เมิ่งสืออีมอบสร้อยคอหยกแกะสลักให้ต้าเหริน ที่สร้อยคอสลักคำว่า เหรินให้เขาเป็นของขวัญพร้อมเอ่ยว่า
"พี่ซานเหริน ท่านเคยบอกข้าว่านามของต้าเหริน อักษรเหรินนั้นท่านเป็นผู้มอบให้เขาซึ่งสอดคล้องกับชื่อของท่านซึ่งเหรินตัวนี้หมายถึงความเมตตากรุณาต่อเพื่อนมนุษย์ ข้าเองก็ชื่นชอบอักษรตัวนี้นัก ข้ามีหยกขาวเนื้อดีที่ติดกายมาจากบ้านเดิมจึงสั่งให้ช่างแกะสลักอักษรเหรินให้เขา จนกว่าเขาจะเติบใหญ่ท่านช่วยเขารักษาได้หรือไม่"
ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า
"ไยเจ้าจึงเลือกให้เขาในยามนี้ เจ้าเก็บไว้ให้เขาแล้วมอบให้ในตอนเขาโตไม่ดีกว่าหรือ"
เมิ่งสืออีส่ายหน้า ในใจเอ่ยว่า ข้าจะจากไปแล้วจึงไม่อาจอยู่ดูเขาเติบโตได้ แต่ไม่อาจบอกความจริงนางจึงได้แต่ขอร้องเขา
"ขอร้องท่านแล้ว"
ท่าทางของนางยิ่งทำให้เขาสงสัย ทว่าเขาก็รับปากโดยพลัน
"ได้สิ มีสิ่งใดที่ข้าทำให้เจ้าไม่ได้กัน"
เมิ่งสืออีสวมสร้อยให้ต้าเหริน คงเพราะเขายังเล็กไปสร้อยคอจ
