แปร๊ดดดด!!
“0//////////////////////////////0”
“หึ ผมยังไม่ได้บอกว่าจะไปเดทสักหน่อยมีแต่คุณนั่นแหละคิดเองทั้งนั้น...” เขายิ้มมุมปากและพยายามโน้มตัวมาใกล้ฉัน เขาไม่ได้แต่งตัวไงแค่ผ้าเช็ดตัวผูกเอวผืนเดียว
“ตะแต่คุณเพ้นท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธนิคะ?!” ฉันไม่ผิดสักหน่อยถ้าเขาบอกว่าไม่ใช่ตั้งแต่วันนั้นก็จบแล้วฉันก็ไม่ต้องคิดมากขนาดนี้หรอก
“ผมแค่ไม่มีโอกาสบอกคุณเท่านั้นเอง”
“มีค่ะตั้งหลายรอบนอกจากคุณเพ้นท์ต้องการแกล้งฉัน!” ฉันกระแทกเสียงใส่
“ผมจะแกล้งคุณยังไงไม่ทราบครับคุณเลขา...หืม?”
“ก็...แกล้งให้ฉันเข้าใจผิดไงคะ?”
“นั่นสิแล้วผมจะทำแบบนั้นทำไม?” เขาขยับเข้ามาใกล้ส่วนฉันก็พยายามถอยหนีแต่มันเหมือนในละครที่แผ่นหลังของฉันนั้นชนเข้ากับกำแพงหนีไปไหนไม่ได้แล้ว
“อ๊ะ!”
“ทีนี้ก็หนีไม่ได้แล้วสินะ^^” เขายิ้มและเอาแขนขวางเอาไว้ไม่ให้ฉันหนีออกไปไหนได้
“ถะถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วนิคะ!! ฉันสงสารเด็กน้อยที่ต้องค
