เช้าวันต่อมาอ้ายอ้ายก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเห็นว่าหม่าม้ากำลังเก็บของ หลังจากน้าไฉจัดการล้างหน้าล้างตาและป้อนข้าวอ้ายอ้ายแล้วก็ปล่อยให้อ้ายอ้ายคลานเล่นในบ้านและรีบไปเก็บข้าวของของตนเอง
อ้ายอ้ายส่ายก้นคลานกระดึ๊บ ๆ มานั่งข้าง ๆ หม่าม้าแล้วดึงแขนเสื้อกว้างเบา ๆ
จากนั้นเด็กน้อยจ้องมารดาตาแป๋วอย่างน่าเอ็นดูพร้อมกับเอ่ยถามออกมา
“อา อา อี”
หม่าม้าย่อมรู้ใจบุตรสาวจึงตอบว่า
“ท่านลุงเหวินจะพาพวกเราไปอยู่ที่อื่นแม่จึงต้องเก็บของ ประเดี๋ยวช่วงบ่ายพวกเราต้องไปแล้ว อ้ายอ้ายรู้หรือไม่ว่าท่านลุงเหวินก็คือท่านลุงซานเหรินของเจ้า เป็นเพราะอ้ายอ้ายพวกเราจึงจับโกหกเขาได้ เด็กดีของแม่ช่างเก่งกาจยิ่งนัก”
ได้รับคำชมจากหม่าม้าสุดสวยมีผู้ใดบ้างจะไม่ชอบใจ อ้ายอ้ายจึงเงยหน้ายิ้มร่าจนเห็นฟันซี่เล็ก ๆ น่ารักน่าเอ็นดู
“อา วา ยา อา”
‘อ้ายอ้ายเก่งอีกแล้วใช่หรือไม่’
“อ้ายอ้ายของแม่เก่งที่สุดจริง ๆ”
อ้ายอ้ายรับคำด้
