แต่ก็ไม่โดดเด่นนัก เป็นเดรสสั้นสายเดี่ยว มีชีฟองห้อยตรงต้นแขน ชายกระโปรงพลิ้วๆ ไล่ระดับหน้าสั้นหลังยาว
“โห แกสวยมากเลยว่ะลัล สวยหวานเลย” ฟางข้าวที่เพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จเดินออกมาพอดี ได้พูดขึ้น
“แก ฉันรู้สึกแปลกๆ ว่ะ” ลลัลนาพูดกับเธอน้ำเสียงไม่มั่นใจ
“แกเพิ่งรู้สึกเหรอ เสร็จแล้วก็ไปเถอะ” ฟางข้าวพูดพลางดึงข้อมือลลัลนาออกจากห้อง
สองสาวลงมาข้างล่าง ก็พบว่าทุกคนกำลังรออยู่แล้ว
“มาเลยลูก ใกล้ได้เวลาแล้ว” กานดาลุกมาจูงมือลลัลนา มานั่งที่ตรงหน้าของนัทธี วินาทีนี้ ลลัลนารู้ทันที ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น
“ได้เวลาสวมแหวนแล้ว” ชลิตบอกกับทุกคน นัทธีจึงหยิบแหวนขึ้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายให้กับลลัลนา หลังสวมแหวนเสร็จ ลลัลนาพนมมือไหว้เขาตามพิธี เขารับไหว้ พร้อมกับมองสบตาลลัลนา ก่อนที่นายทะเบียนจะยื่นสมุดทะเบียนสมรสมาให้ทั้งสองคนเซ็นก็เป็นอันเสร็จพิธี
หลังจบพิธี ทุกคนมานั่งคุยกันที่โต๊ะอาหาร ลลัลนาไม่ยอมคุยกับใครเลย นั่งทานอาหารเงียบๆ ฟางข้าวมองเพื่อนรักอย่างเห็นใจ
“งานเลี้ยง เอาไว้ลัลเรียนจบแล้วค่อยจัดละกันนะ” กานดาเป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกทุกคน
“ลัลขออยู่แบบเดิมนะคะ ขออยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม อยู่ที่บ้านเหมือนเดิมค่ะ”
“เอาไว้ให้ทั้งคู่ได้สนิทกัน ได้ปรับตัวกันก่อนละกันเนอะ เราข้ามขั้นกันมากไปหน่อย” ชลิตบอกด้วยความเข้าใจ
“ขอบคุณค่ะ” ลลัลนายิ้มบางๆ ตอบก่อนจะหันมาสบตากับฟางข้าว
หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน นัทธีกับลลัลนาขับรถมาส่งฟางข้าวที่บ้าน เธอยืนมองรถที่ขับออกไปพลางครุ่นคิด บางที…คำว่ารัก มันก็เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันสินะ เธอส่ายหน้ากับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
‘ถึงห้องแล้ว’ เสียงข้อความแชทดังขึ้น พอดีกับที่ฟางข้าวเดินเช็ดผมออกมาจากห้องแต่งตัว
‘อะไรยังไง ไหนเล่ามา’ เธอพิมพ์คุยกับเพื่อนรัก
‘ไม่รู้อะไรเลย ฉันก็รู้พร้อมแกนั่นแหละ’
‘สรุปคือ ตอนนี้แกมีสามี จดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว แถมคนคนนั้น เป็นอาจารย์พิเศษ ที่มาบรรยายเลคเชอร์ที่มหาลัยเรา’
‘ก็ประมาณนั้น’
‘โห แกเอ๊ย อย่างกับนิยายแน่ะ’
‘ฉัน…ยังตั้งตัวไม่ทัน’
‘เออ ฉันเข้าใจแก แกไปพักเถอะ พรุ่งนี้อย่าสายล่ะ อย่าลืมว่ารถแกยังอยู่ที่มหาลัยนะ’
‘เค ขอโทษนะ วันนี้เลยไม่ได้ไปซื้อของกันเลย ค่อยไปพรุ่งนี้นะ ทันมั้ย’
‘ทันๆ พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าวิชาเดียว ทันอยู่ละ แกพักผ่อนเถอะ’
‘อือ พรุ่งนี้เจอกันแก’
หลังการสนทนาจบลง สองสาวแยกย้ายกันพักผ่อน ฟางข้าวเดินเข้าห้องแต่งตัวไปเป่าผม ก่อนจะออกมาปิดไฟดวงใหญ่ และเอนตัวลงบนเตียง เธอหลับไปแทบจะทันที อาจจะเพราะเธอไม่มีเรื่องให้ต้องคิดเหมือนทุกคืน
หลังเลิกเรียน ทั้งสองสาวพากันไปห้างใหญ่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย เพื่อซื้อของขวัญให้มารดาของฟางข้าว หลังซื้อของเสร็จ สองสาวก็พากันมานั่งทานข้าว
“ขอโทษนะครับ นั่งด้วยได้มั้ยครับ”
“อ้าว ดล มาคนเดียวเหรอ มานั่งเลย” สองสาวเงยหน้าขึ้นหลังจากมีเสียงพูดขึ้น ก็เห็นว่าเป็นณดล เพื่อนร่วมคณะ ที่เป็นเดือนมหาวิทยาลัย
“เราแซวเล่น แต่ไหนๆ ก็ชวน งั้นนั่งด้วยนะ” ณดลพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ลลัลนา ฟางข้าวหน้าเจื่อน
“ดาวกับเดือนมหาลัย ในที่สุดก็ได้มาเจอกันอีก หลังจากแทบไม่ได้เจอกันเลยในเวลาเรียน” ฟางข้าวแซวณดลกับลลัลนาพร้อมกับฝืนยิ้มกว้าง
“แล้วใครล่ะ ที่ไม่มาวันประกวดน่ะ ฉันถึงต้องขึ้นประกวดแทน” ลลัลนามองฟางข้าวค้อนๆ ฟางข้าวทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ ให้เพื่อนรัก
สามคนนั่งทานข้าวไป คุยไป จนเห็นว่าเย็นมากแล้ว ก็เตรียมแยกย้ายกันกลับบ้าน ขณะที่กำลังจะลุกออกจากโต๊ะ ได้มีใครบางคนมายืนขวางลลัลนาไว้
“พี่นัท” ลลัลนาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ฟางข้าวเองก็ยืนทำอะไรไม่ถูก
“กลับบ้าน ฟางข้าว เธอขับรถของลัลกลับไปทีนะ วันจันทร์ค่อยขับมา” นัทธีมีสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับดึงกระเป๋าของลลัลนาไปเปิด หยิบกุญแจรถส่งให้ฟางข้าว และดึงข้อมือของลลัลนาให้เดินตามเขาไป
“นั่นอาจารย์ไม่ใช่เหรอข้าว” ณดลหันมาถามฟางข้าว หลังจากที่ลลัลนาหายลับตาไปแล้ว
“อือ อาจารย์นั่นแหละ” ฟางข้าวตอบ พร้อมกับแอบมองณดลที่มองตามลลัลนาไปจนลับสายตา
“งั้นเรากลับแล้วนะ ดลกลับเลยมั้ย” ฟางข้าวถามณดลระหว่างที่กำลังเดินออกจากร้านอาหาร
“อือ เดี๋ยวเรากลับเลย ข้าวไปส่งเราหน่อย เราไม่ได้เอารถมา วันนี้ออกมากับเพื่อน”
“โอเคจ้ะ” ฟางข้าวตอบรับพร้อมกับแอบยิ้มดีใจ
ฟางข้าวกับณดลเดินมาที่รถของลลัลนา ก่อนที่ฟางข้าวจะเปิดรถและวางกระเป๋าของเธอไว้ที่เบาะหลังรถ
“เราขับให้มั้ย” ณดลเอ่ยถามฟางข้าว
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราขับเองดีกว่า ขี้เกียจเปลี่ยนที่นั่งด้วย ตอนส่งดลเสร็จน่ะ”
“โอเค” ณดลพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่กับฟางข้าว ก่อนที่ฟางข้าวจะขับออกไป
“ลืมถามเลย ให้เราไปส่งที่ไหน” ฟางข้าวที่ขับรถมาสักพักเพิ่งนึกขึ้นได้ เอ่ยถามณดลขึ้น
“ที่คอนโดเลย วันนี้เราไม่ไปเฝ้าผับ วันนี้ขี้เกียจ” ณดลบอกฟางข้าวขำๆ
ฟางข้าวส่งเสียงในคอเป็นการตอบรับ ก่อนจะเหยียบคันเร่งไปยังสถานที่ปลายทาง
“ข้าวขึ้นไปหาขนมทานก่อนมั้ย” ณดลเอ่ยปากชวนฟางข้าวที่มาส่งเขาที่หน้าคอนโด
“ไม่เป็นไร วันนี้วันเกิดคุณแม่ เราจะเอาของขวัญไปให้คุณแม่น่ะ”
“อ้าว แล้วไม่บอกเราแต่แรก ไม่งั้นเราจะได้ซื้อของขวัญให้คุณแม่ของข้าวด้วย”
“ไม่เป็นไร งั้นเราไปนะ เดี๋ยวคุณแม่รอ”
“โอเค ไว้เจอกันที่มหาลัยนะ”
“จ้า” ฟางข้าวขับรถออกไป หลังจากที่ณดลลงจากรถ
“คุณแม่กลับมาหรือยังคะ” ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน เธอรีบถามหัวหน้าแม่บ้านทันที
“กลับมาแล้วค่ะ คุณท่านรอคุณหนูอยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะ”
“โอเคค่ะ” ฟางข้าวรีบเข้าไปหามารดาของเธอ ก่อนจะโผเข้าไปหาท่าน
“ไปไหนมา คนสวยของแม่” มารดาทักเธอ ก่อนจะกางแขนรับเธอเข้าสู่อ้อมกอด
“ไปซื้อของขวัญให้คุณแม่ไงคะ” เธอตอบก่อนจะส่งถุงของขวัญให้กับมารดาของเธอ
“จ้า ขอบใจนะจ๊ะ ทานอะไรมาหรือยังเนี่ย”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณแม่ล่ะคะ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ แม่กลับก่อนข้าวแป๊บเดียวเอง” ปลายฝนตอบลูกสาวของเธอพลางลูบศีรษะทุยสวยของฟางข้าวเบาๆ ฟางข้าวกับมารดาอยู่พูดคุยกันสักพักก่อนจะแยกย้ายกันพักผ่อน
- Writer
