อารยะกลับบ้านในตอนบ่าย พร้อมกับสภาพที่ใบหน้ามีรอยฟกช้ำ นุสราชวนเขาขึ้นห้องเพื่อไปพักผ่อน แต่อารยะไม่ยอม
“ให้คนไปตามส้มมาทำแผลให้ผมที” เขาบอกนุสราที่ยืนอยู่
นุสราเธอไม่ชอบกลิ่นยาทำแผล อารยะรู้ เขาเลยให้เธอไปเรียกโสภิดาแทน แล้วเดินไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นโดยมีท่าทีที่ดูอารมณ์ไม่ดี เธอเลยไม่อยากงอแงกับเขาในตอนนี้ แล้วเดินออกไปบอกคนรับใช้ที่ยืนอยู่แถวนั้นให้ไปตามโสภิดามา
ช่วงหลังมานี้โสภิดาไม่ได้ออกไปต้อนรับอารยะเหมือนเคย เพราะเธอเกรงใจนุสรา จนทำให้อารยะหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเข้าใจสถานการณ์ดี
โสภิดามาพร้อมถาดใส่ยาสามัญประจำบ้าน เธอตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของอารยะ เธอเดินไปวางถาดยาไว้แล้วจับดูใบหน้าเขาด้วยความกังวลและห่วงใย โดยลืมไปว่านุสรายืนอยู่ตรงนั้น
“คุณใหญ่ไปโดนอะไรมาคะ เจ็บมากหรือเปล่า” โสภิดาถามเสียงสั่นเครือด้วยความเป็นห่วง
“มีเรื่องนิดหน่อย” อารยะบอก ดีใจที่โสภิด
