SENIORS32:ยอมให้ทุกอย่าง

1866 Words

SENIORS 32 *************************** หลังจากเรียนเสร็จแล้วฉันก็เดินมาหาพี่อาร์ที่ห้องพิเศษตามที่นัดกันไว้ พอมาถึงก็เห็นพี่อาร์ยืนถือของอยู่หน้าห้องฉันก็เลยรีบเข้าไปช่วยถือเพราะกลัวว่าเขาจะหนัก เขายิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดูที่ฉันไม่ได้ใจร้ายปล่อยให้เขาถือของเยอะคนเดียวแบบนี้ ก็เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันนี่จะไม่ช่วยมันก็ยังไงอยู่เหมือนกัน พอเดินเข้ามาในห้องก็เห็นว่ามีคนอยู่ในห้องสองคน อย่างที่ฉันเคยบอกว่าห้องพิเศษมีไว้ให้กับนักศึกษาที่สร้างชื่อเสียงให้ทางมหาลัยและก็มีอีกหลายคนที่สามารถเข้าห้องนี้ได้ แต่มันก็จะมีที่ส่วนตัวของใครของมันและทุกคนก็รู้จักกันดี และคนที่สร้างชื่อเสียงให้มหาลัยสามารถพาเพื่อนเข้าออกห้องนี้ได้ แต่ต้องได้รับอนุญาตไม่ใช่อยากเข้าก็เข้าได้เลย เพื่อความเป็นส่วนตัวของพวกเขา วีไอพีจังเลยนะว่าป่ะ แต่ฉันก็ได้เข้ามาบ่อยเหมือนกันเพราะพี่อาร์เป็นคนชวนฉันเข้ามาไง “เดี๋ยวเหมยช่วยถือค่ะ” “ขอบคุณครับ” พี่อาร์เอ่ยขอบคุณฉันที่ช่วยถือของช่วยเขา “เพื่อนหายไปไหนล่ะคะทำไมไม่ช่วยพี่อาร์ถือของเลย” ฉันวางของไว้บนโต๊ะแล้วเห็นของมากมายวางอยู่ พี่อาร์บอกว่าที่ไม่ให้เพื่อนมาชวนถือของช่วยกลัวว่าเพื่อนจะชวนไปที่อื่นต่อเลยขนของมาเองน่าจะดีกว่า เพราะวันนี้เขามีนัดกับฉันไม่อยากผิดนัด ความคิดอะไรของเขาก็ไม่รู้ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้ประหม่าเหมือนกันนะที่เขาเลือกฉันมากกว่าเพื่อนตัวเองแบบนี้ นี่ถ้าเพื่อนเขารู้นะพวกเขาจะต้องเสียใจมากแน่ๆ ที่พี่อาร์เลือกผู้หญิงมากกว่าเพื่อนอ่ะ หลังจากที่จัดของช่วยพี่อาร์เสร็จเราก็พากันไปที่รถเพื่อที่ฉันจะไปเลี้ยงข้าวตามที่พูดเอาไว้ พอมาถึงลานจอดรถก็เจอพี่มิหวายืนดักรออยู่ที่รถแล้วเหมือนเธอจะรู้ว่ายังไงพี่อาร์ก็ต้องมาเอารถก็เลยมาดักรอเจอเลยว่างั้น ผู้หญิงคนนี้นี่ยังไงกันนะคือจะตามแบบเป็นเจ้ากรรมนายเวรเลยใช่มั้ย เมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะมาตามอะไรพี่อาร์มากเท่านี้เลยนะ จะมาก็แค่ตอนชวนพี่อาร์ไปกินข้าวหรือถามเรื่องงานกลุ่มเท่านั้น หรือเห็นว่าพี่อาร์สนใจผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาก็เลยอยากจะประกาศให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีความสำคัญกับเขาอย่างนั้นเหรอ ฉันมองว่าไร้สาระมากเลย “เราไม่มีรถกลับอ่ะอาร์ไปส่งหน่อยได้มั้ย?” พี่มิหวารีบวิ่งเข้ามาหาพี่อาร์แล้วกอดแขนเขาเอาไว้ซะแน่นเลย ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้แทบจะทุกวัน บอกก่อนเลยนะว่าถ้าให้เธอไปกินข้าวด้วยฉันไม่ไป ไม่อยากไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนที่ไม่ชอบหน้ากันเพราะมันทำให้ฉันอึดอัด ฉันน่ะไม่ได้อะไรหรอกนะถ้าหากว่าเธอดีกับฉัน แต่นี่รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่ชอบหน้าฉันแล้วจะไปนั่งร่วมโต๊ะกันเพื่ออะไรล่ะ พี่อาร์หันมามองหน้าฉันเพื่อที่จะขอความเห็น ความเห็นของฉันก็ตามที่บอกไปตั้งแต่ตอนเช้าแล้วว่าไม่สะดวกที่จะมีอีกคนมาร่วมโต๊ะด้วย ถ้าพี่อาร์จำคำพูดของฉันได้เขาจะต้องปฏิเสธแต่ถ้าเขาจำไม่ได้ก็เชิญให้พวกเขาไปนั่งกินกันสองคนที่ได้ตามสบายเลยเพราะฉันไม่ไปด้วยแน่ๆ “โทษทีนะมิหวาพอดีเรามีนัดแล้วอ่ะ เราคงไปส่งมิหวาไม่ได้แล้ว” พี่อาร์ดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของพี่มิหวาเขาเดินมาหาฉันแล้วกระซิบให้ฉันขึ้นรถไปรอเขาก่อน ฉันก็เลยทำตาม พอขึ้นมาในรถฉันก็ไม่ได้ยินทั้งสองคนคุยกันแต่ฉันเห็นว่าพี่อาร์เอาเงินให้พี่มิหวาก่อนที่เขาจะรีบเข้ามาในรถแล้วออกรถไปทันทีเหมือนกลัวว่าเธอจะตามมา “เฮ้อ น่าเบื่อเหมือนกันนะว่าป่ะ” “อะไรเหรอคะที่น่าเบื่อเหมยหรือพี่มิหวา” “แล้วเราคิดว่าใครล่ะหืม?” “ไม่รู้สิคะ อาจจะเป็นเหมยก็ได้มั้ง” “ถ้าเป็นเราพี่ให้เงินเรากลับแท็กซี่ไปเองนานแล้วล่ะ” “ถึงกลับจ้างให้พี่มิหวากลับเองเลยเหรอคะ?” ฉันถามพี่อาร์ขึ้นมาเมื่อได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้ และฉันเห็นว่าเขาเองให้เงินพี่มิหวาด้วย พี่อาร์หันหน้ามายิ้มให้ฉัน อะไรของเขาถามแค่นีี้ก็ยิ้มเหรอเส้นตืี้นไปหรือเปล่า หรือเขากำลังคิดว่าที่ฉันถามเมื่อกี้คือฉันหวงเขาเหรอ บ้า ฉันเนี่ยนะจะหวงเขาเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันก็แค่ถามเพราะอยากรู้เท่านั้นเอง “หวงเหรอครับ?” เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ ด้วยว่าเขาต้องคิดแบบนี้ พี่อาร์ยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่เลือกที่จะเมินหน้าไปทางอื่นแทน ถ้าการที่ฉันถามแบบนี้แล้วทำให้เขาคิดว่าฉันหวงเขาก็ปล่อยให้เขาคิดไปเหอะ ระหว่างทางพี่อาร์ก็ถามว่าฉันอยากกินอะไรเขาจะได้พาไป แต่ฉันให้พี่อาร์เป็นคนเลือกร้านอาหารเองและเขาก็พาฉันมาที่ร้านอาหารทะเลเป็นร้านอาหารหรูมาก นี่เขาคิดว่าฉันรวยมากขนาดนั้นเลยหรือไง ที่บอกว่าให้เลือกร้านได้คือไม่ใช่ร้านห้าดาวขนาดนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะกลัวจะเสียฟอร์มก็ตัวเองเป็นคนบอกเขาเองว่าจะเลี้ยงเพราะงั้นก็คงต้องเลี้ยงแหละ และฉันก็มีเงินสดติดตัวอยู่แค่สองพันห้าถ้ามากกว่านั้นเขาก็คงต้องออกเองแล้วล่ะ “ร้านนี้อาหารอร่อยและราคาไม่แพงพี่เลยพาเหมยมากินที่นี่” “มาบ่อยเหรอคะ?” ฉันเอ่ยถาม พี่อาร์จับมือฉันแล้วพาเดินเข้าไปในร้านอาหารที่นี่คนเยอะมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมาบ่อยเลยรู้จักกับพนักงานและหาที่นั่งให้เราได้ “พี่มาบ่อยเหมือนกันครับเวลาที่พาเพื่อนมากินข้าว” “เพื่อนหรือใครคะ?” พี่อาร์หรี่ตามองฉันเหมือนจะจับผิดอะไรฉันบางอย่างแต่ไม่นานเขาก็ยิ้มออกมาแล้วไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย พอสั่งอาหารเสร็จพนักงานก็เริ่มเอาอาหารมาเสิร์ฟและดันมีอาหารที่เราไม่ได้สั่งด้วย แต่พนักงานผู้หญิงบอกว่าแถมให้เพราะไม่ค่อยได้เจอพี่อาร์เลย โอ้โห รุ่นพี่ของฉันนี่เสน่ห์แรงจริงๆ เลยได้ของแถมมาด้วยแฮะ “สงสัยคงต้องชวนพี่อาร์มาบ่อยๆ แล้วมั้งคะเนี่ยถึงจะได้ของแถม ดีไม่ดีอาจจะได้กินฟรีเลยก็ได้นะคะ” “เรานี่ประชดเก่งเหมือนกันนะ” “ไม่ได้ประชดสักหน่อย” “เอาเหอะพี่ให้เราหวงได้ แต่อย่าหวงจนโกรธพี่ล่ะเดี๋ยวตามง้อไม่ไหว” “หลงตัวเอง” ฉันมองค้อนคนตรงหน้าที่พูดเข้าข้างตัวเองไม่เลิก ฉันไม่ได้พูดประชดเขาหรือพูดแขวะเขานะฉันก็แค่แซวเล่นเท่านั้นเอง แต่ดันคิดว่าฉันหวงเขาซะอย่างนั้น เฮ้อ สะดวกที่จะคิดแบบไหนก็เชิญตามสบายเลย หลังจากนั้นเราก็พูดคุยกันเรื่องต่างๆ วันนี้เป็นวันแรกเลยก็ว่าได้ที่ฉันพูดคุยกับพี่อาร์ได้ไม่เบื่อเลยและเราก็ยังเข้ากันได้ดีอีกด้วย พอจะจ่ายเงินพี่อาร์ก็ไม่ยอมให้ฉันจ่ายเขาบอกว่าแค่ฉันมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเขา เขาก็ดีใจมากแล้วถ้าให้ฉันมาเลี้ยงเขาจะต้องรู้สึกไม่ดี และอาหารที่เราสั่งมาสี่ห้าอย่างทั้งหมดไม่เกินหนึ่งพันบาทเลย คือมันถูกมากฉันคิดว่าจะต้องสี่ห้าพันเลยด้วยซ้ำเพราะอาหารอร่อยและคนก็เยอะมากด้วย “พี่อาร์ไม่ต้องจ่ายหรอกค่ะเดี๋ยวเหมยจ่ายเอง” “จะเป็นเมียพี่อาร์ทั้งทีต้องสบายนะคะน้องเหมย” “คะ?” ฉันถึงกับงงไปเลยอะไรคือการที่เขาบอกว่าฉันเป็นเมียเขา เดี๋ยวก่อน ใจเย็นจะข้ามขั้นไปไหน สถานะแฟนยังไม่ได้รับเลยเลื่อนขั้นเป็นเมียแล้วเหรอ พูดเองเออเองชะมัดรุ่นพี่หน้ามึนคนนี้ “รู้ไว้ด้วยนะใครๆ ก็เรียกพี่ว่าอาร์สายเปย์” ฉันถึงกลับกรอกตามองบนเลยทีเดียวที่เขาหลงตัวเองแบบนี้ สายเปย์งั้นเหรอสงสัยคงจะเปย์ผู้หญิงมาหนักเหมือนกันสินะถึงได้กล้าพูดแบบนี้ เหอะ หลังจากที่กินข้าวเสร็จพี่อาร์ก็พาฉันมาที่ห้องของเขา ฉันเองก็ถามมาตลอดทางนะว่าทำไมถึงไม่ไปส่งฉันที่หอและเขาก็บอกว่ายังไม่ดึกเท่าไหร่เลยอยากให้ฉันไปนั่งเล่นที่ห้องเขาก่อน ฉันก็บอกไปแล้วนะว่าฉันไม่ไปฉันไม่อยากไปห้องของเขาแต่เขาก็บอกมีอะไรจะให้ฉันดูแค่ไปแป๊บเดียวและเขาก็สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรฉัน พอโดนตื๊อแบบนี้ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยอมเขาไปก่อน “ถ้าเหมยไม่อยากกลับจะนอนค้างกับพี่ที่นี่ก็ได้นะครับ ห้องพี่ยินดีต้อนรับเราตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย” “เอาไว้ให้สาวๆ ของพี่มาค้างเถอะค่ะ” พี่อาร์มองฉันแปลกๆ เหมือนเขามีอะไรอยากถามแต่ก็ไม่ได้ถาม เขาพาฉันมาที่ห้องของเขาและให้ฉันนั่งรอเขาที่โซฟาส่วนเขาก็หายไปไหนไม่รู้และหายไปนานด้วยนะ ฉันมองไปรอบๆ ห้องของพี่อาร์ที่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ตอนมาครั้งก่อนไม่ได้สำรวจอะไรมาก ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ห้องก็ไปสะดุดเข้ากับรูปของผู้หญิงคนหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าตู้ทีวี ฉันเดินไปดูใกล้ๆ เธอดูมีอายุมากแล้วฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูเสียงพี่อาร์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน “รูปนั้นเป็นรูปแม่พี่เองครับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more