ตกเป็นของมาเฟีย

ตอนที่8 ข้อห้ามของคู่นอน

ตอนที่8 ข้อห้ามของคู่นอน

(ลูกปัด นี่แกอยู่ไหนเนี่ย ฉันมาหาที่ห้องแต่ก็ไม่อยู่) โซดาถาม

"ฉันมาธุระข้างนอก แกมีอะไรรึเปล่า" ลูกปัดเดินออกมาคุยที่หน้าประตูห้องทำงานของคิมหันต์

(ก็ฉันจะมาคุยกับแกเรื่องเมื่อคืนนี้ไง เมื่อเช้าฉันตื่นสายอ่ะ เลยมาหาแกเวลานี้ แล้วนี่แกอยู่ไหนเหรอ)

"ฉันมากินข้าวกับพ่อแม่อ่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาพวกแกอยู่พอดี"

(เอางั้นเหรอ เออๆ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย งั้นเจอกันพรุ่งนี้)

เมื่อตกลงกันได้แล้วลูกปัดก็ตัดสายไป เธอยืนครุ่นคิดเรื่องต่างๆ คนเดียวอยู่ที่หน้าประตูทำงานของเขา ในตอนนี้เธอต้องเล่นเหมือนเป็นแฟนกันกับคิมหันต์เฉพาะที่อยู่ต่อหน้าพ่อแม่เธอเท่านั้น

ตอนนี้เธออาจจะยังงุนงง และสับสนกับตัวเองอยู่ว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็อย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้เครียดเรื่องแต่งงานอะไรนั่น แต่ทว่าในใจกลับรู้สึกสงสารพี่ธันวา

เธอรู้ว่าธันวารู้สึกยังไงกับเธอ แต่ลูกปัดไม่ได้มีความคิดแบบนั้น เธอรักธันวาเหมือนพี่ชายคนนึง ที่สามารถขอคำปรึกษาได้ และไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเธอและเขาต้องมาจบลงด้วยเรื่องแบบนี้เลย

ลูกปัดมองหน้าจอมือถืออยู่นาน ก่อนที่เธอนั้นจะตัดสินใจกดโทรหาธันวาเพื่อเคลียร์ใจกัน

รอสายอยู่นาน ธันวาก็กดรับ

"ฮัลโหลค่ะพี่ธัน" เธอยิ้มออกในทันที เมื่อชายหนุ่มยอมรับสายเธอ

(ลูกปัดมีอะไรรึเปล่า) น้ำเสียงเย็นชาของคนปลายสายเอ่ยเบาๆ ต่างออกไปจากเดิม จนลูกปัดรู้สึกกังวลใจน้อยๆ

"พี่ธันวา ไม่โกรธลูกปัดใช่มั้ยคะเรื่องงานแต่ง.."

(...ไม่หรอก พี่เข้าใจ อีกอย่างลูกปัดทำถูกแล้ว ปัดมีแฟนอยู่แล้ว ปฏิเสธที่จะแต่งงานก็ไม่ผิด พี่...ขอโทษแทนแม่พี่ด้วยนะ ท่านคาดหวังว่าจะได้เรามาเป็นสะใภ้ เลยพูดจาไม่ดีออกไป)

น้ำเสียงของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นทุ้มนุ่ม คำพูดของเขานั้นทำให้ลูกปัดใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยๆ ธันวาก็เข้าใจเธอ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลูกปัดเข้าใจดีว่าพวกท่านหวังดี ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือบริษัทพ่อปัดนะคะ ส่วนเงินทุนที่คุณลุงยอมลงทุนด้วย ลูกปัดจะให้คุณพ่อคืนให้นะคะ รบกวนมากแล้ว"

(ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงก็ถือว่าเราเป็นหุ้นส่วนกัน แฟนลูกปัดดูท่าทางเขาจะไม่ธรรมดานะ ดูท่าจะดูแลลูกปัดได้ดีเลย)

ลูกปัดถึงกับสตั้นไปชั่วครู่ เธอหันไปมองประตูห้องทำงานของคิมหันต์แล้วเดินเลี่ยงห่างออกมา

"เอ่อ เขาก็ดีค่ะ...ขอบคุณพี่ธันมากนะคะ ที่ไม่ถือสาอะไรลูกปัด"

(หึ ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาไว้เรามีเวลาตรงกัน มาทานข้าวกับพี่ได้นะ)

"ค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ" ลูกปัดยกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ อย่างน้อยๆ เธอเองก็ได้เคลียร์ใจกับธันวาแล้ว

