ตอนที่ 7
985 Words
“อืม”
โดมินิกน้องชายเดินจากไปแล้ว และลัลดาก็กำลังจะก้าวเดินตัวลีบจากไปด้วยเช่นกัน แต่เสียงกระด้างดังขัดขึ้นเสียก่อน
“เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ลัลดา”
หล่อนชะงักเท้า ตัวสั่นเทา กลีบปากสั่นระริก ยิ่งได้ยินเสียงฝีเท้าของเมสันขยับเข้ามาใกล้ หล่อนก็ยิ่งตื่นกลัว
“คุณ...ไมค์จะให้...ลัลทำอะไรเหรอคะ”
“นี่เธอกล้าดียังไงยืนหันหลังคุยกับเจ้านายอย่างฉัน”
คนถูกตำหนิตกใจ รีบหมุนตัวกลับมา แต่เพราะเขามายืนใกล้ชิดเกินไป ทำให้พอหันกลับมาร่างก็ชนกับเขาเข้าพอดี หล่อนตกใจ รีบถอยหลังออกห่างทันควัน
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”
สีหน้าของเมสันเย็นชา ดุกระด้าง และไม่เคยมองหล่อนด้วยสายตาเป็นมิตรเลยสักครั้ง
“เธอรู้ใช่ไหมว่านายมิกกำลังจะแต่งงาน”
“เอ่อ...ทราบค่ะคุณไมค์”
เขายิ้มเยาะมองหล่อนอย่างกล่าวหา “ทราบ...ทราบแล้วทำไมถึงยังไปให้ท่ามันอีก หรือว่าเธออยากจะเป็นเมียน้อยของมัน”
คนถูกกล่าวหาเผยอปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ดวงหน้านวลซีดเผือด “ลัล...ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะคะ”
“อย่าคิดว่าฉันตามเกมร้ายๆ ของเธอไม่ทัน เธอคงคิดว่าจะใช้ทางลัดเพื่อให้หลุดพ้นจากตำแหน่งสาวใช้ต่ำต้อยสินะ”
หล่อนส่ายหน้าดิก น้ำตาไหลซึม “ลัล...ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ ลัล...สาบานได้ค่ะ...”
“งั้นก็อย่าเข้าใกล้นายมิกอีก”
“ค่ะ...ลัล...จะไม่เข้าใกล้คุณมิกอีก” หล่อนก้มหน้ารับคำทั้งน้ำตา หัวใจปวดร้าวทรมาน “ไม่มีอะไรแล้ว...ลัลขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว...”
หล่อนชะงักเท้า และก็เผลอตัวช้อนตาขึ้นมองเขา ความเย็นชาที่ได้เห็นทำให้ปวดร้าวไปทั้งหัวใจ
“มี...อะไรอีกเหรอคะ”
“ห้ามเข้าใกล้พี่น้องของฉันทุกคน”
หล่อนก้มหน้าลงมองพื้น หากการทำในสิ่งที่เมสันต้องการมันจะทำให้ชีวิตของหล่อนสงบสุขได้ หล่อนก็ยินดีจะทำ
“ค่ะ ลัลสัญญา”
“แล้วทำให้ได้อย่างที่ปากว่าก็แล้วกัน”
หล่อนเม้มปากแน่น กล้ำกลืนความปวดร้าวลงไปในอก “ไม่มีอะไรแล้ว ลัลขอตัวนะคะ”
“จะไปไหนก็ไป”
“ค่ะ” หล่อนรับคำเสียงเบาหวิว ก่อนจะรีบก้าวเท้าห่างออกไป น้ำตาร่วงหล่นลงมาอาบแก้ม โชคดีที่ไม่มีใครเห็น มือเล็กรีบยกขึ้นป้ายทิ้ง และเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น
“สวัสดีค่ะพี่ไมค์...”
