EP.7 อยากจำกลับลืม
1133 Words
EP.7 อยากจำกลับลืม
“ก็หลังจากที่คุณทริบเฟนเก็บกระเป๋าออกจากบ้านไป ผมก็ลงโทษลูกด้วยการตีและต่อว่า เสร็จแล้วผมก็กลับเข้าห้องนอนเพราะเสียใจที่ลูกทำเรื่องไร้ยางอาย ตื่นเช้ามาก็พบจดหมายลาของหยกทิพย์ แล้วผมก็ไม่เคยได้พบลูกสาวอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น” หิรัญอธิบายในขณะที่แสงแดดตกกระทบหยาดน้ำใสที่หางตา มันพร้อมจะหยาดหยดลงมาด้วยความเสียใจ
“ว่าแต่คุณทริบเฟนรู้ได้อย่างไรครับว่าหยกท้อง หรือว่าหยกแต่งงานมีสามีใหม่”
“ผมรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นท้องและคลอดลูกสาวตั้งแต่ห้าหกปีที่แล้ว เพราะคุณพ่อไปบอกผมที่อพาร์ตเมนต์ว่าเธอคลอดลูก” เขาเล่าด้วยน้ำเสียงหัวเราะคล้ายจะเย้ยหยันตัวเอง ตราบจนบัดนี้เขายังไม่เข้าใจเลยว่าบิดาไปบอกเขาเรื่องหยกทิพย์คลอดลูกสาวทำไม ท่านต้องการให้เขาดีใจที่กำลังจะมีน้องสาวจากผู้หญิงที่เคยหลับนอนกับเขาอย่างนั้นเหรอ
น่าขันและน่าสมเพชเสียเหลือเกิน
เขาจำได้ว่าวันนั้นนอกจากบิดาจะบอกข่าวการคลอดลูกสาวของหยกทิพย์แล้ว ท่านมีท่าทีคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่จู่ๆ ท่านก็ออกจากอพาร์ตเมนต์ไป แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะตามเพราะเจ็บหัวใจเกินกว่าจะก้าวขาเดินหรือเปล่งเสียงออกจากริมฝีปากได้ เมื่อได้สติเขาก็กำหมัดชกเข้าที่ผนังห้องจนเลือดอาบ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นราวกับกำลังจะขาดใจตาย
“คุณท่านทราบมาตลอดเลยหรือครับ แล้วทำไม…”
“ทำไมถึงไม่บอกคุณพ่อบ้าน”
ทริบเฟนต่อประโยคนั้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบิดาต้องการอะไรจากเรื่องนี้กันแน่ แล้วทำไมตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ท่านถึงไม่รับเด็กหญิงพัดพารัดชามาดูแล แต่กลับปล่อยเอาไว้โดยที่ตาแท้ๆ ของแม่หนูน้อยไม่เคยรับรู้การเกิดและการมีตัวตนของหลานสาวแท้ๆ
“แล้วคุณทริบเฟนพอจะทราบมั้ยครับว่าตอนนี้หยกอยู่ที่ไหน” หิรัญมองชายหนุ่มอย่างมีความหวัง ทว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ เขาก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้น
ช่วงแรกพ่อบ้านพยายามตามหาบุตรสาวแทบทุกที่ที่คิดว่าเธอจะไป ไม่ว่าจะเป็นบ้านเพื่อนที่ไหนเขาก็ออกตามหา นานวันเข้าจนท้อใจเขาจึงติดต่อกลับไปที่บ้านเกิดเมืองนอน เชียงใหม่บ้านเกิดของเขา และชุมพรบ้านเกิดของภรรยา ถามไถ่ญาติพี่น้องแต่ก็ไม่มีใครพบหยกทิพย์แม้เงา นานวันเข้าเขาจึงหมดหวังด้วยไม่รู้จะไปตามหาบุตรสาวที่ไหน ทำได้เพียงสวดมนต์ขอพรพระขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกช่วยปกป้องคุ้มครองแก้วตาดวงใจของเขาให้ปลอดภัยด้วยเถิด
“ผมเองก็ตั้งใจว่าจะมาถามกับคุณพ่อบ้านเหมือนกัน”
ชายหนุ่มขบคิดว่าจะไปตามตัวผู้หญิงไร้ยางอายกับน้องสาวของเขาได้ที่ไหน เวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้แล้วเธออาจมีสามี มีครอบครัวใหม่ ถ้าหากเธอมีลูกกับสามีใหม่ หนูพัดพารัดชาอาจไม่ได้รับความรักเท่าที่ควร หรือไม่สามีใหม่ของเธอก็อาจรังแกหนูพัดพารัดชา อาจเป็นข้อนี้ที่บิดาห่วงจนต้องเขียนพินัยกรรมเช่นนี้ขึ้นมาก็เป็นได้