ไม่ใช่ว่าธันวาไม่ดีสำหรับเธอ หรือครอบครัวของเขาไม่ดีที่ทำให้เธอนั้นไม่อยากแต่งงานด้วย แต่เป็นเพราะธุรกิจและผลประโยชน์ที่ทั้งสองฝ่ายได้รับมากกว่า และเธอเองก็อยากเป็นอิสระ อยากเลือกที่จะอยู่กับคนที่รัก ดีกว่าถูกจับแต่งงานอะไรแบบนี้

ลูกปัดถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างโล่งอก เธอหันกลับเข้าไปในห้องทำงานของคิมหันต์อีกครั้ง ด้วยความอารมณ์ดี

คิมหันต์เงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"มีความสุขอะไรขนาดนั้น" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ลูกปัดถึงกับหุบยิ้ม เมื่อต้องมาเจอผู้ชายที่เอาแต่หน้าบึ้ง ดูเหมือนเป็นคนไม่มีชีวิตชีวาเสียด้วยซ้ำ

"เปล่าค่ะ เอ่อ ฉันขอกลับก่อนแล้วกันนะ ส่วนเรื่องของเรา..เอิ่ม เอาไว้ค่อยคุยรายละเอียดมากกว่านี้นะคะ แล้วเรื่องบริษัทพ่อฉันที่คุณบอกว่า..."

"ฉันจะจัดการให้วันนี้" คิมหันต์บอกพร้อมกับเซ็นเอกสาร

"โอเคค่ะ งั้น..ฉันกลับก่อนนะ" ลูกปัดตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องอีกครั้ง แต่ทว่าคิมหันต์กลับเรียกเธอไว้เสียก่อน

"เดี๋ยว.."

"คะ"

"ใครไปส่ง" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำให้ลูกปัดหันมามองหน้า

"อ๋อ ฉันกลับแท็กซี่เองได้ค่ะ"

"เดี๋ยวฉันให้คนไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนคุณมากแล้ว" ลูกปัดบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอนั้นจะเดินออกไปจากห้อง คิมหันต์ชำเลืองมองตามหลังเธอเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะหยิบมือถือโทรหาลูกน้อง

ลูกปัดเดินออกมาจากลิฟต์ แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อจู่ๆ ก็เห็นลูกน้องของคิมหันต์มายืนอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์ เป็นทนที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายให้ขับรถไปส่งหญิงสาว เขาจึงมายืนรอรับเธอที่หน้าลิฟต์

"เอ่อ..คุณทนใช่มั้ยคะ" เธอถามชื่อให้แน่ใจว่าจำชื่อไม่ผิด

"ใช่ครับ พอดีนายสั่งให้ผมมารอรับคุณลูกปัดกลับคอนโดครับ"

"อ๋อ ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ ฉันกลับเองได้ คุณไปทำงานของคุณเถอะค่ะ"

ลูกปัดบอก เธอตั้งท่าจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง แต่ทว่าทนกลับเรียกเอาไว้เสียก่อน

"คุณลูกปัดครับ ไม่ได้หรอกครับ นายสั่งให้ผมไปส่งคุณ เชิญทางนี้เถอะครับ รถพร้อมแล้ว" ทนเดินนำเธอออกไปที่รถตู้สีดำจอดอยู่หน้าทางเข้ากาสิโน ลูกปัดจำใจยอมเดินตามเขาไปที่รถ

"เชิญครับ" ทนเปิดประเลื่อนให้หญิงสาว ลูกปัดยิ้มก่อนจะเข้าไปนั่งด้านในรถ

ตกดึกของวัน ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสายเดี่ยวตัวบาง กางเกงขาสั้นสีดำ ชุดนอนราวกับชุดราตรี เป็นชุดนอนที่เธอชอบใส่ทุกวัน เธอย้ายมาอยู่ที่คอนโดก็ยังคงเอาติดมาด้วย

ลูกปัดเดินมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น สองมือก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกหมาดๆไปด้วย ผิวพรรณขาวใส ใบหน้าสะสวยไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มของเธอนั้น ดูมีเสน่ห์และน่าหลงใหลไม่น้อย

แม้ว่าภายในห้องเธอจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ก็บดบังความขาว และความสวยบนใบหน้าเธอไม่ได้เลย

ในห้องของเธอนั้นมีแสงไฟสลัวจากด้านนอกหน้าต่าง แม้ในห้องจะไม่ได้เปิดไฟก็ตาม แต่ยังพอมองเห็นของในห้องอยู่บ้าง ด้วยเพราะเธอเป็นคนชอบที่มืดและอากาศเย็นๆ มากกว่า จึงเลือกที่จะไม่เปิดไฟ

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องของเธอดังขึ้น ลูกปัดลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที แต่ทว่ากลับต้องตกใจ เมื่อคิมหันต์ยืนอยู่หน้าประตูห้อง

