คนที่ขับรถอยู่หันกลับมามองเธอทันที รับรู้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียง ยิ่งได้เห็นแววตาที่เจือด้วยม่านน้ำตาเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
“ผมขอโทษ...”
“อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ มันก็แค่ความทรงจำอันเลวร้าย” หญิงสาวบอกตัดบทแล้วหันหน้าออกนอกรถเหมือนเดิม
“ถ้ามันเลวร้าย ทำไมคุณถึงไม่ลืม จะจดจำให้ตัวเองเสียใจทำไม”
“ฉันไม่ได้เสียใจกับทุกอย่างที่ผ่านมาเพราะฉันเลือกเอง ฉันเลือกที่จะอุ้มบุญแลกเงิน ฉันยอมเซ็นรับข้อเสนอของคุณทุกอย่าง ฉันเข้าใจในความถูกต้องที่คุณทำทั้งหมด แต่ฉันก็ไม่ได้บอกว่าฉันไม่เสียใจกับบางคำพูดของคุณ ภาพพวกนี้ฉันเก็บเอาไว้เตือนสติตัวเอง บอกย้ำทุกครั้งที่เห็นว่าฉันจะไม่มีวันทำในสิ่งที่คุณตราหน้าเอาไว้เด็ดขาด”
“อะไรล่ะ”
“ฉันคิดว่าคุณก็ยังจดจำคำพูดของตัวเองได้ดีไม่ต่างจากฉัน” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ ไม่หันกลับมามองคู่สนทนาแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มแอบถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ได้แต่เฝ้าขอโทษเธอในใจ เขาไม่