ทำไม! ทำไมแค่คิดว่าหยกทิพย์อาจมีสามีใหม่ หัวใจของเขาถึงได้เจ็บปวด กาลเวลาไม่ได้ช่วยเยียวยาหัวใจของเขาบ้างเลยหรือ…
“ถ้าหากคุณท่านทราบ คุณทนายก็น่าจะทราบนะครับ เพราะทั้งสองสนิทกันมาก” หิรัญออกความเห็น แม้เขาจะทำงานใกล้ชิดกับบานเนอร์เพราะเป็นพ่อบ้านประจำคฤหาสน์ แต่เขาก็อยู่ในฐานะลูกจ้าง แตกต่างจากทนายเอ็ดการ์ดที่อยู่ในฐานะเพื่อนสนิทและลูกจ้างในคราวเดียวกัน
“นั่นสิครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน” ทริบเฟนตั้งใจจะกลับเข้าไปในคฤหาสน์ เผื่อว่าทนายเอ็ดการ์ดยังไม่เดินทางกลับจะได้ซักถามกันให้แล้วเสร็จภายในวันนี้ ไม่ต้องนัดเจอกันวันหลังให้ยุ่งยาก เขาอยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด จะได้ทำเรื่องขอย้ายไปเป็นแพทย์อาสายังถิ่นทุรกันดาร เขาเบื่อความศิวิไลซ์ของอเมริกาเต็มทีแล้ว
"ดะ...เดี๋ยวครับคุณทริบเฟน"
"มีอะไรหรือครับ" นายแพทย์หนุ่มชะงักก่อนจะหันกลับมามองชายสูงวัยที่ยืนอ้ำอึ้งคล้ายกำลังลำบากใจกับสิ่งที่จะพูด
"คือผม..."
ชายหนุ่มพอจะเดาได้ว่าพ่อบ้านต้องการอะไร เขาพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะรับปากออกไปว่า "ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะพาพัดพารัดชากลับมาให้ได้ ส่วนผู้หญิงคนนั้นผมจะบอกให้เธอติดต่อกลับมาครับ"
"ขอบคุณมากครับคุณทริบเฟน ขอบคุณมาก" หิรัญเอ่ยขอบคุณซ้ำไปซ้ำมาด้วยความดีใจ ยืนมองชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ก่อนที่ตนเองจะกลับไปยังห้องพักด้านหลัง
‘เรือนพักคนงาน’ หรือที่มักเรียกกันว่า ‘เรือนนอน’ สร้างเป็นตึกทรงยาวสองชั้น พ่อบ้านได้รับอภิสิทธิ์ให้อยู่ชั้นล่างซึ่งแบ่งเป็นสัดส่วนมีสองห้องนอนและหนึ่งห้องรับแขก ส่วนคนงานและสาวใช้คนอื่นๆ เป็นห้องนอนเดียวโดยพักห้องละสองคน และมีโถงนั่งเล่นรวมที่ชั้นสองสำหรับพักผ่อนดูโทรทัศน์รวมกัน
หิรัญเดินเข้าไปในห้องนอนของบุตรสาว ห้องนอนสีขาวสะอาดยังคงเหมือนเดิมไม่ต่างไปจากเมื่อหกปีที่แล้ว เตียงสีขาว ผ้าลูกไม้สีขาว และตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์ยังคงวางอยู่บนเตียง มันเป็นของขวัญวันเกิดที่เขาซื้อให้บุตรสาวเนื่องในวันคล้ายวันเกิดอายุเก้าปี เมื่อมองไปยังโต๊ะอ่านหนังสือดวงตาของหิรัญก็เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา กล่องดนตรีรูปเจ้าหญิงน้อยกำลังเริงระบำ ของขวัญเมื่อเธอย่างเข้าวัยสาว หยกทิพย์รักเจ้ากล่องดนตรีนี้มากเธอต้องไขลานเพื่อฟังเสียงดนตรีทุกๆ คืนก่อนนอน เขาไม่เคยเคลื่อนย้ายข้าวของแม้สักชิ้นด้วยหวังว่าสักวันบุตรสาวจะกลับมา
"หยกกลับมาหาพ่อเถอะนะลูก พ่อขอโทษที่ทำรุนแรงกับลูกเกินไป" มือหนาสั่นเทายื่นไปหยิบกรอบรูปขึ้นมากอดแนบอก หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป
- Writer