เสียงหวานสดใสของมัทนาหยุดการก้าวเท้าของลัลดาได้ทันที หล่อนอดไม่ได้ที่จะเอี้ยวตัวกลับไปมองด้านหลัง และภาพที่เห็นก็ทำให้หล่อนชอกช้ำเหลือเกิน
“สวัสดีครับน้องมัท ว่าแต่ทำไมมาเสียค่ำเลยล่ะครับ”
เมสันสลัดคราบปีศาจร้ายที่แสดงกับหล่อนออกไปจนหมดสิ้น ตอนนี้กลายร่างเป็นเทพบุตรหนุ่มใจดี และแจกรอยยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่มีกั๊กเลยทีเดียว
ลัลดายิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปทางเดิม และเดินหายไปในที่สุด
“ก็มัทไม่ค่อยสบายนี่คะ ก็เลยต้องมาให้พี่ไมค์รักษา”
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “ไม่สบาย ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะครับ มาที่นี่พี่จะช่วยอะไรได้ล่ะ”
“ช่วยได้สิคะ ในเมื่อพี่ไมค์เป็นคุณหมอ”
มัทนาสอดแขนเข้าไปในท่อนแขนของชายหนุ่มที่ตัวเองหลงรัก พลางซบหน้าลงกับต้นแขนกำยำอย่างประจบประแจง
เมสันมองว่ามัทนาเป็นน้องสาวมาตลอด เขาจึงไม่ได้ปัดป้องอะไร แม้ว่าเจ้าหล่อนจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่าชอบเขาก็ตาม
“งั้นเล่าอาการมาสิครับว่าเจ็บป่วยตรงไหน”
คนถูกถามยิ้มกว้าง หยุดเดิน และขยับออกมา “ตรงนี้ค่ะ ตรงที่หัวใจ...” แล้วก็ยกมือขึ้นแตะที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง มองผู้ชายตรงหน้าอย่างเว้าวอน
“พี่ไมค์ช่วยรักษาให้หน่อยได้ไหมคะ”
เมสันหัวเราะร่วน พลางส่ายหน้าน้อยๆ “พี่คงรักษาให้ไม่ได้หรอกครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ” มัทนาหน้าตาผิดหวัง
“เพราะพี่ไม่ได้ชอบมัทแบบคนรักยังไงล่ะครับ เราสองคนเป็นพี่น้องกันน่ะดีแล้ว”
“แต่มัทคิดมากกว่านั้นนะคะ มัท...รักพี่ไมค์”
“ความรักแบบเด็กๆ อีกไม่นานก็จะหายไปครับ เชื่อพี่สิ สักวันถ้ามัทเจอคนที่ถูกใจ มัทจะลืมพี่ไปทันที”
“แต่ว่า...”
“พี่ว่าเราไปเตรียมตัวกินข้าวกันดีกว่า นี่ก็ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้ว”
มัทนาอยากจะคัดค้าน แต่ก็รู้ดีว่าเมสันยังไม่ได้คิดอะไรกับตัวเองจริงๆ หล่อนจึงจำต้องคล้อยตาม
“ก็ได้ค่ะ”
“เก่งมากครับคนดี”
ชายหนุ่มเดินนำเข้าไปในบ้าน มัทนารีบวิ่งมาคล้องแขนเอาไว้อีกครั้ง
“แต่มัทไม่ถอดใจหรอกนะคะ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก จริงไหมคะ”
“จริงครับ แต่ทฤษฎีนี้มันใช้ไม่ได้กับพี่”
“พี่ไมค์น่ะ ทำร้ายจิตใจกันที่สุดเลย”
เมสันหัวเราะเบาๆ กับคำพูดกระเง้ากระงอดของมัทนา
“พี่มอลลี่...ทิพย์ไม่กล้า...” สีหน้าของทิพย์เกสรไม่สู้ดีนัก
“พี่บอกกับทิพย์ว่ามันจะไม่มีปัญหายังไงล่ะคะ เรื่องที่ทิพย์จะแต่งงานน่ะ” น้ำเสียงที่บอกออกไปเต็มไปด้วยความเครียดและความไม่สบายใจ
“พี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกันนี่แหละว่าทางนู้นเขาคิดเล็กคิดน้อยกับความโสดของนางแบบด้วย”
“แล้วทิพย์จะทำยังไงดีคะ”
“ก็ยกเลิกงานแต่งไปก่อนสิ”
“พี่มอลลี่ก็รู้ว่าทิพย์ทำแบบนั้นไม่ได้ คุณมิกจะต้องโกรธมากแน่ๆ ถ้าทิพย์ทำแบบนั้นน่ะ”
- Writer
