หม่าเจาและฮวาซานเหรินเดินออกไปอย่างระมัดระวังเพราะเด็กทั้งสองกำลังเข้าสู่ช่วงหลับใหลแล้ว คงเป็นเพราะต้าเหรินเองก็ง่วงนอนมาก ดวงตาของเขาจึงปรือลงเพียงเมิ่งสืออีขับกล่อมเขาเบา ๆ ครู่ต่อมาก็หลับในอ้อมกอดของนาง เมิ่งสืออีส่งต้าเหรินให้แม่นมกระซิบบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย
"ลาก่อน ลูกเหรินของแม่ ขอให้เจ้าเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กชายที่แข็งแรงกล้าหาญ"
เมื่อเดินออกมาจากเรือนอาเจาก็เอ่ยว่า
"พี่ซานเหรินท่านว่าพี่สะใภ้ดูผิดปกติหรือไม่"
ฮวาซานเหรินแสร้งทำไม่รู้ อาเจาต้องเข้าค่ายทหารแล้วเขาไม่อยากให้อาเจาห่วงเรื่องอันใด
"เจ้าคิดมากแล้ว กลับจวนไปเถิดป่านนี้หัวหน้าของเจ้าคงหาตัวเจ้าให้วุ่นแล้ว ออกมาไม่ได้บอกเขามิใช่หรือ"
หม่าเจาหันไปมองฮวาซานเหริน
"พี่ซานเหริน ท่านรู้กระทั่งว่าข้าแอบออกจากจวนโดยไม่บอกหัวหน้า ไยท่านจะไม่รู้สึกว่าพี่สะใภ้ผิดสังเกตเล่า ข้าไม่เชื่อท่านเด็ดขาด!"
ด้านเมิ่งสืออี
เป็นเพราะว่าหาน