"เอ่อ..คะ..คุณรู้จักห้องฉันได้ไงคะ"

"ก็ไม่น่ายากนะ" เขาพูดหน้าตาเฉยพร้อมกับแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ จนลูกปัดออกอาการทำตัวไม่ถูก เธอรีบปิดประตูแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเพื่อเอาเสื้อคลุมออกมาสวมทับเอาไว้ ไม่ให้เธอดูโป๊เกินไป

มาเฟียหนุ่มนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ราวกับว่าเป็นห้องของตัวเอง

ลูกปัดเดินไปเปิดไฟในห้องนั่งเล่นให้สว่าง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงใกล้ๆ ชายหนุ่ม เธอชำเลืองมองเขาด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย ไม่ตั้งตัวว่าเขาจะมาที่ห้องเธอในเวลานี้ เพราะมันก็ดึกมากแล้ว

"คุณมาหาฉันที่ห้อง มีอะไรคะ ทำไมไม่รอคุยกันพรุ่งนี้เช้า"

"พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง เลยต้องรีบมาคุยกับเธอเรื่องข้อตกลง ยังมีรายละเอียดที่ต้องทำความเข้าใจ"

"อะไรคะ"

"เป็นคู่นอนให้ฉันสองปี เธอห้ามเรียกร้องอะไรจากฉัน เพราะถือว่าฉันก็ช่วยเธอในเรื่องบริษัทและเป็นแฟนหลอกๆ ให้เธอแล้ว" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าเธอ

"ค่ะ" ลูกปัดพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่เขาบอก เพราะเธอไม่ได้จะละเมิดข้อห้ามที่เขาบอกอยู่แล้ว และยังต้องการข้อห้ามให้มันเป็นแบบนั้นด้วยซ้ำ

"และเธอก็ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของกับฉัน หรือถ้าอยู่กับครอบครัวเธอ ก็แสดงเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ ได้"

"ค่ะ"

"ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม แต่เวลาที่ฉันต้องการให้เธอมานอนกับฉัน..เธอต้องห้ามปฎิเสธ ถือว่าเป็นข้อห้ามและข้อตกลงระหว่างเรา"

"ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วล่ะ แต่..ฉันมีข้อนึงที่จะขอ"

ลูกปัดอยากเอ่ยข้อห้ามของตัวเองบ้าง เพื่อความยุติธรรมทั้งสองฝ่าย และเป็นการไม่เสียเปรียบสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ

"ว่า"

"เวลา...เอ่อ เรามีอะไรกัน ไม่ว่าจะครั้งไหนก็ตาม คุณต้องป้องกันทุกครั้งนะคะ ถึงแม้ว่า..คุณจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันมีวันไนท์สแตนด์ด้วย แต่ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง เพราะฉะนั้นคุณต้องป้องกันนะคะ"

"..อืม" คิมหันต์ครางตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่นัก เพราะเขาเองก็ไม่ชอบมีอะไรกับใครโดยไม่เซฟตัวเอง

ลูกปัดไม่ได้คิดมากเรื่องอย่างว่าระหว่างเธอกับคิมหันต์ เพราะทุกอย่างมันเป็นเรื่องธรรมชาติ แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจและความเมา ไม่ระวังของเธอเองก็ตาม

"เอ่อ แล้วเรื่อง..บริษัท"

"ฉันให้คนไปจัดการเสร็จแล้ว ไม่คิดเลยนะ บริษัทกำลังจะล้มละลาย แต่แก้ปัญหาโดยใช้ลูกสาวไปแต่งงาน"

คิมหันต์พูดตามสิ่งที่เห็นและเข้าใจมา ลูกปัดเงียบ เธอก้มหน้ามองมือตัวเอง หญิงสาวเลือกที่จะไม่ตอบโต้ในสิ่งที่เขาพูด เพราะมันคือเรื่องจริง แต่อย่างน้อยๆ เธอก็สบายใจที่คิมหันต์ช่วยจัดการเรื่องทุนที่บริษัทพ่อเธอให้แล้ว

พ่อแม่ของลูกปัดมีเธอเป็นลูกแค่คนเดียว และพวกท่านก็ดูแลเธอมาเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่แปลกที่พวกท่านจะคาดหวังไว้ที่เธอคนเดียว เลยอยากให้เธอได้แต่งงานกับธันวา แต่มันคือเรื่องใหญ่สำหรับเธอเลยก็ว่าได้

"เอ่อ..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นคุณก็กลับออกไปเถอะค่ะ" สีหน้าของลูกปัดเปลี่ยนไป เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยแววตานิ่งๆ

คิมหันต์มองเธอเพียงนิด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป..