Napatulala na lang ako sa kisame at ilang sandali pa ay muling pumasok si Tiya Mila na may kasama na nurse. The nurse smiled at me so I smiled back. Dahan-dahan siyang lumapit sa akin para tanggalin ang dextrose na nakakabit sa kamay ko. Napangiwi ako sa sakit sa hatid niyon pero nang tuluyang matanggal ay mabilis akong umalis sa kama.
"Feigh, dahan-dahan," sabi ni Tiya Mila pero mabilis akong naglakad diretso sa pinto. Hindi na ako naghintay pa ng kahit isang segundo dahil mabilis ko iyong binuksan.
Grabe ang kabog ng puso ko habang sumisilip wko sa bawat hallway na nakikita ng mga mata ko. At bigla akong nanlumo nang makita na wala ang gusto kong makita sa mismong labas ng kwartong ito.
Nanghihina akong napasandal sa hamba saka napahinga ng malalim.
Why do I hope over and over again?
