Kailangan ko na talagang umalis. Dahil kapag umalis ako ay matutulungan ko ang sarili kong umiwas sa sakit. Nakakaawa na ako. Ayaw ko na. Suko na ako. Duwag man pero wala naman na akong hahabulin pa dito. Pipilitin ko na lang na maghanap ng trabaho sa amin para makapag-ipon ng paunti-unti. Basta huwag lang dito.
Matapos humagulgol sa isang sulok ay pilit akong naglakad pabalik sa quarters. Basang-basa ako dahil malakas na ang buhos ng ulan na sinuong ko pero wala na akong pakialam. Naghahalo na ang luha at tubig ulan sa mukha ko pero hindi ko iyon binigyan ng pansin.
Kaagad akong pumunta sa drawer kung nasaan ang mga damit ko at kaagad ko iyong kinuha para ilagay sa bag na sa akin mismo. Tumutulo ang luha ko habang ginagawa iyon. At nang marinig ko na bumukas ang pinto ay hindi ako lumin
